Του Δημήτρη Βάλλα
Παρελθόν πλέον για τη Λάρισα αποτελεί το ΝΑΤΟϊκό αεροπορικό υποστρατηγείο CAOC 7 που οι εγκαταστάσεις του βρίσκονται στο Κουτσόχερο Λάρισας και το οποίο στα τέλη του Ιουνίου τερματίζει την επιχειρησιακή του δραστηριότητα.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες η επίσημη... υποστολή της σημαίας αναμένεται για την 1η Ιουλίου, ενώ ήδη έχει ξεκινήσει το «ξήλωμα» της μονάδας με την απομάκρυνση των 120 περίπου στελεχών των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων που υπηρετούσαν εκεί αλλά και παράλληλα όλων των ξένων νατοϊκών αξιωματικών.
Το κλείσιμο του αεροπορικού στρατηγείου είχε από καιρό δρομολογηθεί στα πλαίσια της νέας δομής της διοίκησης του ΝΑΤΟ που είχε αποφασιστεί και στη σύνοδο της Λισαβόνας.
Για τις εγκαταστάσεις στο Κουτσόχερο που πρωτολειτουργησαν γύρω στο 2004 ,είχε δαπανηθεί περίπου το ποσό των 50 εκ. ευρώ, εκ των οποίων τα 30 εκατομμύρια είχαν καταβληθεί από το ελληνικό δημόσιο.
Άγνωστο παραμένει τι θα απογίνουν οι εγκαταστάσεις που πάλι σύμφωνα με πληροφορίες θα χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη «εθνικών αναγκών», πράγμα που δεν αποκλείει να μεταφερθούν εκεί διάφορες υπηρεσίες του ΑΤΑ.
Οι λόγοι της παύσης λειτουργίας του υποστρατηγείου έχουν να κάνουν με την όλη οικονομική διαχείριση των πραγμάτων από το ΝΑΤΟ που πλέον έχει αλλάξει ρώτα.
Το υποστρατηγείο μετατίθεται στην Ισπανία και πολλοί είναι αυτοί που διερωτώνται γιατί η χώρα μας δεν κατάφερε να το διατηρήσει…
ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΛΙΒΥΗ
Για τον ρόλο του ΝΑΤΟ μετά την κατάρρευση την Σοβιετικής Ένωσης πολλά έχουν λεχθεί κατά καιρούς. Στο μεσοδιάστημα μεσολάβησαν διάφορες κρίσεις, όπως Γιουγκοσλαβίας, Ιράν, Ιράκ με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα και έντονες κριτικές.
Την τελική αφορμή, όπως επισημαίνουν έγκυροι αναλυτές, έδωσε η κρίση στη Λιβύη...
Συγκεκριμένα αναφέρουν δίνοντας και μια εξήγηση για την όλη «αναδιάρθρωση»:
«...Και έτσι φτάνουμε στη Λιβύη, όπου μια αποτυχία θα αποτελέσει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του ΝΑΤΟ. Όταν δόθηκε η έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για επέμβαση στη Λιβύη, το ΝΑΤΟ έδειχνε κατάλληλο να αναλάβει τον ρόλο. Η γεωγραφία το ευνοούσε. Ακόμη και η φύση της αποστολής, η προστασία των αμάχων, ταίριαζε πιο πολύ στην ευρωπαϊκή ψυχοσύνθεση. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία πίεσαν για μεγαλύτερο ρόλο στα υπόλοιπα κράτη μέλη, και ο μάλιστα ο πρόεδρος Ομπάμα τόνισε την ανάγκη η χώρα του να παίξει απλά δευτερεύοντα ρόλο.
Αλλά και πάλι, το ΝΑΤΟ δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Όσο προχωρούσε η επέμβαση, τόσο φαίνονταν πως μόνο οι Γάλλοι και οι Βρετανοί ανελάμβαναν πολεμικές αποστολές. Κάποιοι άλλοι, όπως ο Καναδάς, η Δανία, και η Νορβηγία συμμετείχαν επίσης, με πολύ μικρές όμως δυνάμεις. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους δέχθηκαν να περιπολούν, αλλά όχι να πολεμούν. Μάλιστα, η Γερμανία, επέλεξε να παρακολουθεί εκ του μακρόθεν.
Με το τέλος της επέμβασης να είναι ακόμη μακριά, το Παρίσι και το Λονδίνο δείχνουν να αγανακτούν. Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να συμμετέχουν σε αναγνωρίσεις, εναέριους ανεφοδιασμούς, και σε άλλες εξειδικευμένες αποστολές, αλά αρνούνται να συμμετάσχουν σε βομβαρδισμούς παρά τις εκκλήσεις των Γάλλων και των Βρετανών.
Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Alain Juppe και ο Βρετανός ομόλογός του William Hague παραπονιούνται για την αδράνεια των περισσότερων κρατών μελών, που δεν κάνουν αρκετά. Όπως λένε, οι δυο χώρες τους είναι αυτές που φέρουν όλο το βάρος.
Έτσι, για τρίτη φορά από το τέλος του ψυχρού πολέμου, το ΝΑΤΟ ανέλαβε μια αποστολή την οποία όμως δεν μπορεί να φέρει σε πέρας, τουλάχιστον χωρίς την ηγεσία των ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ μάλλον δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί πλήρως, ότι το ΝΑΤΟ δεν χρησιμεύει πλέον σε τίποτα. Το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο των ωφελειών για την αμερικανική ασφάλεια, και η άποψη ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να παραμείνουν εγκλωβισμένες στα ζητήματα της ασφάλειας της Ευρώπης, δεν είναι πλέον τόσο οφθαλμοφανής.
Έφτασε η ώρα να συζητηθεί σοβαρά η βιωσιμότητα του ΝΑΤΟ. Μπορεί η συμμαχία να μας θυμίζει ως θεσμός τις κοινές δημοκρατικές αξίες της ατλαντικής κοινότητας και την συνεργασία των στρατών της Ευρώπης, αλλά όπως αποδείχθηκε μέχρι στιγμής, δεν μπορεί να αναλάβει και να φέρει σε πέρας σύνθετες αποστολές στον σύγχρονο κόσμο.
Οι τρεις αποτυχίες του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν και στη Λιβύη, μπορεί να μην είναι αρκετές για να το παροπλίσουν, αλλά είναι αρκετές ώστε να τεθούν κάποια κρίσιμα ερωτήματα σε σχέση με την αξία του». (Και σαφώς την αναδιάρθρωσή του. Θα λέγαμε εμείς!).
