Του Κώστα Γκιάστα
Κυριακή μεσημέρι στο Φρούριο. Επί της οδού Μητροπολίτου Αρσενίου. Ένας σκυφτός ηλικιωμένος κινείται έως και ύποπτα κάτω από τον ανοιξιάτικό ήλιο βαστώντας στα χέρια του ένα μαχαίρι. Κάτι ψάχνει. Περνάει δίπλα από το Αρχαίο Θέατρο και η περίπτωση του φέρνει σε υποψήφιο πρωταγωνιστή δράματος.
«Μανώλη, έλα εδώ. Βρήκα» μια γυναικεία φωνή λύνει το μυστήριο. Η σύζυγός του ανοίγει τη σακούλα και τον περιμένει πιο κάτω. Χόρτα. Κόβουν άγρια φαγώσιμα χόρτα και μάλιστα στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Για τη γενιά μας είναι περίεργο. Εικόνα που σπανίως βλέπουμε στον συγκεκριμένο χώρο.
«Για μας καθόλου. Εμείς με αυτά μεγαλώσαμε» μας εξηγούν όταν τους πλησιάζουμε «Τα χόρτα έχουν μεγάλη διατροφική αξία και μας στήριξαν σε όλα τα δύσκολα χρόνια. Στην κατοχή εδώ μαζεύαμε. Ξέρεις πόσες ζωές βάστηξαν με βρασμένα χόρτα. Λίγα παξιμάδια και βρασμένα χόρτα. Μας έδιναν δύναμη».
Λίγα μέτρα πιο κει καφετέριες με τραπεζάκια έξω. Αυτοκίνητα ένα σωρό και από πάνω το καινούριο έργο της βιοκλιματικής ανάπλασης που έχει τόσο συζητηθεί. Παρά τα αρνητικά σχόλια κάνει ίσκιο τον οποίο εκμεταλλευόμαστε λιγάκι για να μπορέσουμε να συζητήσουμε.
«Δεν θέλουμε φωτογραφίες εμείς. Όμως μπορούμε να σου πούμε μερικά πράγματα» αρνούνται ευγενικά σε σχετική ερώτηση και συνεχίζουν «Ζόχια, ραδίκια, αντίδια. Μαζεύουμε ό,τι βρούμε. Τα καθαρίζουμε εδώ σε πρώτη φάση, τα βάζουμε σε διαφορετικές σακούλες για να τα έχουμε έτοιμα και στο σπίτι συνεχίζουμε τη διαδικασία».
Νάσου και μια παρέα από σκυλιά. «Μα δεν είναι μολυσμένα τώρα αυτά εδώ;» ρωτάμε «Ό,τι και να έχουν επάνω τους είναι προτιμότερα από αυτά που πουλάνε στα μεγάλα σούπερ μάρκετ. Γεμάτα συντηρητικά. Εμείς τα πλένουμε συνέχεια στο σπίτι ώσπου να καθαρίσουνε τελείως. Μετά τα βράζουμε πολύ και έτσι δεν έχουν τίποτα. Τόσα χρόνια τρώμε από εδώ και δεν πάθαμε τίποτα. Πίτες, σαλάτες όλα τα φτιάχνουμε».
Τόσα χρόνια, τέτοιες εικόνες τις είχαμε συνδέσει με την ελληνική ύπαιθρο. Γυναίκες με ποδιές, ένα μαντίλι στο κεφάλι και σκυμμένες να κόβουν τα χόρτα που φύτρωναν στις πλαγιές. Μιλούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν. Και τώρα έρχονται αυτοί που ανατρέπουν τα πάντα. Για χόρτα στο κέντρο της Λάρισας. «Αφού εδώ μένουμε γιατί να αλλάξουμε συνήθεια. Εμείς και τότε από εδώ κόβαμε χόρτα. Η περιοχή άλλαξε. Εμείς γιατί να αλλάξουμε;» ρωτάει εύλογα και συνεχίζουν την εργασία τους.
Τους χαζεύουμε και προσπαθούμε να φτιάξουμε στο μυαλό μας την παλιά Λάρισα. Την ίδια ώρα που στο κινητό έρχεται ως δώρο της καινούριας Λάρισας το ασύρματο ίντερνετ του δήμου. Το εκμεταλλευόμαστε και ψάχνουμε για «άγρια χόρτα». Διαβάζουμε πως «Τα άγρια χόρτα περιέχουν πολύτιμα για τον οργανισμό, θρεπτικά συστατικά όπως ασβέστιο, κάλιο, νάτριο, σίδηρο, μαγνήσιο, βιταμίνες του συμπλέγματος Β, βιταμίνη C. Επίσης περιέχουν φυτικές ίνες που είναι απαραίτητες για την ομαλή λειτουργία του εντέρου. Δεν περιέχουν λίπη. Τα φαγώσιμα αγριόχορτα φυτρώνουν σχεδόν παντού στην Ελλάδα και αυτό είναι ευλογία. Ακόμη και λίγα χιλιόμετρα έξω από τις πόλεις μπορούμε να βρούμε περιοχές από τις οποίες μπορούμε να μαζέψουμε».
Ψέματα. Δεν χρειάζεται να κουνηθείς ούτε ένα χιλιόμετρο. Υπάρχουν στο κέντρο της πόλης. Στο Αρχαίο Θέατρο φυτρώνουν και αρχαίοι τρόποι διατροφής. Άλλωστε ο Ησίοδος είχε πει: «να φας τσουκνίδα για να προστατευτείς από όλες τις ασθένειες του έτους»...
