Της εκδήλωσης θα προηγηθεί ξενάγηση στο κτίριο που είναι συνδεδεμένο με τη σύγχρονη ιστορία της περιοχής και τους κοινωνικούς αγώνες του λαού μας ενώ εκτός από την ομιλία – συζήτηση, στον ίδιο χώρο θα προβληθούν σπάνιες φωτογραφίες γυναικών της περιοχής από την συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες και παράλληλα θα λειτουργήσει αντίστοιχη έκθεση φωτογραφίας.
Όπως μεταξύ άλλων σημειώνουν οι διοργανωτές «μέρα ορόσημο για το παγκόσμιο γυναικείο κίνημα είναι η 8 του Μάρτη 1857. Τη μέρα εκείνη οι εργάτριες ιματισμού της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν για πρώτη φορά σαν εργαζόμενες γυναίκες, έκαναν απεργία και διαδήλωσαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενες για τους άθλιους όρους δουλειάς και συγκρούσθηκαν με την αστυνομία.
Το 1910 η Γερμανίδα επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στο Σοσιαλιστικό Συνέδριο της Κοπεγχάγης να κηρυχθεί η 8η Μαρτίου σαν παγκόσμια αγωνιστική μέρα της γυναίκας.
Αυτή την περίοδο περίπου εμφανίζονται και στην πόλη μας τα πρώτα σκιρτήματα του γυναικείου κινήματος, με την Καρακίτη, τη Δεσπύρη, την Παπασταύρου κ.ά. κόντρα σ’ ένα δύσκολο πατριαρχικό περιβάλλον.
Συνεχίζονται την επόμενη περίοδο με αποκορύφωμα την περίοδο της Αντίστασης που οι γυναίκες βγαίνουν οριστικά από το σπίτι συμμετέχοντας σε όλες τις δραστηριότητες με καθιέρωση από την ΠΕΕΑ του ψήφου, της εκλογής τους ως εθνοσύμβουλοι (Μαρία Δεσύπρη-Σβώλου, Φωτεινή Φιλιππίδου), στην Αυτοδιοίκηση και σε κάθε άλλη δραστηριότητα ακόμα και στη στράτευση διάφορων βαθμίδων του ΕΛΑΣ.
Εκατόμβες υπήρξαν από τις γυναίκες, που πότισαν το δέντρο της Λευτεριάς, για τη δράση τους στην Αντίσταση ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό από τους κατακτητές και μετά με το Γ΄ Ψήφισμα από τους μετέπειτα ξενόδουλους διαδόχους τους. Χώρια οι χιλιάδες φυλακισμένες και εξόριστες που γέμισαν τις φυλακές και τα ξερονήσια σ’ όλη την Ελλάδα.
Ο αγώνας των γυναικών συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια με μεγάλη ένταση και νέα βάρβαρη επίθεση ακολούθησε από το σύστημα τα χρόνια της εφτάχρονης δικτατορίας. Ξαναγέμισαν οι φυλακές και οι εξορίες ξεσπώντας νέοι αγώνες με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο.
Από κει και πέρα το γυναικείο κίνημα μπαίνει σε μια άλλη ανώτερη φάση οργάνωσης και διεκδίκησης που σιγά σιγά κατακτάει όλο και περισσότερα θεσμοθετημένα δικαιώματα που οδηγούν στη νομική της ισότητα.
Στις μέρες μας, πλέον, περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο έγινε αντιληπτό, πως η ουσιαστική χειραφέτηση της γυναίκας και η πλήρης απελευθέρωσή της δεν έρχεται μόνο από τη νομοθετημένη ισότητα, αλλά η πραγματική απελευθέρωση της γυναίκας συμβαδίζει παράλληλα με τη συνολική Κοινωνική Απελευθέρωση, γκρεμίζοντας μαζί με τον άντρα το σύστημα που αναπαράγει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο».
