Στον ιερό ναού Αγίου Νικολάου Δαμασίου τελέστηκε δοξολογία. Στη συνέχεια ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο του προαυλίου του ιερού ναού του Αγ. Νικολάου.
Στεφάνια κατέθεσαν εκ μέρους του Δήμου Τυρνάβου ο δήμαρχος κ. Παναγιώτης Σαρχώσης, επίσης ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας κ. Γιώργος Τσανάκας, εκπρόσωποι φορέων του χωριού, οι μαθητές του δημοτικού σχολείου και του νηπιαγωγείου.
Στον πανηγυρικό της ημέρας ο διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Δαμασίου κ. Γρηγόρης Λέτσιος έκανε μια προσεγμένη και εμπεριστατωμένη αναφορά στα ιστορικά γεγονότα που προηγήθηκαν της απελευθέρωση, όπως η γενική επιστράτευση της 17ης Σεπτεμβρίου 1912. Ο κ. Λέτσιος αναφέρθηκε επίσης στις αυθαιρεσίες που υφίσταντο οι Δαμασιώτες από τον τουρκικό τακτικό στρατό, αλλά και άτακτους τα χρόνια που προηγήθηκαν της απελευθέρωσης, αλλά και τη θερμή υποδοχή που επεφύλαξαν οι Δαμασιώτες στον ελληνικό στρατό.
* Το Δαμάσι, μέχρι στις 5 Οκτωβρίου 1912 ήταν σκλαβωμένο στους Τούρκους. Έχει 104 μόνο χρόνια ελεύθερη ζωή. Τα σύνορα που χώριζαν το Δαμάσι μαζί με τη Βόρεια Ελλάδα από τη νότια Ελλάδα το 1881 ήταν: Μελούνα – Τρυπημένη – Λουτόμι – Γέφυρα τούρκικη (στον Πηνειό), απέναντι στο Γουντσιώτικο βουνό, γέφυρα Κουτσοχείρου. Σημάδια των συνόρων αυτών είναι τα μέχρι σήμερα σωζόμενα τουρκικά φυλάκια (καζάρμες). Τρία φυλάκια υπάρχουν στο βουνό «Λουσφάκι» πάνω από τον Προφήτη Ηλία μέχρι τον Τιταρήσιο ποταμό σ’ απόσταση ενός χιλιομέτρου περίπου η μία από την άλλη. Απέναντι από τον Τιταρήσιο ποταμό (μετά το Μπουγάζι), επάνω στο βουνό Λουτόμι υπάρχουν τρία φυλάκια κι ένα στην τουρκογέφυρα στον Πηνειό.
Όλο το χωριό ήταν τσιφλίκι Τούρκων Μπέηδων. Το τσιφλίκι του Δαμασίου ήταν πολύ μεγάλο. Συνορεύονταν με τα χωριά Ζάρκο, Κουτσόχειρο, Αμυγδαλέα (Γούνιτσα), Πλατανούλια, Τύρναβο, Γκουρτζιόβαλη (Βοτανοχώρι), Λεύκη (Σκόμπα), Δομένικο –Μυλόγουστα (Μεσοχώρι), Μεγάλο Ελευθεροχώρι.
Το Δαμάσι το 1881 έμεινε σκλαβωμένο και αυτό ήταν μεγάλο κακό για τους Δαμασιώτες. Καταδικάστηκαν να μείνουν σκλάβοι άλλα 31 χρόνια. Από το 1881 μέχρι το 1912 που ελευθερώθηκε. Στις 5 Οκτωβρίου του 1912 ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνοντας σε λίγες ώρες τα συνοριακά φυλάκια εισέβαλε και στο Δαμάσι χωρίς αντίσταση. Πεντακόσια χρόνια περίπου τουρκικής κατοχής του χωριού δεν στάθηκαν ικανά να αλλοιώσουν την ελληνική φυσιογνωμία της περιοχής και των κατοίκων της. Η παιδεία και η εκκλησία στάθηκαν αρωγοί στον πολύπαθο ελληνισμό.
