Η «Ρόρι», ο «Μπούμπης», ο «Λάρι» και οι άλλες άπειρες ψυχές. Χάνονται κι αυτές, όπως οι άνθρωποι. Πρόκειται όμως για σκύλους ή γενικά για κατοικίδια ζώα, που έζησαν και μεγάλωσαν ανάμεσα σε ανθρώπους και οικογένειες. Ο αποχωρισμός, όταν πεθαίνουν, πολύ δύσκολος μεν, αδιαπραγμάτευτος δε. Κι αρχίζουν τα δύσκολα. Πού θα ταφούν; Σε μια παράνομη χωματερή ανάμεσα σε μπάζα, σε μια ερημιά, στα… σκουπίδια του δήμου, τυλιγμένα σε μια σακούλα; Κι αυτό είναι το ζήτημα, για την περιοχή της Λάρισας τουλάχιστον. Να υπάρξει κάποιος χώρος, που να καλύπτει τις ανάγκες ταφής κατοικίδιων.
Η λύπη που νιώθει κανείς, για το κατοικίδιο που χάνεται, για πολλούς ανθρώπους, προσομοιάζει στη λύπη που αισθάνονται για κάποιο αγαπητό πρόσωπο που χάνεται. Το «δέσιμο» είναι μεγάλο. Τα συναισθήματα αυτά, μεταφέρονται όλο και αυξανόμενα, από φιλόζωους και προς την «Ε». Ο χαμός του κατοικίδιου, επηρεάζει όλη την οικογένεια. Κι όταν υπάρχουν μικρά παιδιά, που όλη μέρα έπαιζαν μαζί του, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Δεν αντιμετωπίζεται εύκολα η κατάσταση. Άλλοι, προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν άμεσα, με την απόκτηση ενός άλλου κατοικίδιου. Άλλοι, λειτουργούν αντίθετα και μένουν για καιρό, με την ανάμνηση του αγαπημένου τους ζώου.
Με παρόμοια συναισθήματα, το ζήτημα της ταφής τους δεν είναι απλό. Μια πλαστική σακούλα (που δεν συνιστάται κιόλας) και στον κάδο απορριμμάτων; Η χειρότερη λύση και λύση ανάγκης, για λίγους (ηλικιωμένους κ.λπ.) που δεν μπορούν να μετακινηθούν, ούτε να σκάψουν μόνοι τους. Μερικοί ενημερώνουν την υπηρεσία καθαριότητας, για την παραλαβή του ζώου. Οι περισσότεροι όμως αισθάνονται την ανάγκη, κάπου να το θάψουν, σε συγκεκριμένο χώρο, προσιτό και για μετά. Για κάποιες επισκέψεις στο μέλλον, ειδικά πάλι όταν υπάρχουν και παιδιά. Μια ανακουφιστική διέξοδος.
Κάποτε, θα θεωρούνταν εξεζητημένο, να ασχολείται κανείς με την ταφή των κατοικίδιων, πέρα από το θάψιμο σε μια ερημιά. Τα πράγματα άλλαξαν ραγδαία. Η Λάρισα και γενικά η χώρα, γέμισε με κατοικίδια και περισσότερο σκύλους, που διαθέτουν πολλές οικογένειες. Τα ζώα αυτά έχουν μικρό κύκλο ζωής, μέχρι 13- 14 το ανώτερο και οι ανάγκες ταφής τους μεγάλωσαν, ραγδαία. Τέτοιοι χώροι, π. χ. καθορισμένοι από τον δήμο, δεν υπάρχουν. Ούτε βέβαια ιδιωτικοί. Στην Αθήνα, υπάρχουν από χρόνια και μάλιστα τελευταία, δημιουργήθηκε και αποτεφρωτήριο. Ανάλογα, κάτι έγινε και στη Θεσσαλονίκη. Στην περίπτωση της Λάρισας, δεν υπάρχει κάτι. Τα ζώα θάβονται μακριά γύρω από την πόλη, σε δασάκια, ερημιές, πρόχειρες χωματερές κλπ. Πάλι όμως, αυτό δεν είναι εφικτό, από όλους. Ίσως όχι μόνο για λόγους σωματικής ή άλλου είδους αδυναμίας, αλλά για ψυχολογικούς- συναισθηματικούς.
Είναι ανάγκη, να βρεθεί κάποια λύση και στη Λάρισα, ίσως μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, νόμιμα, με άδεια κ.λπ. Το κλίμα, από όσα μεταφέρθηκαν στην «Ε», από ιδιοκτήτες κατοικίδιων και κτηνιάτρους, είναι ώριμο.
Ε. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
