Της Μαρίνας
Αποστολοπούλου
Ένας άνθρωπος, ένας επαγγελματικός χώρος, μία ιστορία, γιατί…
…Γιατί, την ιστορία τη γράφουν οι άνθρωποι. Και η ιστορία κάθε ανθρώπου γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του χώρου που κινείται, που δημιουργεί, που προσφέρει, που εργάζεται, που αφήνει στο στίγμα του. Του επαγγελματικού χώρου εν προκειμένω.
Και αναμφισβήτητα η ιστορία του Επιμελητηρίου Λάρισας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη τα τελευταία 36 χρόνια με τον Στέλιο Γιαννούλα. Τον «καφετζή» όπως αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του, του κτιρίου επί της Παπακυριάζη 44 όπου, στεγάζεται επί 10ετίες το Επιμελητήριο.
Τον «Στέλιο από το Επιμελητήριο» έτσι άπλα, όπως όλοι τον ξέρουν. Τον Στέλιο με το χαμόγελο, την καλή διάθεση σε μόνιμη βάση. Υπερδραστήριο και πάντα έτοιμο να εξυπηρετήσει. Ο Στέλιος λοιπόν «ευδοκίμως τερματίσας τη θητεία του», βγαίνει στη σύνταξη κλείνοντας ένα κεφάλαιο της ζωής του και μαζί ένα κεφάλαιο της ζωής και της καθημερινότητας του Επιμελητηρίου Λάρισας. Αφού επί 36 χρόνια βρισκόταν εκεί, 7 ημέρες την εβδομάδα, πολλές φορές και όλη την ημέρα προκειμένου να εξυπηρετήσει όλους. Ξεκινώντας το πρωί με τον καφέ, περνώντας το μεσημέρι στο «τσιπουράκι» με τους εκλεκτούς μεζέδες και καταλήγοντας το βράδυ σε ένα σωρό νοστιμιές που έφτιαχνε με τα χέρια του. «Μοσχαροκεφαλή και κεφτεδάκια …τσάμπιονς λιγκ» όπως λέει ο ίδιος, «βαθμολογώντας» τις δημιουργίες του ανάλογα με την ζήτηση τόσων ετών.
Το να γράφει κανείς για την επαγγελματική πορεία ενός ανθρώπου, προσπαθώντας να την εγκλωβίσει σε κάποιες λέξεις είναι από μόνο του, πολύ «αφαιρετικό» σε σχέση με αυτό που πραγματικά έχει συμβεί σε μία πορεία 36 χρόνων. Μία πορεία ζωής. Όταν όμως συμβαίνει, όπως στην προκειμένη περίπτωση, με τον άνθρωπο αυτό να τον συνδέουν πολλές παιδικές αναμνήσεις -μιας και τον γνωρίζει από παιδί- τότε το όποιο «αφιέρωμα», η όποια «αναφορά», παίρνει μία άλλη διάσταση. Πιο «προσωπική» και σίγουρα πιο συναισθηματική.
Οδοιπορικό ζωής
Έχουν περάσει πολλά χρόνια, 54 κοντά από τότε που ο Στέλιος Γιαννούλας «χωριατάκι», όπως λέει ο ίδιος, στις 12 Ιουνίου του 1962, έφθανε καλοκαίρι από τον χωριό του, τον Άγιο Παντελεήμονα, στη Λάρισα, αναζητώντας δουλειά.
Η αρχή έγινε από το καφενείο του «Παπαβέργου» στη Λαπιθών. Και όπως θυμάται ο Στέλιος αυτός και ένα ακόμη παιδί κάθε μέρα σέρβιραν 200 καφέδες (!) γιατί εκεί δίπλα ήταν το Σωματείο Φορτοεκφορτωτών με 150 εργάτες. Και αν οι καφέδες ήταν 200 ημερησίως τα τσίπουρα πόσα ήταν; Πέντε με δέκα οκάδες τσίπουρο την ημέρα! Τόσο έφευγε κάθε μέρα εκεί στο καφενείο της Λαπιθών.
Μετά ήρθε ο ιστορικός «Αδάμος» στην Πανός. Ιστορικός και ξακουστός πολύ έξω από τα όρια της Λάρισας αλλά και της Ελλάδας. Εκεί ο Στέλιος έμεινε πέντε χρόνια και όπως λέει έμαθε τη «Χάι Σοσάιτι», που παρέλαυνε από το μαγαζί. Το 1969 πήγε φαντάρος στα Τρίκαλα και «όλοι οι αξιωματικοί στο στρατό ήταν γνωστοί γιατί όλοι είχαν περάσει από τον Αδάμο». Απολύεται το 1971 και ετοιμάζεται να επιστρέψει στον «Αδάμο», όταν το παλιό του αφεντικό ο Παπαβέργης από το καφενείο, τον παίρνει ένα τηλέφωνο και του λέει: «Στέλιο πριν πας στον Αδάμο θέλω να ‘ρθεις να μιλήσουμε». Πάει ο Στέλιος και το παλιό αφεντικό του προτείνει συνεταιρισμό, μαζί με το άλλο το παιδί, τον Βασίλη, «χωρίς μία! Μόνο με το πρόσωπο» θυμάται ο Στέλιος. Γιατί συνεχίζει, δουλεύαμε τόσες πολλές ώρες στο καφενείο, που καμιά φορά κατάκοποι κοιμόμασταν στις καρέκλες και βάζαμε προσκέφαλο τα τραπεζομάντηλα. Γίνανε συνέταιροι. Από 33% ο καθένας. Πέρασαν χρόνια και ο Παπαβέργης βγήκε στη σύνταξη. Και το ΄79 ο τότε πρόεδρος του Επιμελητηρίου, Γιώργος Μπαρμπούτης που ήξερε τον Στέλιο, του κάνει την πρόταση: «Θέλει να έρθεις στο Επιμελητήριο;» Συμφωνούν. Με έναν όρο. Γιατί ο Στέλιος μαζί με τον αδελφό του, τον Νίκο τα καλοκαίρια είχε και μια ταβέρνα στο χωριό του, τον Άγιο Παντελεήμονα. Τα καλοκαίρια, ήθελε να είναι εκεί.
