«Ενώ η χώρα αναλώνεται στο αν ο Κάστρο ήταν δικτάτορας ή όχι, με τον πρωθυπουργό μας να σπεύδει μαζί με μια δεκάδα τριτοκοσμικούς ηγέτες να του αποτίσει φόρο τιμής, οι γείτονες σε μια επίδειξη ομοψυχίας συναγωνίζονται στο ποιος θα διεκδικήσει περισσότερα εδάφη από τη χώρα μας.
Μια χώρα-ορισμός της αναλγησίας, του ολοκληρωτισμού και της ανελευθερίας, η Τουρκία, προκαλεί, υβρίζει, παραβιάζει και σύνορα σε κάθε ευκαιρία κι ενώ επιτέλους έρχεται αντίδραση - έστω και καθυστερημένη - από την Ευρώπη, εμείς, ως συνήθως, χανόμαστε στο αν οι Κουβανοί ευημερούσαν ή όχι με τον Κάστρο.
Αν κάποιος δει προσεκτικά, θα καταλάβει πως είμαστε πολύ κοντά στη θέση που βρισκόταν η Τουρκία το 1912, όταν βρέθηκε μόνη εναντίον όλων.
Οι Αλβανοί διεκδικούν λέει την Τσαμουριά, ο υπερεθνικιστής Γκρουέφσκι στα Σκόπια παίρνει με περίπατο τις εκλογές, Βούλγαροι κατακλύζουν τους κεντρικούς δρόμους της Σόφιας διεκδικώντας έξοδο στο Αιγαίο, οι Τούρκοι το συνηθισμένο τους χαβά από την Κύπρο ως τη Θράκη, ο Μουζάλας κατηγορεί ως ρατσιστές όσους νησιώτες εναντιώνονται στην άλωση των χωριών τους από λαθρομετανάστες και τους δημάρχους τους ανεύθυνους, γιατί δεν θέλουν επιπλέον χοτ-σποτ στα νησιά...
Το μόνο θετικό είναι πως ο λαός αρχίζει πλέον να καταλαβαίνει πως μεγάλα και σημαντικά δεν είναι μόνο τα οικονομικά και πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξαναψηφίσει με βάση την τσέπη του και μόνο.
Ο καιρός της αλλαγής στη νοοτροπία, στις προτεραιότητες και στις αξίες έρχεται, ο πατριωτισμός ως στάση ζωής κερδίζει έδαφος, κι εμείς της Εθνικής Ενότητας, που ποτέ αυτές τις αξίες δεν τις προδώσαμε ούτε τις στρογγυλέψαμε, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για μια Ελλάδα αντάξια προγόνων και απογόνων».
