Ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα του νομού, που συγκεντρώνει χιλιάδες επισκέπτες όλο τον χρόνο και ιδιαίτερα την περίοδο του καλοκαιριού. Η Αγία Παρασκευή υπάρχει στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι, στην επιστροφή από το κυριακάτικο μπάνιο, μια στάση ήταν απαραίτητη. Ένα κεράκι, λίγο αγίασμα από τη σπηλιά και η κλασική φωτογραφία πάνω στην κρεμαστή γέφυρα των Τεμπών. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε. Οι επισκέπτες των παραλίων αλλά και διερχόμενοι οδηγοί εξακολουθούν να σταθμεύουν το αυτοκίνητό τους, για να κατέβουν στην Αγία Παρασκευή. Να περπατήσουν, να ανάψουν το κεράκι τους και να φωτογραφηθούν με θέα το απίστευτο τοπίο. Μάλιστα πριν λίγες μέρες, ανήμερα εορτής της Αγίας Παρασκευής το προσκύνημα υποδέχθηκε χιλιάδες πιστούς που έσπευσαν να προσκυνήσουν στη χάρη της.
Δυστυχώς όμως παρά τη μεγάλη επισκεψιμότητα του χώρου, η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα είναι πέρα για πέρα απογοητευτική. Εγκατάλειψη, βρόμα και δυσωδία. Η «Ε» επισκέφτηκε τον χώρο και φωτογράφισε σπιθαμή προς σπιθαμή όλα εκείνα τα σημεία που χρειάζονται άμεσα επισκευή, συντήρηση και καθαριότητα. Κατεβαίνοντας από την υπόγεια διάβαση των πεζών, η δυσωδία ήταν μια πρώτη γεύση του τι θα επακολουθούσε. Η χαρακτηριστική επιγραφή «Μην ουρείτε στην υπόγεια διάβαση» αποδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. Περνώντας από τα λιγοστά υπαίθρια μαγαζάκια που πωλούν κομποσκοίνια, εικόνες και παιχνίδια φτάνουμε μπροστά σε ένα τεράστιο σωρό με σακούλες γεμάτες σκουπίδια. Σκουπίδια ακριβώς δίπλα από το ποτάμι, που θα μπορούσαν κάλλιστα να βρεθούν μέσα στο νερό από γάτες και σκύλους που τα περιεργάζονται. Ένα παρατημένο φορτηγό-καντίνα που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μαζέψει.
Έρχεται η ώρα να διασχίσουμε τη γέφυρα. Τα σκαλοπάτια και η ράμπα που οδηγεί προς τη γέφυρα σε οικτρή κατάσταση. Σκουριασμένη η κουπαστή, λαμαρίνες σπασμένες που εξέχουν και πολύ εύκολα μπορούν να τραυματίσουν κάποιον. Μα πώς μπορεί ένας ηλικιωμένος ή ένας άνθρωπος με προβλήματα όρασης ή κινητικά να φτάσει στον ναό δίχως να κινδυνέψει; Στην είσοδο της γέφυρας η ξεθωριασμένη ταμπέλα πληροφορεί τον επισκέπτη για κρουαζιέρα με το πλοίο των Τεμπών. Ένα πλοίο-φάντασμα, αφού πάει καιρός που σταμάτησε να πλέει στα νερά του ποταμού. Το πλοίο της αγάπης θυμάμαι το λέγανε. Τώρα το μόνο που έχει απομείνει είναι μια ξεθωριασμένη ταμπέλα που κανείς δεν έχει δεήσει να ξηλώσει. Περνάμε τη γέφυρα φτάνουμε στο προαύλιο του ναού και όλα φαίνονται καλά. Φαινομενικά, τουλάχιστον. Οι γλάστρες με το βασιλικό μοσχοβολάνε, τα ασπρισμένα πεζούλια του ναού λάμπουν από πάστρα. Μόνο όμως μπροστά στον ναό, γιατί δεξιά και αριστερά βασιλεύει το χάος. Ξηλωμένα παγκάκια, πάτωμα που έχει υποχωρήσει σε επικίνδυνο βαθμό, διαλυμένα κάγκελα, λαμπτήρες φωτισμού σπασμένοι με καλώδια να εξέχουν, βρύσες που δεν λειτουργούν, σκουριασμένες πινακίδες, σκουπίδια ακόμη και μέσα στο νερό. Απογοήτευση και εγκατάλειψη. Πώς είναι δυνατόν να έχει εγκαταλειφθεί το σημαντικότερο προσκύνημα του νομού; Ο ιερός αυτός τόπος που παρότι βρομά και ζέχνει, ακόμη και σήμερα είναι πόλος έλξης για δεκάδες επισκέπτες μικρούς και μεγάλους. Η ευθύνη των αρμοδίων τεράστια. Επιβάλλεται άμεσα να γίνουν οι απαραίτητες εργασίες αποκατάστασης και συντήρησης, προτού συμβεί κάποιο ατύχημα. Εξάλλου, δεν είναι και πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν. Η φύση έχει κάνει το θαύμα από μόνη της. Ας της φερθούμε και εμείς με τον απαραίτητο σεβασμό.
