Του Κ. Γκιάστα
Πρόσφυγες: Αυτοί που σύμφωνα με το λεξικό είναι οι άνθρωποι που αναγκάζονται ή εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους ή τον τόπο της μόνιμης κατοικίας τους και να καταφύγουν σε μια άλλη χώρα.
Πρόσφυγες: Αυτοί που σύμφωνα με την πραγματικότητα, αναγκάζουν ολόκληρη την Ευρώπη να μετρήσει τις αντοχές τις, να ελέγξει τα θεμέλια της και να δοκιμάσει επί της ουσίας τη συνθήκη Σένγκεν σε… υψηλές θερμοκρασίες. Πάνω απ' όλα όμως το προσφυγικό που βρίσκεται σε έξαρση κυρίως με θύματα τους πολίτες της Συρίας, προκαλεί τους λαούς να λειτουργήσουν χωρίς μάσκες. Απλά να είναι οι εαυτοί τους.
Κάποιοι τους έβαλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης να κοιμηθούν. Άλλοι έκλεισαν τα σύνορά τους χωρίς να υπολογίσουν τη συνθήκη Σένγκεν, μερικοί έκλεισαν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και άλλοι τους αφήνουν να πνιγούν.
Στην Ελλάδα, που εισήλθαν πάνω από 100.000 πρόσφυγες τον μήνα Αύγουστο, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Λιμενικό Σώμα, οι αντιδράσεις είναι ποικίλες τους τελευταίους μήνες.
Μια Λαρισαία φοιτήτρια, ένας αλλοδαπός φοιτητής στη Λάρισα, μια εργαζόμενη Λαρισαία πολυταξιδεμένη, ο πρώην πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Συλλόγου, ένας Λαρισαίος μετανάστης σε χώρα της Ευρώπης και ένας αξιωματικός του Στρατού απαντούν σε ένα και μοναδικό ερώτημα της «Ε»: «Θα φιλοξενούσες έναν πρόσφυγα στο σπίτι σου;»
Ας δούμε τι απάντησαν:
*Η Εύα Ρήγα είναι μια Λαρισαία που σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τονίζει: «Ναι, για τον ίδιο λόγο που θα ήθελα να φιλοξενήσουν κι εμένα αν βρισκόμουνα σε τέτοια δυσμενή θέση. Οι προσφυγικοί καταυλισμοί είναι συνωστισμένοι, με ελάχιστες προμήθειες εκθέτοντας τους ανθρώπους στο κρύο, την ασθένεια και την πείνα. Γράφουμε ιστορία τώρα και νιώθω ότι φιλοξενώντας έναν Σύριο, συνδράμω ελάχιστα στην επίλυση της προσφυγικής κρίσης που μαστίζει τον κόσμο, εκφράζοντας βέβαια την ανησυχία και τον φόβο μην τυχόν ανάμεσά τους έχει περάσει κάποιος τζιχαντιστής. Δεν θέλω να θυμάμαι τον εαυτό μου ως ξενοφοβική που γύρισε την πλάτη σε ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον θάνατο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι δεν διαφέρουν από εμάς και να δράσουμε με ανθρωπιά και λογική. Με την αποδοχή τους, θα τους δώσουμε τη χαμένη τους ελπίδα για ζωή γιατί πάντα η ζωή κερδίζει στο τέλος».
*Ο Βασίλης Τοπούζας ήταν επί σειρά ετών ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Συνδέσμου Λάρισας απάντησε ως εξής: «Όχι. Η ρίζα του κακού δεν πολεμήθηκε ακόμα. Γιατί να επωμιστούμε εμείς τους πρόσφυγες; Η ρίζα του κακού είναι να σταματήσει ο πόλεμος. Τα λυπόμαστε τα παιδιά αλλά το πρόβλημα δεν θα λυθεί έτσι. Η Ουγγαρία τους πετροβολεί και η υπόλοιπη Γερμανία τους φέρεται άσχημα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε απόφαση να φυλάξει τα σύνορα της Ευρώπης. Θα την εφαρμόσει όμως; Εγώ το λυπάμαι το παιδί αλλά θα πρέπει να βρεθεί μια ουσιαστική λύση και όχι πρόχειρη. Η ΕΕ και οι Αμερικάνοι θα πρέπει να συνεργαστούν για να σταματήσει ο πόλεμος. Η μια λύση είναι αυτή. Η άλλη είναι να μείνουν οι πρόσφυγες στις πατρίδες τους και να πολεμήσουν. Όπως έκαναν οι πατεράδες μας με τον μεγάλο πόλεμο. Κάθισαν εδώ και πολέμησαν ενώ την ίδια στιγμή έρχονταν Έλληνες από τον Καναδά και την Αμερική για να πολεμήσουν».
