Η εκδήλωση περιελάμβανε απόδοση δημοτικών τραγουδιών από τα παιδιά της χορωδίας της Μητροπόλεως και θεατρική παράσταση με τίτλο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» από τα παιδιά του 12ου Γυμνασίου – 8ου Λυκείου Λαρίσης, ενώ στο τέλος ακολούθησαν κληρώσεις με πολλά δώρα και προσφέρθηκαν πολλά εδέσματα που ετοίμασαν οι κυρίες των ενοριών.
Ο σεβ. μητροπολίτης κ. Ιγνάτιος στον σύντομο χαιρετισμό του, χαρακτήρισε την Λογία «κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία βυθίζεται κάθε άπορος αδελφός μας και βρίσκει γαλήνη, αγάπη και στοργή».
Από την πλευρά του ο αρχιμανδρίτης π.Ιγνάτιος Μουρτζανός, γενικός αρχιερατικός επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως και υπεύθυνος της Λογίας Φιλαδελφίας και Αλληλεγγύης, στο καθιερωμένο κήρυγμά του, υποστήριξε ότι «σήμερα κλεινόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας, από κάθε άλλη περίοδο, απαιτούμε χωρίς να θέλουμε να προσφέρουμε. Ίσως γιατί τελικά δεν είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι ο Χριστός κατοικεί στις καρδιές μας. Έτσι, άλλος από εμάς δίνει λόγο, άλλος γνώσεις, άλλος παραπέμπει στους αγίους, άλλος αισθάνεται ότι ο Θεός δεν τον ακούει και πώς να δώσεις λύσεις, όταν εσύ δεν τις έχεις για σένα. Πρωτίστως όμως κλεινόμαστε στον εαυτό μας διότι έχουμε παρασυρθεί από το πνεύμα και τον τρόπο της εποχής μας που λέει πως πρωτίστως πρέπει να έχουμε. Να ικανοποιούμε τον εαυτό μας και το εγώ μας και να περιμένουμε μόνο από τους άλλους να πάρουμε. Σταδιακά παραλύει ή σκληραίνει τόσο που να μην του κάνει τίποτε εντύπωση, να μην αγαπά τίποτε και κανέναν ή να αγαπά όσους τον εξυπηρετούν, όσους μπορεί να χρησιμοποιήσει. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός, εφόσον πιστεύουμε σ’ Αυτόν, από την παραλυσία της αμαρτίας, από τη μοναξιά του να μη βγαίνουμε από τον εαυτό μας, από την απελπισία να ζούμε μία ζωή χωρίς διέξοδο. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός από τον φόβο του θανάτου, το αίσθημα της ματαιότητας, που μας κάνει να αναζητούμε χαρά στις προτάσεις του κόσμου, που είναι όμως μία επαναλαμβανόμενη παγίδα εγκλεισμού μας σε έναν ψεύτικο χρόνο και τρόπο. Οι άνθρωποι, περισσότερο ή λιγότερο ασθενείς, παλεύουμε για τα συμφέροντά μας. Ξέρουμε να ζητούμε και να απαιτούμε. Κάποτε ο Θεός επιτρέπει να δοκιμαζόμαστε. Μέχρις ότου βρούμε την οδό της πίστης. Την οδό της Ανάστασης και της ζωής. Την οδό της αληθινής ίασης. Ακόμη κι αν είμαστε λίγοι μέσα στον κόσμο αυτό, τελικά ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων δε θα μας ξεχάσει. Εντός της Εκκλησίας θα μας δώσει τη χάρη και τη χαρά Του. Αρκεί να ξεκινήσουμε ό,τι παίρνουμε να το δίνουμε. Αν ζούμε Χριστό, τον Χριστό θα δώσουμε. Αν ζούμε τον εαυτό μας, το εγώ μας. Αν την παραλυσία μας, δε θα βοηθούμε άλλους να βγούνε από τη δική τους λύπη. Καιρός να μετρηθούμε με το φως της ανάστασης και να αποφασίσουμε αν θέλουμε τη γιατρειά μας. Και να στραφούμε προς Εκείνον που γνωρίζει και δίνει, αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη της προσωπικής μας αφύπνισης».
Γ. Ρούστας
