Αλλά για να εξαλειφθεί, θα πρέπει να πάψουν να εμφιλοχωρούν στον δημόσιο διάλογο ή ακόμη και στους ιδιωτικούς διαλόγους οι αστερίσκοι, οι παρενθέσεις και τα «ναι μεν, αλλά».
Κι αυτό προϋποθέτει ριζική αλλαγή νοοτροπιών, ακόμη κι από πλευράς των ίδιων των γυναικών, που πολλές φορές, γίνονται και αυτές φορείς ρατσιστικών στερεοτύπων, που αφορούν το φύλο τους. Γιατί μόνο έτσι θα πάψει η νομιμοποίηση της βίας από «παράθυρα» και «παραθυράκια», που τεχνηέντως ορισμένα τμήματα της κοινωνίας φροντίζουν να κρατούν ανοιχτά, προκειμένου να διαιωνίζεται. Η έμφυλη βία αποτελεί μια βία «βολική» για πολλούς, μια βία σχεδόν «παραδοσιακή» - και γι’ αυτό όχι εύκολα αναγνωρίσιμη - μια βία ωστόσο ολότελα αστήριχτη και δικαιολογήσιμη σε οποιοδήποτε πλαίσιο λογικής. Στο πλαίσιο της έμφυλης βίας εξακολουθούν να δολοφονούνται γυναίκες και κορίτσια, τόσο βιολογικά, όσο και ως χαρακτήρες, σε πολλών ειδών και επιπέδων σχέσεις: οικογενειακές, ερωτικές, επαγγελματικές, κοινωνικές.
Και το ότι αυτές οι «δολοφονίες» δεν συνιστούν απαραίτητα βιολογικό θάνατο, δεν σημαίνει πως είναι μικρότερης σημασίας.
Σήμερα, που η φονική πανδημία του Covid -19 καθηλώνει άντρες και γυναίκες σε στενότερα περιβάλλοντα, αυξάνοντας τον φόβο και την ανασφάλεια, έχει παρατηρηθεί πως τα νοσηρά φαινόμενα της έμφυλης βίας, εκδηλώνονται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση.
Κρατάμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά, σε οποιαδήποτε τέτοιου είδους εκδήλωση βίας: στο διπλανό διαμέρισμα, σε μια κουβέντα στον δρόμο, στο ίδιο μας το σπίτι...
Λέμε ηχηρό και αδιαμφισβήτητο ΟΧΙ στη βία κατά των γυναικών όλου του κόσμου, έμπρακτα:
Μιλάμε δυνατά! Καμία γυναίκα μόνη της!