Ο κ. Κ. Αγοραστός έκρινε αναγκαία μια «παραγωγική επανάσταση» στη χώρα μας «καθώς σήμερα παράγει αισθητά λιγότερο από τις δυνατότητές της» και πρότεινε τις εξής κινήσεις-παρεμβάσεις:
-«Πρέπει να βρεθεί επειγόντως τρόπος μείωσης των φορολογικών βαρών των επιχειρήσεων. Η γενική τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι υπέρ του φορολογικού ανταγωνισμού και αναμένεται να ενισχυθεί τώρα που το Brexit μπορεί να καταλήξει στη μετατροπή του Ηνωμένου Βασιλείου σε ένα είδος φορολογικού παραδείσου.
-Χρειάζεται ανακατανομή των σύνθεσης των επενδύσεων των ευρωπαϊκών ταμείων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στις επενδύσεις υπέρ της εξαγωγικής βιομηχανίας, της ανάπτυξης του αγροτικού τομέα και της τυποποίησης και εξαγωγής των αγροτικών προϊόντων, υπέρ των start ups και της ψηφιακής οικονομίας. Όσο καθυστερούμε την ενίσχυση της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας τόσο πιο δύσκολο για το ελληνικό Δημόσιο να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις του.
-Να ελεγχθεί το ενεργειακό κόστος για τα νοικοκυριά και ιδιαίτερα για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις γιατί αναλαμβάνουμε δεσμεύσεις για το γρήγορο άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, οι εμπλεκόμενοι όμως δεν αναλαμβάνουν καμία δέσμευση για το ύψος των επενδύσεων και κυρίως την τιμολογιακή πολιτική που θα ακολουθηθεί.
-Η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει το απόλυτο βαλκανικό πλεονέκτημα σε ό,τι αφορά στο φορολογικό καθεστώς και τις συνθήκες λειτουργίας των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα των μικρομεσαίων, των μικρών και των πολύ μικρών, γιατί διαφορετικά θα ενισχυθεί η τάση μετεγκατάστασης επιχειρήσεων και μετατόπισης επενδυτικών σχεδίων προς Βουλγαρία και Τουρκία.
-Η περιφερειακή αποκέντρωση, σε ευρωπαϊκά επίπεδα, είναι αναγκαία προϋπόθεση για την καλύτερη αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων και την προώθηση αναπτυξιακών σχεδίων που θα καλύπτουν τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών.
-Η κυβέρνηση πρέπει να αφήσει πίσω της την ατέρμονη μετρολογία του μνημονίου που δηλητηριάζει το επενδυτικό και οικονομικό κλίμα και να εφαρμόσει μια πολιτική περισσότερο προσαρμοσμένη στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας χωρίς να αναφερόμαστε ακόμα και σε επίπεδο οικονομικής λεπτομέρειας στις γραφειοκρατίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ. Όσο πιο αυτόνομα κινηθούμε και όσο πιο γρήγορα φύγουμε μπροστά τόσο πιο γρήγορα θα βγούμε από το μνημονιακό τούνελ. Αυτό δείχνει η εμπειρία των άλλων χωρών που μπήκαν σε μνημόνιο και βγήκαν σύμφωνα με το πρόγραμμα σε τρία χρόνια ενώ εμείς μπήκαμε σε μνημόνιο το 2010 για να βγούμε το 2013, το 2015 το παρατείναμε μέχρι το 2018 και ήδη μετατρέψαμε το 2019-2020 σε μια ακόμη διετία με μνημονιακά μέτρα».
