μαθητές παρά την καταστροφή του βγήκαν σώοι και αβλαβείς χάρη στις προσπάθειες των διδασκόντων με επικεφαλής τον διευθυντή Γρηγόρη Λέτσιο.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, απένειμε τα εύσημα στους εκπαιδευτικούς. Σε επικοινωνία του με βιντεοκλήση με τον Διευθυντή, είπε: «Δε φαντάζομαι ότι περιμένατε τέτοιον σεισμό... Πραγματικά μας κάνατε υπερήφανους με τον τρόπο με τον οποίο χειριστήκατε το θέμα».
«Τα παιδιά είναι μια χαρά και οι συνάδελφοι όλοι. Βγήκαμε χωρίς κανέναν τραυματισμό, χωρίς ν’ ανοίξει μύτη» επισήμανε ο Διευθυντής του σχολείου, αποκρινόμενος στον Πρωθυπουργό. Και συμπλήρωσε ότι: «Πιστεύω, η ψυχραιμία των συναδέλφων και η ετοιμότητα των παιδιών, εφαρμόζοντας το σχέδιο έκτακτης ανάγκης, ήταν αυτό που μας οδήγησε να βγούμε όλοι σώοι και αβλαβείς από το κτίριο το οποίο είναι ετοιμόρροπο».
Κλείνοντας το τηλεφώνημα ο Πρωθυπουργός υποσχέθηκε ότι εφόσον το κτίριο κριθεί κατεδαφιστέο, το χωριό θα αποκτήσει καινούριο σχολείο το συντομότερο δυνατόν, απαντώντας στο σχόλιο του Διευθυντή ότι «εφόσον δεν έχουμε κανένα θύμα, κανέναν τραυματισμό θα είναι μεγάλη μας χαρά να έχουμε καινούριο σχολείο».
ΣΩΘΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ
«Δέκα συνάδελφοι, εξήντα τρία παιδιά μείναμε σώοι από θαύμα και ευχαριστούμε τον Θεό. Πρόκειται περί θαύματος. Θέλω να ευχαριστήσω τους συναδέλφους για τα υποδειγματικά μαθήματα που κάναμε στα παιδιά για την αντιμετώπιση του σεισμού τα οποία και υλοποιήθηκαν όταν συνέβη ο σεισμός. Μας συνεχάρη ο υπουργός κ. Λιβάνιος που ήρθε στο σχολείο μας το απόγευμα. Η μεγάλη πληγή για μας είναι ότι τα σχολείο μας είναι ετοιμόρροπο και πλέον δε θα μπορούμε να κάνουμε μάθημα. Αν συμβεί, ο μη γένοιτο, άλλος σεισμός δε θα αντέξει». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Δαμασίου, Γρηγόρη Λέτσιου, ο οποίος βρισκόταν ακόμη στο σχολείο, μιλώντας χθες το βράδυ στην «Ελευθερία».
Για το πώς βίωσε τον εγκέλαδο μας λέει: «Ήμουν στο γραφείο μου, ξαφνικά άρχισε να κουνιέται το κτίριο και να πέφτει η ψευδοροφή. Εγώ ήμουν στον κάτω όροφο και χωρίς να το σκεφτώ καθόλου ανεβαίνω αμέσως στον δεύτερο όροφο, ενώ άρχισαν να πέφτουν από τη σκεπή τα κεραμίδια. Δεν έβλεπα μπροστά μου από τη σκόνη και από το ταβάνι που έπεφταν υλικά και όταν μπήκα στις αίθουσες είδα τα παιδιά έντρομα να είναι κάτω από τα θρανία όπως τους είχαν διδάξει οι εκπαιδευτικοί που έπραξαν και αυτοί το ίδιο, δίνοντας το παράδειγμα. Μόλις σταμάτησε ο σεισμός και με δυσκολία στην όραση πήραμε τα παιδιά και τα βγάλαμε έξω από το σχολείο.
