Σ΄ αυτό το μοτίβο κινήθηκε η εκδήλωση που οργάνωσε η Τ. Ο. Λάρισας του ΚΚΕ στο Θέατρο του Μύλου για τα εβδομηντάχρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, με βασική εκτίμηση ότι «η εμφάνιση και η δράση του ΔΣΕ ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της όξυνσης της ταξικής πάλης και η κορύφωσή της στη συγκεκριμένη περίοδο».
Στην εκδήλωση προβλήθηκε το DVD παραγωγή του ΚΚΕ για τη δράση του ΔΣΕ ενώ διατίθετο και η έκδοση της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας με τις στιγμές από τη δράση του ΔΣΕ στη Θεσσαλία. Ομιλητής ήταν ο Θοδωρής Αναπλιώτης, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων:
«Είναι ξεχωριστή στιγμή, γιατί οι πρωταγωνιστές σήμερα είναι οι ίδιοι οι μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ. Δεν είναι μόνο η φυσική παρουσία ορισμένων απ’ αυτούς που βρίσκονται σήμερα κοντά μας, σε αυτή την αίθουσα. Είναι και οι πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ που θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια. Σε αυτό αποτυπώνονται, μέσα από πραγματικές εικόνες, η ιστορία και η δράση, η μεγάλη εποποιία του ΔΣΕ.
«Συνεχίζουμε»
Στο πρόσωπό των συντρόφων μας τιμάμε τη μεγάλη στρατιά των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ και μαζί σας αποτίουμε φόρο τιμής στους τιμημένους νεκρούς μας, σε όσους έπεσαν στα χαρακώματα με το όπλο στο χέρι, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και εξορίες. Δεν τους ξεχνάμε. Τιμάμε τη μνήμη τους και θα συνεχίσουμε να εκπληρώνουμε το χρέος μας με μνημεία και έργα αντάξια της θυσίας τους.
Παρά τα 70 χρόνια που πέρασαν από την ίδρυσή του και τα 67 χρόνια από την ήττα, ο ΔΣΕ εξακολουθεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας, της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης. Συνεχίζει να προβληματίζει και να απασχολεί τα επιτελεία των αντιμαχόμενων τάξεων, τόσο της εργατικής, όσο και της αστικής τάξης. Από διαφορετική φυσικά σκοπιά. Το γεγονός αυτό αποδείχνει ότι η εμφάνιση και η δράση του ΔΣΕ δεν ήταν μια παρέκκλιση από την ιστορική εξέλιξη. Ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της όξυνσης της ταξικής πάλης και η κορύφωσή της στη συγκεκριμένη περίοδο. Τα ιστορικά γεγονότα είναι αμείλικτα και οι επιλογές που είχαν τεθεί τότε μπροστά στο λαϊκό κίνημα ήταν πολύ συγκεκριμένες: Υποταγή ή αντεπίθεση. Τις αλυσίδες ή τα όπλα.
Η βαθύτερη, ωστόσο, ουσία της αντιπαράθεσης σχετικά με την ιστορία του ΔΣΕ δεν αφορά τόσο το παρελθόν. Η αστική τάξη και τα επιτελεία της, παρότι κάνουν ό, τι μπορούν να συσκοτίσουν και να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα και τις αιτίες της ταξικής αναμέτρησης ’46-’49, στην ουσία τους απασχολεί το μέλλον. Η διασφάλιση και διαιώνιση της εξουσίας τους. Απαιτούν υποταγή και σήμερα και ταυτόχρονα σχεδιάζουν προληπτικά και κατασταλτικά την αντιμετώπιση της ταξικής πάλης. Φοβούνται και ξορκίζουν την κορύφωση της ταξικής πάλης, γιατί θέλουν το λαό φοβισμένο, υποταγμένο και ανήμπορο μπροστά στις συνέπειες των αντιφάσεων, της σαπίλας και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού ή να αρκεστεί στην αδιέξοδη πάλη της δήθεν "επιδιόρθωσής" του. Και όταν δεν τους παίρνει, καπηλεύονται ή νοθεύουν αυτόν τον αγώνα, όπως έκανε πρόσφατα ο κ. Τσίπρας στην Καισαριανή και στον Άη Στράτη. Επικαλέστηκε, μάλιστα, "τις ματωμένες κορφές του Γράμμου", όταν είναι γνωστό πως έχουν αποκηρύξει τον αγώνα του ΔΣΕ ως τυχοδιωκτισμό».