*Ο Χουσάμ Ναΐμ από τη Λωρίδα της Γάζας σπουδάζει στη Λάρισα. Ξέρει από πολέμους και απαντά: «Ναι. Υποχρεώθηκε να φύγει από την πατρίδα του. Δεν θα αρνηθώ σε αυτό τον συνάνθρωπό μου που έχει ανάγκη τη βοήθειά μου. Πάνω απ όλα πρέπει να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι. Αυτοί οι μετανάστες που έφυγαν λόγω πολέμου, για να ζήσουνε σε ηρεμία και ασφάλεια, δεν ήρθανε για να δημιουργούνε προβλήματα σε κανέναν ούτε να είναι βάρος σε κανέναν. Αν η πατρίδα τους ήταν σε καλή κατάσταση δεν θα έφευγαν από εκεί για κανέναν λόγο. Εγώ επειδή έχω ζήσει τέτοια κατάσταση με πόλεμο τόσα χρόνια που ήμουν στη Γάζα ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει πόλεμος και πώς είναι η ζωή μέσα σ’ αυτόν. Όταν ζεις μέσα στον πόλεμο το μόνο που σκέφτεσαι είναι να φύγεις σε ένα καλύτερο μέρος και πιο ασφαλές. Αυτό ψάχνουνε οι Σύροι και γι’ αυτό πρέπει να τους βοηθήσουμε. Στη θέση τους μπορεί να βρεθεί ο καθένας».
*Η Αντωνία Σαγώνα είναι 26 ετών και έχει ταξιδέψει αρκετά σε όλον τον κόσμο: «Εάν κάποιος με ρωτούσε πριν 8χρονια, δηλαδή στα 18 μου θα φοβόμουν από άγνοια κυρίως και θα έδινα άλλη απάντηση. Σήμερα έχοντας εμπλακεί στον εθελοντικό οργανισμό του worldventures foundation ,το φοιτητικό πρόγραμμα Erasmus και έχοντας ταξιδέψει σε 3 διαφορετικές ηπείρους και πάνω από 15 χώρες συνειδητοποίησα αυτό που με πολύ πάθος οι παππούδες μου απάντησαν στην ίδια ακριβώς ερώτηση : "εκείνοι άνθρωποι δεν είναι;" εννοείται θα φιλοξενούσαμε. Στο κάτω - κάτω αναγκάστηκαν και έφυγαν ακόμα και οι "καλύτεροι" της χώρας τους . Όπως και οι δικοί μας "καλύτεροι" σκέφτονται διαφορετικά μεν, αλλά τη φυγή ως μια καλή λύση. Δεν θα θέλαμε τα δικά μας παιδιά να συναντούσαν φιλόξενους ανθρώπους εκεί που θα πήγαιναν;»
*Ο Π.Γ. είναι αξιωματικός Στρατού Ξηράς (για ευνόητους λόγους τα πλήρη στοιχεία δεν δημοσιεύονται αλλά είναι στη διάθεση της «Ε») και εξηγεί: «Η ανθρωπιστική πλευρά του δράματος δεν πρέπει να επισκιάζει τη γεωπολιτική συνέπεια του ανεξέλεγκτου μεταναστευτικού κύματος. Το γεωπολιτικό αποτέλεσμα θα είναι η μετατροπή της Ευρώπης σε ισλαμική Ήπειρο σε 20 χρόνια. Θα φιλοξενούσα πρώτα τον άστεγο της γειτονιάς μου, που τον ξέρω από μικρό παιδί, μετά, με μεγάλη δυσκολία και πολλά «αν», έναν χριστιανό πρόσφυγα, καθώς δεν θα γνώριζα τι μέρος του λόγου είναι, και θα απέφευγα έναν μουσουλμάνο που δεν έχω ιδέα για το ιστορικό του στον πόλεμο και για τα ήθη και τα έθιμα που φέρνει μαζί του».
*Ο Αχιλλέας Κασιδούλης τα τελευταία χρόνια έφυγε από τη Λάρισα μεταναστεύοντας στη Σουηδία για επαγγελματικούς λόγους. Με την εμπειρία που αποκόμισε υπογραμμίζει: «Θα φιλοξενούσα σίγουρα τα παιδιά τους. Αυτά έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Γνώμη μου είναι πως ένας ενήλικας θα μπορέσει να τα καταφέρει όμως τα παιδιά χρειάζονται ένα ζεστό σπίτι, ένα κρεβάτι, φαγητό και φυσικά αγάπη. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς είναι καλοί άνθρωποι και έφυγαν αναγκαστικά από τη χώρα τους. Πιστεύω πως χρειάζονται βοήθεια και φιλοξενία απ’ όλους. Εγώ όμως θα φιλοξενούσα σίγουρα τα παιδιά τους».