Μας έλειπε ένα, τότε ανέβηκα πάνω ξανά για να βρω μία μαθήτρια που ήταν κάτω από ένα θρανίο και δεν είχε βγει. Τη σήκωσα την πήρα στην αγκαλιά μου, κατεβήκαμε κάτω και ξαναμετρηθήκαμε, οπότε όλοι ήμασταν σώοι και αβλαβείς, ενώ με δάκρυα βλέπαμε το κτίριο να έχει υποστεί τεράστιες ζημιές... Τα μαθήματα σεισμού μάς έσωσαν. Αν δεν ήταν αυτά τότε θα μιλούσαμε για άλλες καταστάσεις. Ευχαριστώ τον Θεό».
ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΤΣΗ: ΣΑΝ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕ Η ΓΗ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΙ...
«Είμαι σαστισμένη ακόμη, σαν να άνοιγε η γη να μας καταπιεί...». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια της δασκάλας της Α’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Δαμασίου, Μαρίας Κυρίτση, που καταστράφηκε από τον χθεσινό σεισμό. Και συνεχίζει: «Δεν μπορώ να συνέλθω, αυτό που ζήσαμε δεν μπορεί να το νιώσει κανένας... Είμαι δασκάλα στο Δαμάσι εννέα χρόνια, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου γιατί μας αρέσει το σχολείο και είμαστε μια οικογένεια, αφού έχουμε τα μόρια, αλλά δε θέλουμε να μετακινηθούμε λόγω της αγάπης που έχουμε για το χωριό και τα παιδιά».
*Πού ήσασταν τη στιγμή του σεισμού;
«Εγώ έχω την πρώτη τάξη και ήμασταν στην πέμπτη ώρα και τα παιδιά είχαν γυμναστική. Διόρθωνα τα γραπτά στην αίθουσα και περίμενα να τελειώσω το μάθημα για να τα παραδώσω. Ξαφνικά ακούω ένα βουητό και να τρίζει το κτίριο και νόμιζα ότι χόρευαν τα παιδιά της έκτης που είναι στον πάνω όροφο, γιατί το σχολείο είναι διώροφο. Άρχισα να βλέπω σκόνη έξω από την αίθουσα και πάω στο καλούπι της πόρτας της αίθουσας, η σκόνη αρχίζει και αυξάνεται, ενώ ακούω τρέξιμο από τα παιδιά της τρίτης που είναι στη διπλανή αίθουσα. Αρχίζουν να πέφτουν σοβάδες πάνω μου, νιώθω ότι είναι έτοιμη η γη να ανοίξει να με καταπιεί. Καταφέρνω και βγαίνω έξω. Αρχίζουμε το μέτρημα, μας λείπει ο διευθυντής! Τότε μαθαίνουμε ότι ήταν στον δεύτερο όροφο για να δει αν κάποιο παιδί εγκλωβίστηκε μέσα στη σκόνη και στους σοβάδες που έπεφταν. Κατεβαίνουμε όλοι βρισκόμαστε μαζί οι έξι δάσκαλοι, η γυμνάστρια, η καθαρίστρια, ο διευθυντής και η δασκάλα ειδικής αγωγής. Μετράμε τα παιδιά, δε λείπει κανένα, τα ξαναμετράμε για να είμαστε σίγουροι και τότε πάμε στη βρύση, ενώ αισθανόμαστε τους μετασεισμούς και η γη φαινόταν σαν να άνοιγε να μας καταπιεί.
Φτάνει η Πυροσβεστική, μας λέει να πάμε στο γήπεδο, έρχεται ο Δήμαρχος για να δώσουν οδηγίες για τη νύχτα. Οι γονείς ήρθαν πήραν τα παιδιά και εμείς αφού δε χρειαζόμασταν μπήκαμε στα αυτοκίνητα συναδέλφων για να δούμε την αποτίμηση των ζημιών στα δικά μας σπίτια στη Λάρισα, καθώς εγώ δεν μπορούσα να επικοινωνήσω αφού το κινητό μου χάθηκε στα χαλάσματα... Το ευχάριστο είναι ότι όλοι βγήκαν υγιείς και κυρίως τα παιδιά που εμπιστεύονται οι γονείς τις τύχες τους σε μας...».
Του Σωτ. Κέλλα