Ιστορικά συμπεράσματα
Και ο Θ. Αναπλιώτης συνέχισε παραθέτοντας τα ιστορικά συμπεράσματα που εξήγαγε το ΚΚΕ από τη συγκεκριμένη περίοδο: «Η δεκαετία ’40-’49 είναι πολύ πλούσια, ανεξάντλητη πηγή σε ιστορικά συμπεράσματα με μεγάλη αξία για την καθοδήγηση της ταξικής πάλης. Όπως:
- Ο αγώνας για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων από την επιρροή της αστικής τάξης και των κομμάτων της και την οργάνωσή της σε "τάξη καθ’ εαυτήν", δηλαδή σε τάξη που παλεύει για να απαλλάξει τον εαυτό της και όλη την κοινωνία από τα δεινά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αγώνας που είναι ο βασικός σκοπός του ΚΚΕ, προϋποθέτει την αδιάλλακτη και ασυμβίβαστη πάλη με την αστική τάξη σε κάθε περίπτωση και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Δεν υπάρχει ενιαίο, εθνικό -όπως ονομάζουν- συμφέρον. Οι εργάτες δεν έχουν το ίδιο συμφέρον με τα αφεντικά. Η παρέκκλιση από αυτή την αρχή σημαίνει τραγικές συνέπειες για το επαναστατικό κίνημα και την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Η αστική τάξη είναι και πανούργα και αδίστακτη. Η πείρα της δεκαετίας ’40-’49 είναι πολύτιμη. Στο όνομα του "εθνικού συμφέροντος", της "εθνικής ενότητας" και της "δημοκρατικής ομαλότητας", το μεγαλειώδες κίνημα της εθνικής αντίστασης, με το λαό κυρίαρχο και οπλισμένο, σύρθηκε σε απαράδεκτους συμβιβασμούς και παραχωρήσεις, παρέδωσε στην ουσία την εξουσία στην αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.
Η συγκρότηση του ΔΣΕ, έστω και καθυστερημένα, έσωσε την τιμή και την υπόληψη του κινήματος, του ΚΚΕ, προφύλαξε το κίνημα από την υποταγή και την ενσωμάτωση. Ο ΔΣΕ παρ' όλα αυτά θα μπορούσε να είχε νικήσει, αν οργανωνόταν έγκαιρα και αποφασιστικά η ένοπλη λαϊκή πάλη έως τα μέσα του 1946 και με επίκεντρο τα μεγάλα αστικά κέντρα.
Το γεγονός ότι ο αγώνας του ΔΣΕ κράτησε 3 ολόκληρα χρόνια και έφερε πολλές φορές την αστική τάξη σε δύσκολη θέση, είναι μια επιπλέον απόδειξη. Τελικά, τους έσωσαν οι Άγγλοι και Αμερικανοί σύμμαχοί τους. Χωρίς τη στήριξή τους δεν θα μπορούσαν να νικήσουν.
- Εξίσου σημαντικό είναι επίσης το συμπέρασμα ότι καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχή έκβαση κάθε ταξικού αγώνα και πολύ περισσότερο η προετοιμασία της πρωτοπορίας να οδηγήσει στην τελική νίκη την εργατική τάξη είναι η ολόπλευρη προετοιμασία της με σωστή στρατηγική και τακτική, με βάση την επαναστατική θεωρία, τους νόμους της ταξικής πάλης και την πείρα του επαναστατικού κινήματος. Το κόμμα μας, αξιοποιώντας την ιστορική πείρα, έχει σήμερα επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική που την εμπλουτίζει διαρκώς.
