Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης που με την υπέροχη φωνή του και την καλλιτεχνική του πρωτοπορία συνόδευσε γενιές Ελλήνων, έφυγε σήμερα τα ξημερώματα. Η συνέντευξη που ακολουθεί, δόθηκε στη δημοσιογράφο της "Ε" Χαρίκλεια Βλαχάκη το 2009 με αφορμή συναυλία του στη Λάρισα, μετά από πρόσκληση της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας.
Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:
Πάει καιρός που ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν γράφει νέα τραγούδια. Αντ΄ αυτού προτιμά να παίζει τις μουσικές του σε συναυλίες, όπως εκείνες στο Λυκαβηττό και όπως αυτή που έδωσε πρόσφατα στη Λάρισα, προσκεκλημένος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και της Ιατρικής Σχολής.
Τον ενδιαφέρουν πολύ οι ζωντανές εμφανίσεις, το έχει αποδείξει άλλωστε και μέσα από τις δουλειές που κατά καιρούς παρουσιάζει στη μουσική σκηνή του Μεταξουργείου, τον χώρο τέχνης που έχει δημιουργήσει με τη σύζυγο του Άννα Βαγενά, βρίσκοντας πάντα έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Και το κοινό όμως σε όλη αυτή τη μουσική περιπλάνηση των 40 και πλέον χρόνων, ήταν πάντα εκεί, πλάι του, είτε έπαιζε κάντρι ήχους, είτε σατίριζε πρώην αγάπες, είτε σχολίαζε την καθημερινότητα της σύγχρονης γυναίκας.
Κύριε Κηλαηδόνη, θα θέλατε να σχολιάσουμε λίγο το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα; (σ.σ, βουλευτικές εκλογές Οκτωβρίου 2009).
Όχι, καθόλου.
Γιατί, αν δεν γίνομαι πιεστική;
Γιατί εγώ είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόη, είμαι μουσικός, αυτό με ενδιαφέρει στη ζωή μου και δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική. Από το 1969 στη μουσική. Είναι σχεδόν 40 χρόνια. Αν είναι πολλά; Σαν να μην ήταν τίποτα... Η μουσική κύλησε παράλληλα με τη ζωή μου. Από τον "καουμπόη" και μετά, που έγραφα και τους στίχους, δεν υπάρχει κανένα θέμα σε τραγούδι που να μην είναι αληθινό, να μην αναφέρεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις.
Εξακολουθείτε λοιπόν να είστε ένας φτωχός και μόνος καουμπόη;
Ίσως λιγότερο φτωχός και περισσότερο μόνος, όμως κατά βάση ναι. Έτσι είναι η ζωή άλλωστε, ο κόσμος προχωρά, οι φίλοι φεύγουν σιγά- σιγά, αλλάζουν τα πράγματα.
Σε εσάς τι άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια; Στον τρόπο που σκέφτεστε, που αντιλαμβάνεστε τα πράγματα.
Τίποτα δεν άλλαξε. Μπορεί να άλλαξαν τα πάντα γύρω μου, εγώ όμως εξακολουθώ να είμαι αυτός που ήμουν. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κυψέλη. Εκεί πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Τι να πρωτοθυμηθώ... τα πρώτα πάρτι με τα rock 'n' roll, πλάκες με τους φίλους, καλοκαιρινά σινεμαδάκια -άλλωστε τα "Θερινά τα Σινεμά" είναι γραμμένα για ένα σινεμά της Κυψέλης, το παλιό "Αττικόν". Μία μεγάλη περιοχή αναμνήσεων.
Αν γράφατε σήμερα ένα κοινωνικό τραγούδι τι θα περιγράφατε μέσα από αυτό;
Δεν ήξερα ποτέ πριν γράψω ένα τραγούδι, το τι θα περιγράψω σε αυτό και επειδή αυτή τη στιγμή δεν γράφω τραγούδια δεν έχω καμία συγκεκριμένη επιδίωξη να μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο. Όταν σημάνει η ώρα και ξαναγράψω τραγούδια θα βρω το αντικείμενο που με κεντρίζει να ασχοληθώ. Είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται όταν ξεκινάω να γράψω έναν στίχο και αυτή τη στιγμή δεν έχω καμία μουσική και κανένα θέμα στο μυαλό μου.
Δεν επηρεάζεστε από αυτά που σας περιβάλλουν;
Όχι, γιατί αυτό είναι μια επιθεωρησιακή γραφή την οποία έχω απορρίψει. Το έχω κάνει στο παρελθόν και θεωρώ ότι πρόκειται για ένα είδος που ξεφτίζει στο πέρασμα του χρόνου, σε αντίθεση με κάποια άλλα τραγούδια που εμφανίζουν μεγαλύτερη αντοχή. Για παράδειγμα τραγούδια όπως το «Ντίσκο» ή το «Έμπαινε Χάρρυ», όπως και άλλα που έγραψα στο παρελθόν δεν σημαίνουν τίποτα στο σήμερα, ενώ η «Ρίτα» είναι ένα φαινόμενο που διαρκεί, που αντέχει. Άρα λοιπόν, δεν βρίσκω τον λόγο να ασχοληθώ με το εφήμερο, με κάτι επιθεωρησιακό για κάτι που συμβαίνει σήμερα και το οποίο μετά από μερικούς μήνες δεν θα το θυμάται κανείς.
Υπάρχουν σήμερα περιθώρια δημιουργίας;
Φυσικά, σε όλες τις εποχές υπάρχουν. Από τους αρχαίους χρόνους μάλιστα πάντα υπήρχαν δημιουργοί που εξέφραζαν και τον εαυτό τους και την εποχή τους. Σαφώς λοιπόν και υπάρχει περιθώριο δημιουργίας και κανείς δεν εμποδίζει κανέναν.
Τότε γιατί με δυσκολία, προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις... νέες αφίξεις;
Γιατί δυστυχώς η εποχή δεν παράγει και αυτό, όχι γιατί είναι προβληματική αλλά διότι βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Ξέρετε τα μεγάλα πράγματα θέλουν πάρα πολλά χρόνια για να ωριμάσουν και να βρουν τους εκφραστές τους. Δηλαδή από την αρχαιότητα μέχρι την αναγέννηση μεσολάβησαν 1500 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων δεν γινόταν τίποτα σπουδαίο. Χρειάστηκαν τόσα χρόνια και τόσες ζυμώσεις μέχρι να φτάσουμε στην επόμενη πολιτισμική έκρηξη. Έτσι λοιπόν και σήμερα βρισκόμαστε σε μια μεταβατική διαδικασία, σε μια εποχή με νέες συνιστώσες προς κατανόηση, που όταν αφομοιωθούν θα δώσουν χώρο στους εκφραστές του καινούργιου. Των νέων Beatles, των νέων Αϊνστάιν... Αυτή η εποχή έχει ακόμη χρόνο μπροστά της έως ότου ολοκληρωθεί...
