Κι εμείς, άνθρωποι πεπερασμένοι ζώντες εν χρόνω, στεκόμαστε εκστατικοί εμπρός στο θαύμα του χρόνου, και φιλοσοφούμε. Σκεπτόμαστε τον μέγα Σολομώντα τον γράφοντα «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Εκκλ.Α.2), και περιγράφοντα στο βιβλίο του «Εκκλησιαστού» πώς μαραίνεται μέσα στο χρόνο ο άνθρωπος, κι απ’ την άλλη την αξία και την χαρά του χρόνου, που μάς δίδει δυνατότητες ζωής αιωνίου, αφού ο χρόνος υπηρετεί «τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν» (Έβρ.α.14). Ό άνθρωπος ζει εν χρόνω. Λέμε γεννήθηκε τότε, και απέθανε τότε. Όμως έχει μέσα του τα θεία ζώπυρα της αιωνιότητος. Άπαξ και εγεννήθη, δεν αποθνήσκει ποτέ. Ζει και θ’ αναστηθή για να ζήση στους αιώνες. Κι έχει σαν θείο δώρο, συνυφασμένο με το «καθ’ όμοίωσιν», δυνάμει την ζωή στο υπέρχρονο και το αιώνιο. Μόνο ό Κύριος, ο εν Τριάδι Άγιος Θεός, ζει εις το αΐδιον. Είναι αΐδιος ο Θεός. Έξω από το χρόνο. Προαιώνιος, Άναρχος, ατελεύτητος. Για μας εδημιούργησε το χρόνο σαν δώρο. Είναι του παρόντος αιώνος ο χρόνος. Είναι αυτός στον οποίο καλούμεθα να κερδίσουμε τη σωτηρία μας και τον Αγιασμό μας. Ο Δαυίδ λέγει: «άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει» (Ψ. 102,16). Και βέβαια ο σοφός Εκκλησιαστής λέγει ότι θα αργήσουν αι αλέθουσαι (Έκκλ,18.3) δηλαδή θα πέσουν τα δόντια (ΙΒ.5), για τις αλλαγές τις όποιες θα ζήση ο οργανισμός μας, ότι θα άνθηση το αμύγδαλον, δηλαδή θα ασπρίσουν τα μαλλιά της κεφαλής μας, θα αδυνατήσουν οι θυγατέρες του άσματος (ΙΒ.4), δεν θα μάς υπακούουν οι φωνητικές μας χορδές, τα δόντια μας, τα χείλη μας, να μπορούμε όπως πριν να επικοινωνούμε μεταξύ μας, πούναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού, εγκείμενο εις το «κατ’ εικόνα». Αλλά εμείς σήμερα, πανηγυρίζουμε για το δώρο. Το μέγα δώρο του χρόνου. Του οποίου έχουμε καταλάβει την αξία. Διότι σ’ αυτόν εμπεριέχεται η σωτηρία μας. Και μάλιστα ζητούντες να ζήσουμε όσο περισσότερο γίνεται επί της γης, παρακαλούμε σαν τον Δαυίδ: «Κύριε μη αναγάγης με εν ημίσει ημερών μου, εν γενεά γενεών τα έτη σου» (Ψ. 101.25). Εσυ Κύριε κρατάς το χρόνο στα χέρια Σου, μην ολιγοστεύσης τα χρόνια της ζωής μου, ή σαν τον δίκαιο βασιλιά Εζεκία, που εζήτησε χρόνο ζωής από το Θεό και του τον έδωσε (Δ. Βασ. κ.6). Όμως η χαρά του νέου, του καινούργιου, μας διακατέχει. Και καλούμαστε σήμερα να χαιρώμαστε. Να παρακαλούμε το Θεό να μας αξιώση ώστε αυτά τα τριακόσια εξήντα πέντε εικοσιτετράωρα αυτού του χρόνου, να τα ζήσουμε συμφωνα με το Αγιο θέλημά Του. Να τρυγήσουμε το μέλι της Χάριτός Του μέσα σ’ αυτό το χρόνο και να γίνη η ζωή μας χαρά, αγαλλίασις, σωτηρία. Να αισθανθούμε σαν τον δίκαιο Γεδεών, που τον εκάλεσε ό Θεός ενώ «ερράβδιζε σίτον εν ληνώ» (Κριτ. ΣΤ. 11), και να αισθανθούμε πως δεν είμαστε απόμαχοι της ζωής ποτέ, αλλά ότι πάντα μας καλεί εις εργασίαν ό Κύριος. Να αισθανθούμε σαν τους Άγιους Αποστόλους που από την εργασία τους εκάλεσε (Ματθ.δ.18-19). Να έχουμε εν όψει μας ότι ξημερώνει νέος χρόνος, πλήρης ευκαιριών, «καιρός σωτηρίας». Και να ξεκινάμε με τον ίδιο πάντα ενθουσιασμό, με σφρίγος νεανικό, με θεία αγαλλίασι, να κατακτήσουμε το χρόνο και να τον αγιάσουμε. Οι νέοι ας χαίρωνται τη νεότητά τους, οι μεγαλύτεροι την αξία και τη χαρά της ζωής, και οι μεγαλύτεροι, ως εμπειρότεροι και δοκιμώτεροι, ας δοξάζουν τον Θεό για το χρόνο που τους δίνει για να καλύψουν ό,τι κενό άφησαν με την πολυπραγμοσύνη, με τις ενασχολήσεις, με τις αμέλειες, και δοξάζοντας τον Θεό για τη χαρά τού εναπομείναντος χρόνου ζωής, ας μετανοούν. Ας ζητούν λέγοντες με τον Δαυίδ, «αμαρτίας νεότητος ημών, μη μνησθής Κύριε» (Ψ.24,7), κι ας αυξάνουν τον θείο ζήλο τους για ζωή και σ’ αυτό τον κόσμο, και στον άλλο. Βέβαια ακούμε το θηρίο να βρυχάται, πολλά από τα παιδιά μας να ενδίδουν στα νεοσυνθήματα, τον Καίσαρα να επιδεικνύη τους οδόντες του, και την Πίστι να την ατονή η ραστώνη και η κακώς εννοουμένη καλοπέρασι, αλλά δεν πτοούμεθα, διότι ο Κύριος ο Θεός «ο καιρούς και χρόνους εν τη αυτού εξουσία θέμενος», δίδει χρόνους και καιρούς μετανοίας εις όλους μας και αναμένει την επιστροφή μας. Ο Κύριος, χορηγός ζωής, μας δίδει κι αυτό το χρόνο, που ίσταται ενώπιόν μας να τον ζήσουμε, να τον χαρούμε, να τον καταστολίσουμε, να τον δοξάσουμε και να έχουμε αγλαούς καρπούς αγάπης και συμπόνοιας για όλους.
Είθε, αδελφοί μου, να εξέλθουμε νικηταί, τη Χάριτι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Με άπειρες εόρτιες Ευχές
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
