Η εκδήλωση που έγινε στο «Χατζηγιάννειο» και διοργάνωσαν οι εκδόσεις «Αρμός» και το βιβλιοπωλείο «Καλτσάς», άνοιξε με τον δημοσιογράφο Ανδρ. Γιουρμετάκη - που συντόνιζε τη συζήτηση -να σημειώνει πως πρόκειται για ένα βιβλίο «για τη διπλή γλώσσα που χρησιμοποιούσε η εκάστοτε εξουσία για να φτιασιδώνει τα πεπραγμένα της», μια «εξαιρετική καταγραφή των όρων που εισήγαγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ».
Στο βιβλίο αναφέρθηκε ο συγγραφέας Θωμάς Ψύρρας σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «η ρητορική της “μεταλήθειας” είναι πρωτίστως ελληνική πατέντα». Για να προσθέσει πως «γεννιέται η επισκευαστική ρητορική η οποία προσπαθεί να συνταιριάσει την πραγματικότητα με τη μετααλήθεια. Έτσι η τρόικα, στους κυβερνητικούς πλέον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μετωνυμικά παρουσιάζεται ως "θεσμοί", το ξεπούλημα σε "αξιοποίηση", οι χθεσινοί "τοκογλύφοι" αποκαλούνται "τεχνικά κλιμάκια", ο αυτόματος κόφτης αποδοχών ονομάζεται "Ρυθμιστής Αυξημένων Εγγυήσεων" και η μείωση μισθών-συντάξεων βαφτίστηκε "Ασφαλιστική αναπλαισίωση".
Δεν πρόκειται για απλό κόλπο του πολιτικού μάρκετινγκ. Πρόκειται για ανάγκη διατήρησης του αφηγήματος της μετααλήθειας σε συνδυασμό με την πρόσκρουση στην πραγματικότητα. Η επισκευαστική ρητορική εξυπηρετεί την ιδεολογική συνοχή της συμμαχίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και συγχρόνως λειτουργεί ως συμβολική θεραπεία στη σιωπηλή πολιτική οδύνη των οπαδών τους που είχαν βγει κυριολεκτικά στα κάγκελα, μια "επανόρθωση" των ματαιώσεων τις οποίες υπέστησαν εξαιτίας της επαφής με την πραγματικότητα (αλλιώς κωλοτούμπα).
Δίχως αυτή τη ρητορική (αφού η πραγματικότητα δεν αλλάζει, εμείς της αλλάζουμε το όνομα) δεν θα μπορούσε πολιτικά να υπάρξει η κυβερνητική σύμπνοια των κυβερνητικών εταίρων. Διότι αλλάζοντας το όνομα πιστεύουν ότι αλλάζει το γεγονός! Όταν αλλάζει το όνομα, το γεγονός επανατοποθετείται σε ένα διαφορετικό νοητικό πλαίσιο αναφοράς πείθοντας τους θιασώτες της μετααλήθειας ότι όντως αποσυντίθεται το γεγονός.
Ό,τι κι αν είναι πρόκειται για μια κίνηση που δεν είναι απλώς επικοινωνιακή. Είναι εσωτερική αναγκαιότητα του αντιμνημονιακού εθνικολαϊκισμού. Επομένως είναι ιδεολογικό, παναπεί συγκολλητικό, στοιχείο της συνύπαρξης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ».
«Είναι μια κακοήθης λεξιπλασία» τόνισε ο πρώην υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος «και όχι απλά μια διπλή γλώσσα που σκοπό έχει τη διαιώνιση της εξαπάτησης και της παρεμπόδισης του λαού να κατανοήσει τη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται και φυσικά την αυτογνωσία και την αυτοσυνειδησία».
«Το ερώτημα» υπογράμμισε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, «στο οποίο οφείλουμε να εμβαθύνουμε δεν είναι γιατί κάποιοι είπαν τόσα εξωφρενικά ψέματα με σκοπό να ανέλθουν στην εξουσία. Το ερώτημα είναι γιατί κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, τους πίστεψαν και τους εμπιστεύθηκαν».
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Γιάννη Βλαστάρη να εξηγεί πώς έγραψε το βιβλίο και να συζητά με τους παρευρισκόμενους. Διευκρινίζοντας ότι «αυτό το σύνολο των 350 “όρων” θέλει να σκουντήξει, να προειδοποιήσει τον πολίτη να φιλτράρει τα λόγια που ακούει, να τα ζυγίζει στο μυαλό του γιατί οι λέξεις ωραιοποιούν τα πράγματα» προσθέτοντας ότι «η διπλή γλώσσα συνοδεύει την εξουσία».
Σημειώνεται πως το «Λεξικό χωρίς Γραβάτα» περιλαμβάνει 350 παραπλανητικά λήμματα (και τις ερμηνείες τους) «που έχουν εισβάλει στον δημόσιο λόγο με στόχο να αντικαταστήσουν κάποιες άλλες, αρνητικά φορτισμένες, ή να παραμορφώσουν την ίδια τη σημασία τους, ώστε να γίνουν εύπεπτη τροφή στην κοινή γνώμη. Το αποτέλεσμα; Μια επικοινωνιακή Βαβέλ στην πολιτική ρητορική, στα ΜΜΕ, στις καθημερινές κουβέντες και στον τρόπο σκέψης μας.
Νεολογισμοί (όπως δηθενάδες), λέξεις - αντικαταστάτες (θεσμοί αντί Τρόικα), όροι με ανεστραμμένο περιεχόμενο (αξιοποίηση τώρα, ξεπούλημα χθες), παιχνίδια με το συναίσθημα της γλώσσας (κεντρικό ξενοδοχείο αντί του πολυτελούς Χίλτον) και θολές διατυπώσεις (Άθενς γκρουπ) παρελαύνουν στις σελίδες του Λεξικού. Δίπλα τους, απλά ουσιαστικά (υπερθεματιστής) ή επίθετα (διπλό νόμισμα) και αθώα επιφωνήματα (Ουάου) τα οποία, ωστόσο, έχουν ήδη αυτονομηθεί από το αρχικό τους νόημα, σηματοδοτώντας το νέο περιβάλλον σύγχυσης».
