Στον τόπο που λάτρεψε ο Ζήσης και μαζί με τη σύζυγο του για 25 χρόνια, άνοιγε την πόρτα του σπιτιού του σε συγχωριανούς και επισκέπτες που αγκάλιαζαν κάθε εικαστικό γεγονός που φιλοξενούσε στην αυλή του. Η σύζυγος του Κριστιάνε Παπαδημητρίου με πολλή συγκίνηση μιλά στην «Ε.τ.Δ.» για τον άνθρωπο της, τον Ζήση της όπως τον αποκαλεί με τρεμάμενη φωνή.
«Στους Γόννους βρέθηκα για πρώτη φορά το 1979. Τότε με πήγε ο Ζήσης να με γνωρίσει στους δικούς του. Πριν φτάσω όμως είχα ακούσει τόσα πολλά για αυτόν τον ευλογημένο τόπο και άλλα τόσα για το πατρικό του σπίτι. Το πατρικό του ήταν για εκείνον σημείο αναφοράς στη ζωή του. Με κάποιο μαγικό τρόπο ακόμη και όταν ζούσαμε στο εξωτερικό στη Φρανκφούρτη, υπήρχε η αίσθηση πολλές φορές ότι ήμασταν εκεί. Το 1982 γεννήθηκε ο γιος μας και το 1985 μετακομίσαμε οριστικά στην Ελλάδα. Είχε προσφερθεί στο Ζήση μια θέση στη Θεσσαλονίκη και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι» θυμάται η κ. Παπαδημητρίου.
Η νοσταλγία για το πατρικό του σπίτι δεν σταμάτησε ούτε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα. Ανήσυχη φύση πάντα σκεφτόταν να κάνει κάτι, να προσφέρει κάτι. Η ιδέα η αυλή να γίνει τόπος συνάντησης, δημιουργίας και πολιτισμού «γεννήθηκε» μετά από μια συζήτηση με φίλους τους στην Ιταλία που γυρνάγανε τα χωριά κάνοντας συναυλίες, δίνοντας μια δημιουργική διέξοδο σε ανθρώπους που δεν είχανε εύκολα πρόσβαση σε πολιτιστικά γεγονότα. Το 1991 η ιδέα άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Ο Ζήσης, η Κριστιάνε και ο γλύπτης Θάνος Καρώνης έβαλαν το θεμέλιο λίθο, για ένα πολιτιστικό θεσμό που άλλαξε το πολιτιστικό γίγνεσθαι της περιοχής. Με τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή, η κ. Παπαδημητρίου θα πει «Ο Ζήσης έλεγε πάντα σε όλους ότι ήταν δικιά μου ιδέα. Χωρίς εκείνον όμως τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Όλη αυτή τη διαδρομή την κάναμε μαζί. Αυτό ήταν που μου άρεσε και που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω. Ακόμη και όταν ήρθαν δυσκολίες το πείσμα του, η επιμονή, η αγάπη του και το πάθος του για προσφορά δεν με άφησαν να λυγίσω. Δεν ήταν εύκολο αυτό που κάναμε. Στην αρχή υπήρχε μια δυσπιστία. Πολύ γρήγορα όμως ο κόσμος μας αγκάλιασε και στάθηκε στο πλευρό μας. Επί 25 χρόνια, κάθε χρόνο η αυλή μας άνοιγε για εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις, συναυλιακά γεγονότα. Πάντα τα καταφέρναμε. Ακόμη και όταν έβρεχε εμείς ήμασταν εκεί. Μετά ήρθε η διάγνωση. Ο Ζήσης είχε καρκίνο. Ούτε τότε το βάλαμε κάτω παρότι υπήρχαν στιγμές πολύ δύσκολες. Εξάλλου, το ποτάμι δεν γύριζε πίσω. Όλα αυτά που γίνονταν στην αυλή δεν αφορούσαν πια μονάχα εμάς, όλοι οι κάτοικοι των Γόννων ήταν δίπλα μας και περίμεναν πως και πως την επόμενη διοργάνωση».
Όσο περνά η ώρα δύσκολα βγαίνουν οι λέξεις από τα χείλη της. «Πώς να περιγράψω όλα αυτά που έζησα με τον Ζήση. Πιστεύω ότι όσες λέξεις και να βρω για να τον περιγράψω θα είναι πολύ φτωχές. Είχα αποφασίσει αυτό το όμορφο ταξίδι στην αυλή να κλείσει με τον θάνατο του. Όμως τόσο δική του όσο και δική μου επιθυμία είναι να συνεχίσουν να γίνονται όμορφα πράγματα στην αυλή μας. Έχω προτείνει να συσταθούν επιτροπές της Πινακοθήκης Γόννων και του Συλλόγου Φίλων της Πινακοθήκης που θα ασχοληθούν με τη διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στον χώρο, που τον προσφέρω πραγματικά με όλη την καρδιά μου. Μόνη μου πια δεν μπορώ. Δεν είναι εξάλλου το ίδιο χωρίς εκείνον».
Φτάνοντας στο τέλος, αυτή η όμορφη συζήτηση η κ. Κριστιάνε δανείζεται τα λόγια του Θεόδωρου Αντόρνο, ενός από τους μεγάλους φιλοσόφους του 20ού αιώνα, που είχε χρησιμοποιήσει κάποτε ο σύζυγος της σε μια από τις εκδηλώσεις τους στην αυλή: «Ένας από τους δρόμους που μπορεί να οδηγήσει στην ανθρώπινη απελευθέρωση, στη δικαιοσύνη και στην ομορφιά είναι η τέχνη. Λοιπόν ας της δώσουμε τη δυνατότητα να επιδράσει επάνω μας»,
Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
Ο Ζήσης Παπαδημητρίου ήταν γνωστός στο πανελλήνιο για τις κοινωνικοπολιτικές του απόψεις, για τις εκπαιδευτικές του παρεμβάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο και για το μεγάλο του συγγραφικό έργο. Είχε γεννηθεί το 1939 στους Γόννους, σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου αλλά και του Αμβούργου και υπήρξε ερευνητής για 12 χρόνια στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Επιθυμία του ήταν να καεί και η στάχτη του να μεταφερθεί στη Φρανκφούρτη και να τοποθετηθεί στους τάφους των γονιών της συζύγου Κριστιάνε, τους οποίους θεωρούσε πολύ δικούς του ανθρώπους.
Ο Ζήσης Παπαδημητρίου υπήρξε ένας γενναιόδωρος πατριώτης και πρόσφερε πάρα πολλά στον τόπο του. Από τα χιλιάδες βιβλία στις δημοτικές βιβλιοθήκες και στα σχολεία μέχρι το έργο ζωής, τη δημιουργία της Δημοτικής Πινακοθήκης Γόννων, τη μοναδική στην Ελλάδα πινακοθήκη σε χωριό. Για 25 χρόνια φιλοξενούσε στο σπίτι του εκδηλώσεις και εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής κ.λπ., έργα τα οποία δώρισε στην Πινακοθήκη Γόννων της οποίας υπήρξε ο δημιουργός. Ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος που κέρδιζε τους πάντες με την καλοσύνη, την ευγένεια και τον μεστό του λόγο δεν ζει πια ανάμεσα μας, όμως τα λόγια του και τα έργα του θα μας συντροφεύουν.
