Ερωτες με μελάνι και μπογιά

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ, ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ FACEBOOK

Ο ένας είναι σίγουρος «Θα σε αγαπώ μέχρι ο ήλιος να παγώσει», ο άλλος προειδοποιητικός «Μια μέρα θα έρθω να σε κλέψω». Να σου και ένας τρίτος που περιμένει μια ερώτηση «Ρώτα καρδιά μου να σου πω τι με γεμίζει». Κάποιος άλλος συγκρίνει «Σε θέλω πιο πολύ από όσο αντέχεις να ξέρεις» ενώ λίγο πιο κάτω πετάγεται και ένας αινιγματικός «Μου λείπει αυτό που δεν έχουμε ζήσει μωρό μου».

Σε μια κατηφόρα ένας ποιητικός «Κοίτα πάλι βρέχει, ε και , χορεύουμε;», μα πιο δίπλα κάποιος αγωνιά «Θα μου χαμογελάς συνέχεια;».
Τοίχοι, κολώνες, παγκάκια γεμάτοι έρωτα από μελάνι και μπογιά. Ξύλα χαρακωμένα, σίδερα γραμμένα, πέτρες ποτισμένες με γκράφιτι. Σε τοίχους από σπίτια, σε πλατείες, σε πινακίδες, όπου βρίσκουν καμβά οι ερωτευμένοι και λευκό τα μάτια. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί στην πόλη που πιστεύουν στον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Να τα γράφουν για να μένουν και να τα βλέπουν όλοι. Στον δρόμο. Στους πραγματικούς τοίχους και όχι σε αυτούς του Facebook.
Στο Φρούριο, στις πλατείες της Νεάπολης, της Ανθούπολης, της Νέας Σμύρνης. Σ’ ενα σχολείο, σ’ ένα πολυσύχναστο πεζόδρομο, σε ένα σκοτεινό αδιέξοδο. Όπου υπάρχει νεολαία ή και όχι απαραίτητα. Κάπως έτσι διατηρείται η φλόγα. Για ένα πάθος που λένε. Νάσου και η έμπνευση που ακολουθεί…
Κ.Γ.