«...«Ιούλιος 1973. Ανατολικό Βερολίνο. Στο Guesde House, κομματικό ξενοδοχείο, ο Χαρίλαος, ο πατέρας και η Ρούλα Κουκούλου συζητούν χαμηλόφωνα. Στο διπλανό τραπέζι δύο Έλληνες πρόσφυγες, ο Στέλιος και η Βαΐτσα, στελέχη του ΚΚΕ και υπεύθυνοι για την εκεί οργάνωση, συζητούν μαζί τα της εγχείρησης που πρόκειται να κάνω στον πνεύμονα. Η κουβέντα τους έντονη και προβληματισμένη.
- Χαρίλαος: "Εγώ είμαι γραμματέας, δεν γίνεται να πάω, δεν θα συμφωνήσουν και οι Ρώσοι. Να πας εσύ, Ρούλα, που υπήρξες και γυναίκα του".
Ο Χαρίλαος ήταν φρέσκος στη θέση του γραμματέα μετά την απόφαση της 17ης Ολομέλειας που έγινε τον Δεκέμβρη του '72 στη Βουδαπέστη. Πριν από εκείνον και για δεκαέξι χρόνια τη θέση αυτή κατείχε ο Κ. Κολιγιάννης.
- Ρούλα: "Σας παρακαλώ, όχι εγώ. Μετά από τόσα χρόνια πώς θα τον αντικρίσω;".
Ο Ζαχαριάδης με αίτημά του προς το ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης και με κοινοποίηση στο ΚΚΕ ζητούσε να του επιτραπεί να φύγει από τη Σιβηρία, όπου ζούσε απομονωμένος για πολλά χρόνια, και να γυρίσει στην Ελλάδα, όπως έγινε με χιλιάδες πρόσφυγες, και να δικαστεί, αν έπρεπε, για όσα τον κατηγορούσαν. Αν το αίτημά του δεν γινόταν αποδεκτό, απειλούσε ότι θα αυτοκτονήσει την 1η Αυγούστου.
- Χαρίλαος: "Κώστα, δεν υπάρχει άλλη λύση. Θα πας εσύ".
- Κώστας: "Ξέρετε τις σχέσεις μου με τον Ζαχαριάδη. Δεν ήταν ποτέ οι καλύτερες".
Στην 6η Ολομέλεια, σε μια αποστροφή του λόγου του, ο Ζαχαριάδης, αντιτιθέμενος σε ομιλία του πατέρα σχετικά με ένα αγροτικό θέμα, του φώναξε: "Λουλέ, ξύπνησε μέσα σου ο τσιφλικάς;". Δεν του το συγχώρεσε ποτέ!
Όταν από τσιφλικάς γίνεσαι κομμουνιστής, αφιερώνεις τη ζωή σου στο κόμμα, περνάς σαράντα δύο χρόνια από τη ζωή σου στη φυλακή, την εξορία, την προσφυγιά και την παρανομία, μια τέτοια κατηγορία, όπως εκείνος την εξέλαβε, δεν σου κάθεται καλά.
- Χαρίλαος: "Δες το σαν κομματικό καθήκον"»...
------- ------- ------- ------- ------- ------- ------- ------- -------
«...«Μετά από πολλά χρόνια, Ζαχαριάδης και Λουλές, πρώην σύντροφοι, συναντιούνται στο Σοργκούτ της Σιβηρίας. Μόνοι. Ο πρώτος επανέλαβε την απειλή του. Ο δεύτερος υποσχέθηκε πως θα έρθει κάποιος να τον πάρει και να τον μεταφέρει στη Βουδαπέστη. Χώρισαν»!...«Στους Ρώσους ο πατέρας, όταν ρωτήθηκε τι έγινε, απάντησε πως "είναι αποφασισμένος να το κάνει", πιστεύοντας ότι έτσι θα τους πίεζε να τον αφήσουν. Στο κόμμα όμως, στους συντρόφους, στον Χαρίλαο, είπε αυτό που εκείνος θα έκανε: "Δεν νομίζω να πραγματοποιήσει την απειλή. Είναι κομμουνιστής!"».
«Ίσως το κόμμα να προλάβαινε...»
«...«Την 1η Αυγούστου του '73 ο Ζαχαριάδης βρέθηκε στο σπίτι του κρεμασμένος». «Οι Ρώσοι απέκρυψαν το γεγονός. Είπαν πως πέθανε από καρδιά. Κανείς δεν το πίστεψε». «Ο πατέρας κατηγορήθηκε από κάποιους ότι δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση. Το σίγουρο είναι ότι δεν έπρεπε να κρίνει με βάση το τι θα έκανε εκείνος. Αν έλεγε ό,τι είχε πει και στους Ρώσους, ίσως το κόμμα να προλάβαινε. Και το πιο σίγουρο ακόμη είναι ότι δεν έπρεπε να δεχτεί αυτή την αποστολή. Έτσι φορτώθηκε με μια ευθύνη που δεν έπρεπε να του ανήκει».
Η νέα διάσταση στην υπόθεση της αυτοκτονίας του Νίκου Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ της παγωμένης Σιβηρίας την 1η Αυγούστου 1973, όπου ζούσε εξόριστος από τους Σοβιετικούς, δίνεται από την κόρη του κορυφαίου στελέχους του ΚΚΕ Κώστα Λουλέ, την πρώην βουλευτή και πάντα μαχόμενη δημοσιογράφο Νίτσα Λουλέ, στο βιβλίο της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πεδίο» υπό τον τίτλο «Άξιζε...» και το οποίο θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου στη Λάρισα. Η παρουσίαση θα γίνει στις 7.30 το απόγευμα στο χώρο του Θεάτρου ΟΥΗΛ από τους βουλευτές Άννα Βαγενά (ΣΥΡΙΖΑ), Μάξιμο Χαρακόπουλο (Ν.Δ.), Σπύρο Λυκούδη (Ποτάμι), τον δήμαρχο Λαρισαίων Απόστολο Καλογιάννη, τον δικηγόρο Γιώργο Μίγα και την ίδια τη συγγραφέα. Συντονιστής της συζήτησης θα είναι ο δημοσιογράφος Ανδρέας Γιουρμετάκης.
Το «Άξιζε...» βασίζεται στην αλληλογραφία των γονιών της Νίτσας Λουλέ, Κώστα και Μαρίας Λουλέ, από τη φυλακή, την εξορία, την πολιτική παρανομία και προσφυγιά, από το 1949 έως τον Μάιο του 1974, λίγο πριν από την πτώση του χούντας. Τα γράμματα δεν ακολουθούν χρονική σειρά και συνδέονται μεταξύ τους με κείμενα της συγγραφέως, η οποία τα τοποθετεί στην ιστορική τους στιγμή, δίνοντας συγχρόνως το πολιτικό ή και κομματικό στίγμα της εποχής, με συχνές αναφορές στο σήμερα.
