Είναι φορές που ο άνθρωπος αποζητά να δραπετεύσει για λίγο από την απελπιστικά μίζερη καθημερινότητα. Υπάρχουν στιγμές που η νεανική καρδιά ασφυκτιά στα περιθώρια ενός άκαμπτου προγράμματος. Έρχονται ώρες που λαχταρά κανείς να αποδράσει από τη μονότονη ρουτίνα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν το καθημερινό μάθημα και διάβασμα περιορίζει εξοντωτικά τον ελεύθερο χρόνο.
Αποφασίσαμε λοιπόν και εμείς, τα στελέχη του Γραφείου Νεότητας της Μητροπόλεώς μας που συναντιόμαστε κάθε Σάββατο βράδυ στη σύναξη μας, στη φιλόξενη Κατακόμβη του Αγίου Νικολάου, να πάρουμε ο καθένας το τσαντάκι του, την κιθάρα του, το λαούτο του, τον τζουρά του, τα τραγούδια του και κυρίως την όρεξη και τη διάθεση και να μπούμε στα λεωφορεία που με τόση αγάπη ο Δεσπότης μας, ως ευγενής Πατέρας μας, μας προσέφερε.
Αφού λειτουργηθήκαμε και κοινωνήσαμε τον Χριστό μας, ξεκινήσαμε για την όμορφη πόλη του Βόλου, με την ευλογία και του μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου. Οι δύο πόλεις πολύ κοντινές. Σύντομα φθάσαμε στη Μαγνησία. Πρώτος μας προορισμός το Πήλιο. Σηκώνοντας τα μάτια, βλέπαμε τα χωριά του να προβάλουν τόσο όμορφα δεμένα με το δάσος που τα περιέβαλλε. Οι εκκλησιές έδειχναν πόσο υψηλή αισθητική είχαν οι πρόγονοι μας σε κάθε εποχή, πόσο τους άρεσε να χτίζουν στα πιο όμορφα σημεία, χωρίς όμως να τα καταστρέφουν, καταθέτοντας τη συνεισφορά τους στο κάλλος της Δημιουργίας.
Ο π. Αγάθων μας υποδέχθηκε στην Πορταριά. Μας ξενάγησε, μας μίλησε, μας κέρασε. Γευθήκαμε τη φιλοξενία του και τον καταστόλιστο ναό του Αγίου Νικολάου που πραγματικά χάριν στις δικές του θυσίες έχει καταστεί ένα πραγματικό κόσμημα.
Ανηφορίσαμε για τη Μακρυνίτσα. Περπάτημα. Προσκυνήσαμε τον Τίμιο Πρόδρομο. Στάση στην πλατεία. Ανάπαυση μετά φαγητού. Πανοραμική θέα. Γέλιο. Παιχνίδι. Και κάποιοι ορειβάτες... άλλοι εντός της κουφάλας του πασίγνωστου δένδρου για τις απαραίτητες selfie και όχι μόνο!
Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Μας περίμεναν η Γερόντισσα Νικοδήμη, οι μοναχές και ο σεβαστός π. Αντώνιος. Ξεκινάει ο εσπερινός. Χοροστατεί από του θρόνου ο δικός μας ο Δεσπότης. Το πρόγραμμα του βαρύ, παρ’ όλα ταύτα όμως θέλησε και πάλι να βρεθεί κοντά μας για να μας πει ότι είναι παρών και αγρυπνεί για μας. Η συγκίνηση μας μεγάλη. Στο Αρχονταρίκι της Μονής ο π. Αντώνιος μας ανοίγει την καρδιά του. Οι μοναχές ψάλλουν και τραγουδούν παρακινώντας μας να συνεχίσουμε με τον ίδιο ιεραποστολικό ζήλο.
Επόμενη στάση ο μητροπολιτικός ναός του Αγίου Νικολάου στον Βόλο. Ο π. Χαρίλαος μας υποδέχεται και μας προσφέρει λόγους αγαθούς, βγαλμένους από την εμπειρία του από τις νεανικές του συντροφιές.
Ελεύθερη ώρα στην παραλία. Παρέα με το γαλάζιο. Και αρχίζει το πανηγύρι μας. Τραγούδια, χοροί. Μπορεί να είμαστε 170 νέοι, αλλά όλοι γίναμε ένα. Δίνουμε τη δική μας απάντηση. Θα αναρωτηθείτε, σε ποιους; Συνηθίζουμε να θεωρούμε την Εκκλησία ως έναν αναχρονιστικό και στείρο φορέα πού- αν μη τι άλλο- οπωσδήποτε δεν έχει κανένα λόγο για θέματα που αφορούν στη διασκέδαση των νέων. Παρ’ όλα αυτά- όσο και αν σε πολλούς κάτι τέτοιο φαντάζει παράδοξο- η Εκκλησία έχει τη δική της πρόταση για την ψυχαγωγία των νέων. Μια πρόταση νεανική και δροσερή που σίγουρα παρέχει διασκέδαση ποιότητας και μεταγγίζει ικανά αποθέματα δυνάμεων. Διότι η Εκκλησία είναι το καταφύγιο μας, είναι το πνευματικό hotspot μας.
Τα στελέχη του Γραφείου
Νεότητας της Μητροπόλεώς
