Στον ιερό ναού Αγίου Νικολάου Δαμασίου τελέστηκε δοξολογία από τον προϊστάμενο του ναού πρωτ. Γεώργιο Τζίκα. Στη συνέχεια ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο του προαυλίου του ιερού ναού του Αγ. Νικολάου.
Στεφάνια κατέθεσαν εκ μέρους του Δήμου Τυρνάβου ο δήμαρχος κ. Παναγιώτης Σαρχώσης, επίσης ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας κ. Γιώργος Τσανάκας, ο περιφερειακός σύμβουλος κ. Θεσσαλίας κ. Βασ. Πινακάς ως εκπρόσωπος του περιφερειάρχη κ. Αγοραστού, ο διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου κ. Γρηγόρης Λέτσιος, εκπρόσωποι φορέων του χωριού, οι μαθητές του δημοτικού σχολείου και του νηπιαγωγείου.
Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής του Δημοτικού Σχολείου Δαμασίου κ. Στέλλα Κολοβού – Τσιτσιρίγγου η οποία αναφέρθηκε στα ιστορικά γεγονότα που προηγήθηκαν της απελευθέρωσης, όπως η γενική επιστράτευση της 17ης Σεπτεμβρίου 1912. Η κ. Κολοβού αναφέρθηκε επίσης στις αυθαιρεσίες που υφίσταντο οι Δαμασιώτες από τον Τουρκικό τακτικό στρατό, αλλά και άτακτους τα χρόνια που προηγήθηκαν της απελευθέρωσης, αλλά και τη θερμή υποδοχή που επεφύλαξαν οι Δαμασιώτες στον Ελληνικό στρατό.
ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ
Επίσης σήμερα Σάββατο 7 Οκτωβρίου, στις 6.30, στην πλατεία του Δαμασίου θα πραγματοποιηθούν χορευτικές εκδηλώσεις σε συνεργασία Δήμου Τυρνάβου με τον Εκπολιτιστικό Μορφωτικό Σύλλογο του χωριού, υπό την επιμέλεια του κ. Πέτρου Δημάκη και φιλοξενούμενων χορευτικών συγκροτημάτων.
Τα χορευτικά συγκροτήματα που θα παρουσιαστούν είναι από τη Μακεδονία και συγκεκριμένα του Συλλόγου Νέας Μεσημβρίας, του Πολιτιστικού Συλλόγου Ξηρολίβαδου Βεροίας, ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Καρδίτσας και Νέων Πόρων Πιερίας.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Το Δαμάσι, μέχρι στις 5 Οκτωβρίου 1912 ήταν σκλαβωμένο στους Τούρκους. Έχει 105 μόνο χρόνια ελεύθερη ζωή. Τα σύνορα που χώριζαν το Δαμάσι μαζί με τη Βόρεια Ελλάδα από τη νότια Ελλάδα το 1881 ήταν: Μελούνα – Τρυπημένη – Λουτόμι – Γέφυρα τούρκικη (στον Πηνειό), απέναντι στο Γουντσιώτικο βουνό, γέφυρα Κουτσοχείρου. Σημάδια των συνόρων αυτών είναι τα μέχρι σήμερα σωζόμενα τουρκικά φυλάκια (καζάρμες). Τρία φυλάκια υπάρχουν στο βουνό «Λουσφάκι» πάνω από τον Προφήτη Ηλία μέχρι τον Τιταρήσιο ποταμό, σε απόσταση ενός χιλιομέτρου περίπου η μία από την άλλη. Απέναντι από τον Τιταρήσιο ποταμό (μετά το Μπουγάζι), επάνω στο βουνό Λουτόμι υπάρχουν τρία φυλάκια κι ένα στην τουρκογέφυρα στον Πηνειό.
Όλο το χωριό ήταν τσιφλίκι Τούρκων Μπέηδων. Το τσιφλίκι του Δαμασίου ήταν πολύ μεγάλο. Συνόρευε με τα χωριά Ζάρκο, Κουτσόχειρο, Αμυγδαλέα (Γούνιτσα), Πλατανούλια, Τύρναβο, Γκουρτζιόβαλη (Βοτανοχώρι), Λεύκη (Σκόμπα), Δομένικο –Μυλόγουστα (Μεσοχώρι), Μεγάλο Ελευθεροχώρι.
Το Δαμάσι στα 1881 έμεινε σκλαβωμένο και αυτό ήταν μεγάλο κακό για τους Δαμασιώτες. Καταδικάστηκαν να μείνουν σκλάβοι άλλα 31 χρόνια, από το 1881 μέχρι το 1912 που ελευθερώθηκε. Στις 5 Οκτωβρίου του 1912 ο Ελληνικός στρατός καταλαμβάνοντας σε λίγες ώρες τα συνοριακά φυλάκια εισέβαλε και στο Δαμάσι χωρίς αντίσταση. Πεντακόσια χρόνια περίπου τουρκικής κατοχής του χωριού δεν στάθηκαν ικανά να αλλοιώσουν την ελληνική φυσιογνωμία της περιοχής και των κατοίκων της. Η παιδεία και η εκκλησία στάθηκαν αρωγοί στον πολύπαθο ελληνισμό.
Κώστας Τσόλας
