Της Ζωής Παρμάκη
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
Στις πόλεις με λιμάνι λένε πως δεν χάνεται ποτέ κανείς, καθώς όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη θάλασσα. Στη Λάρισα πάλι που δεν διαθέτει λιμάνι επίσης λένε ότι δύσκολα θα χαθεί κάποιος, καθώς οι περισσότεροι δρόμοι οδηγούν σε μια πλατεία. Το μπέρδεμα ξεκινά όταν στην πλατεία δεν υπάρχει πινακίδα ονοματοθεσίας, με αποτέλεσμα ο επισκέπτης στην πόλη να μην γνωρίζει πού βρίσκεται.
Αν κάποιος ξένος βρεθεί για παράδειγμα στην πλατεία Λαού, στον Άγιο Βησσαρίωνα δηλαδή και θέλει να φτάσει στην οδό Παπασταύρου θα πρέπει να διασχίσει τη Βενιζέλου, να ακολουθήσει την οδό Ολύμπου για να βγει στη συνέχεια στην Κύπρου, να περπατήσει δεξιά στην Κύπρου, για να στρίψει στη συνέχεια αριστερά στον πεζόδρομο της Ασκληπιού και ακολούθως δεξιά στην οδό Παπασταύρου. Σε αυτή τη σύντομη διαδρομή δεν θα βρει την πινακίδα που θα τον ενημερώνει ποια είναι η οδός Ολύμπου, ποια είναι η Κύπρου και ποια η οδός Παπασταύρου. Μάλιστα στην οδό Παπασταύρου λείπουν οι πινακίδες και από τις τέσσερις γωνίες της. Άρα για να φτάσει στον προορισμό του αναγκαστικά θα ρωτήσει στο περίπτερο ή θα χρησιμοποιήσει το smartphone του.
Το πρόβλημα με τις πινακίδες των οδών είναι γνωστό καθώς σε πολλά σημεία ακόμα και του κέντρου είναι ανύπαρκτες, όπως και η αρίθμηση των πολυκατοικιών και των καταστημάτων. Σύμφωνα με το τμήμα Κυκλοφοριακών Ρυθμίσεων της Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Λαρισαίων το πιο σύνηθες είναι επιχειρήσεις μετά από ανακαίνιση να μην τοποθετούν ποτέ ξανά την πινακίδα στην αρχική της θέση ή να μην την τοποθετούν και καθόλου. Άλλοτε πάλι εργαζόμενοι όταν απευθύνθηκαν σε καταστηματάρχες προκειμένου να ενημερωθούν για το τι ήταν αυτό που τους έκανε να τοποθετήσουν μια διαφορετική πινακίδα ονοματοθεσίας, άλλου χρώματος δηλαδή ή και υλικού πέρα από τις προδιαγραφές που ορίζει ο νόμος εισέπραξαν την αποστομωτική απάντηση «γιατί δεν μας άρεσε ή δεν ταίριαζε με τη διακόσμηση του μαγαζιού».
Το ζήτημα ωστόσο υφίσταται από παλιά στη Λάρισα. Τότε έφταιγε περισσότερο η ανοικοδόμηση. Όταν γκρεμιζόταν ένα παλιό σπίτι για να χτιστεί νέα οικοδομή, χανόταν κι η πινακίδα. Παροιμιώδης έχει μείνει η φράση θείας από το χωριό που είχε χαθεί στην πόλη και ρωτούσε: «Πιδάκι μ΄ ιτούτους η δρόμους δεν ιέχει ουδό;».
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ
Ακόμη μεγαλύτερο ωστόσο είναι το πρόβλημα που παρατηρείται στις πινακίδες σήμανσης. Βαμμένες, σκεπασμένες με αυτοκόλλητα, βγαλμένες εντελώς, ημικατεστραμμένες. Δύσκολα εντοπίζονται καθαρές, μέχρι και αυτές που αναφέρουν ότι πρόκειται για θέση στάθμευσης αναπηρικού οχήματος έχουν πάνω τους αυτοκόλλητα, συνήθως ομάδων. Ακόμα και αν ξεκολλήσουν τα αυτοκόλλητα η πινακίδα καταστρέφεται και κρίνεται απαραίτητη η αντικατάστασή της. Σύμφωνα με τον αντιδήμαρχο Πολεοδομίας Δημήτρη Μαβίδη «γίνεται προσπάθεια να προμηθευτεί ο Δήμος πινακίδες και να τοποθετηθούν κυρίως σε πλατείες που δεν υπάρχουν». Δύσκολη όμως είναι για το αρμόδιο τμήμα του Δήμου η συντήρησή τους, αν αναλογιστεί κανείς πως σ΄ αυτό εργάζονται μόνο δύο άτομα, έχοντας συγχρόνως υπό την ευθύνη τους την τοποθέτηση κορυνών, τη διαγράμμιση του οδοστρώματος, τη σήμανση οριζόντια και κατακόρυφη, τις πινακίδες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Όσο για την τοποθέτηση πινακίδων σήμανσης, εκεί η διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί είναι ιδιαιτέρως χρονοβόρα. Για να τοποθετηθεί για παράδειγμα ένα «STOP» θα πρέπει να συνεδριάσει η επιτροπή κυκλοφοριακών ρυθμίσεων, να περάσει το θέμα από το Δημοτικό Συμβούλιο, να σταλεί στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας και μετά να βγει η απόφαση, ενώ αν έχει να κάνει με τοποθέτηση πινακίδας στο εθνικό δίκτυο θα πρέπει η Αποκεντρωμένη να στείλει το αίτημα για έγκριση στο αρμόδιο υπουργείο. Και όταν…