36 χρόνια Επιμελητήριο
Κι έτσι μπαίνει στη ζωή του Στέλιου το Επιμελητήριο και πορεύονται μαζί, αρμονικά, για 36 ολόκληρα χρόνια.
Πάει στον τότε διευθυντή του Επιμελητηρίου, τον Αποστόλη Μίζιο που τον έστειλε ο πρόεδρος ο Γ. Μπαρπούτης, λένε τα απαραίτητα και πιάνει δουλειά.
Στο επαγγελματικό Επιμελητήριο (γιατί τότε υπήρχαν δύο) πρόεδρος ήταν τότε ο Δημήτρης Γιαννούκας και εκεί επίσης στο κτίριο της Παπακυριαζή στεγάζονταν και οι Έμποροι και οι Βιομήχανοι.
Η σχέση του «καφετζή» Στέλιου με τους «κατοίκους» του Επιμελητηριακού Μεγάρου και τους «πελάτες», σχέση μακροχρόνιας εμπιστοσύνης. «Τυφλής εμπιστοσύνης» όπως λέει ο ίδιος. Γιατί ακολουθεί τη συμβουλή που του είχε δώσει το πρώτο του αφεντικό, ο Παπαβέργης για να είναι καλός στη δουλειά του: «αλλού να κοιτάς, αλλού να ακούς και αλλού να βλέπεις, από τη μία αλλά και από την άλλη να ξέρεις το «βλέπε-άκου- σώπα».
Κι αν δεν έχει «δει» κι αν δεν έχει «ακούσει» όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά γνωρίζοντας ότι «η σιωπή είναι χρυσός» το στόμα έμεινε πάντοτε κλειστό και ό,τι άκουγε έμενε εκεί που το είχε ακούσει.
«Με ρώταγε κανείς καμιά φορά, «τι λέγανε μέσα στο Συμβούλιο την ώρα που μπήκες;» Γιατί έμπαινα και δεν διακόπτανε ποτέ αυτά που λέγανε όταν είχαν συνεδρίαση. Μου είχαν εμπιστοσύνη. Κι εγώ του απαντούσα: «Τι είπες; Θέλει κι άλλο αλάτι ή πιπέρι η μοσχαροκεφαλή;» λέει γελώντας και συμπληρώνει: «Εγώ μέχρι σήμερα δεν «πουλάω» μόνον «αγοράζω».
Και τα χρόνια πέρασαν ανάμεσα στους καφέδες, τους χυμούς με τους οποίους… κυνήγαγε την υπογράφουσα όταν χρόνια πριν έκανε το ρεπορτάζ στο Επιμελητήριο, τις νοστιμιές που έφτιαχνε για τους πελάτες και τα περίφημα «κεφτεδάκια του καφετζή». Χωρίς ποτέ να λέει «όχι» και να κάθεται να εξυπηρετεί τους πελάτες ακόμη και τις πιο απίθανες ώρες. Και με «διεθνείς» δυνατότητες εξυπηρέτησης επίσης γιατί γνωρίζοντας αγγλικά («πήγα και έκανα επτά χρόνια» λέει) μπορούσε να εξυπηρετεί και όλες τις ξένες αποστολές που κατά καιρούς επισκέπτονταν το Επιμελητήριο. Και όλα τα χρόνια που πέρασαν σε πνεύμα εμπιστοσύνης και αγαστής συνεργασίας με τις διοικήσεις του Επιμελητηρίου, γεμάτα από στιγμές χαράς αλλά και δυσκολίας όπως είναι και η ζωή που κυλά.
Τριάντα έξι χρόνια μετά, ο Στέλιος Γιαννούλας αποχαιρετά σήμερα το Επιμελητήριο και το Επιμελητήριο αποχαιρετά εκείνον με τιμητική εκδήλωση απόψε το βράδυ μετά τις 9 εκεί στο «βασίλειό» του, στον 4ο όροφο, στο Εντευκτήριο του Μεγάρου. Τυπικά τουλάχιστον. Γιατί ένας «αποχαιρετισμός» δεν είναι τυπική υπόθεση. Μία τελετή αποχαιρετισμού ωστόσο είναι μία ηθική ανταμοιβή.
«Μπα δεν θα φύγω ακόμη. Θα περιμένω να έρθει ο αντικαταστάτης μου να του δώσω οδηγίες και ενημερωτικό δελτίο προς ναυτιλλομένους» σχολιάζει γελώντας.
-«Και τώρα Στέλιο;» το ερώτημα.
-«Τώρα στον καφετζή θα λείψει το Επιμελητήριο αλλά και στο Επιμελητήριο θα λείψει ο καφετζής του» η απάντηση.
Ο ίδιος εύχεται ολοψύχως σε όλους στο Επιμελητήριο τα καλύτερα. Εμείς να του ευχηθούμε καλή ζωή. Δημιουργική και χαρούμενη, όπως ταιριάζει σε δημιουργικούς ανθρώπους που έχουν τον τρόπο να προσφέρουν χαρά γύρω τους.