- Σπουδαίο, επίσης, συμπέρασμα που μας κληρονομεί η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ αφορά την ικανότητα διεξαγωγής και καθοδήγησης της ταξικής πάλης κι έχει να κάνει με τον υπολογισμό του συσχετισμού δυνάμεων. Τους συσχετισμούς δυνάμεων τους υπολογίζουμε, αλλά η χάραξη στρατηγικής, η γραμμή πάλης δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων. Υποχώρηση, πολύ περισσότερο υποταγή στο συσχετισμό δυνάμεων σημαίνει θάνατο.
Η πίεση αυτή είναι ισχυρή και η υποχώρηση μπροστά σε αυτή την πίεση σημαίνει παραίτηση από την προσπάθεια να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δυνάμεων με τη δύναμη της ταξικής πάλης.
- Η υπεροχή δυνάμεων στα πιο αποφασιστικά και καθοριστικά σημεία είναι απόλυτος νόμος της επιτυχούς έκβασης κάθε ταξικού αγώνα και πολύ περισσότερο της επαναστατικής πάλης. Το 1946, ενώ υπήρχαν οι δυνάμεις και ειδικά μέσα στο στρατό, αλλά και στο εργατικό κίνημα, δεν υπήρχε προσανατολισμός και προετοιμασία για αποφασιστικό αγώνα σύγκρουσης και ρήξης με τις αστικές δυνάμεις σε στρατηγικής σημασίας χώρους. Η αναποφασιστικότητα, οι ταλαντεύσεις, η έλλειψη ενιαίας αντίληψης και γραμμής και αποφασιστικής διεθνούς στήριξης επέδρασαν καθοριστικά στην τελική σύγκρουση. Η αντικειμενική εκτίμηση της κατάστασης βεβαιώνει ότι παρά την ήττα του Δεκέμβρη, το κόμμα και το λαϊκό κίνημα μπορούσε πιο γρήγορα να οργανώσει τις δυνάμεις του και την αντεπίθεσή του.
- Ο αγώνας του ΔΣΕ μας διδάσκει ακόμα την τεράστια σημασία που έχει η καλή οργάνωση και εκπαίδευση δυνάμεων σε όλες τις φάσεις του αγώνα. Πολύτιμη πείρα για το σήμερα και το αύριο. Όπως γνωρίζουμε, θα το δούμε και στην ταινία, η πολεμική επίδοση του ΔΣΕ, η εντυπωσιακή αντοχή και η αυτοθυσία των μαχητών του δεν ήταν τυχαία. Κρύβει μέσα της μια τεράστια ιδεολογική πολιτική και οργανωτική προεργασία και προετοιμασία που προκαλεί θαυμασμό. Είναι στην κυριολεξία μια ακαδημία συσσωρευμένης γνώσης και χρήσιμης πείρας. Είναι η γνώση και η πείρα ενός διαφορετικού στρατού, ανώτερου ακόμα και από τον ΕΛΑΣ. Είναι ένας λαϊκός επαναστατικός στρατός, άσχετα αν δεν ξεκίνησε ως τέτοιος.
Η κάθε μάχη που έδινε ο ΔΣΕ δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Ήταν το αποτέλεσμα πολλών συνδυασμένων παραγόντων, όπου η κάθε λεπτομέρεια μπορεί να έκρινε την έκβασή της. Δεν πρόκειται μόνο για τα ζητήματα της στρατιωτικής τέχνης που έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα και οδήγησε σε ήττες και εξευτελισμό επαγγελματίες στρατηγούς. Στο σχεδιασμό μιας μάχης συνυπάρχουν: Η καλή ηθικοπολιτική προετοιμασία των μαχητών. Η καλή σύνδεση και στήριξη στο λαό και η συμμετοχή του. Η καλή οργάνωση της επιμελητείας, όσο κι αν ήταν ελλιπής. Η οργάνωση των υγειονομικών υπηρεσιών, των μεταφορών των πληροφοριών, των εφεδρειών, κ.ά. Όπου οι κανόνες της καλής οργάνωσης παραβιάζονταν, τα αποτελέσματα ήταν δυσάρεστα, στοίχιζαν ζωές και ήττες...»
