Η δύναμη της φύσης, της εποχικής ροής των πραγμάτων αλλά και συνάμα της αέναης συνέχειας της ζωής. Παρούσα πάντα, κόντρα σε κάθε εμπόδιο, δημιούργημα ή παρέμβαση του ανθρώπου. Μια χαραμάδα της αρκεί για να ξεπηδήσει η ζωή, να πάρει πνοή, να βλαστήσει ο σπόρος και να μεγαλουργήσει…
Μαζί και η ομορφιά. Όπως η εφήμερη, αυτή ενός αγριολούλουδου, που ανοίγει τα λεπτεπίλεπτα άνθη του στο πρώτο άγγιγμα της άνοιξης. Πλάι σε εκείνη τη διαχρονική, ενός ταλαιπωρημένου αλλά εσχάτως «αναστημένου» μαρμάρου του Αρχαίου Θεάτρου της Λάρισας.
Δύο εικόνες που μπορούν κάλλιστα να σταθούν από μόνες τους.
Κι όταν σμίγουν όμως, για ένα χάρμα ιδέσθαι πρόκειται.
Μια εξαίσια σιωπηρή παράσταση σε έναν ιερό χώρο…
Δ.Χ.
