Ο Ηλίας Μιχαλόπουλος είναι ένας από τους μαθητές κρατούμενους, που φοιτά στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Λάρισας.
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τον χαιρετισμό του προς τους πρωτοετείς μαθητές. Περικλείει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και αγάπης, που κάποιοι θέλησαν να μη μείνει κλεισμένο στους τοίχους μιας φυλακής και γι΄ αυτό το έφεραν στην "Ελευθερία" για να βγει προς τα έξω και να αναπνεύσει...
"Είμαστε πολλοί εδώ στη φυλακή. Καθένας και μια ιστορία, σκούρα, θολή. Ποιος ξέρει. Ατομα που χάσαμε για διάφορους λόγους την ελευθερία μας. Κλεισμένοι με συρματοπλέγματα, στους τοίχους πάνω, να μην φύγουν τα σώματα. Η ψυχή όμως; Μπορεί να μας τη φυλακίσει κανείς; Την πάμε όπου θέλουμε και χανόμαστε σε τόπους δικούς μας.
Το σχολείο μας βοηθάει πολύ να το κάνουμε αυτό. Το καθαρό περιβάλλον, τα ελεύθερα ωραία χρώματα, τα χαμόγελα των καθηγητών, που δείχνουν να μην μας ξεχωρίζουν από τον εαυτό τους, οι κουβέντες στα διαλείμματα που κάνουμε μεταξύ μας... θα δείτε πώς θα αλλάξει τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά πολλών και από εσάς προς το καλύτερο και θα αναπνεύσετε έναν υποτυπώδη αέρα ελευθερίας.
Ο χώρος αυτός είναι πολύ διαφορετικός από το χώρο της φυλακής. Θα το διαπιστώσετε κι εσείς με την πάροδο του χρόνου. Να ξέρετε πως οι καθηγητές που είχαμε στα σχολεία έξω δεν είναι το ίδιο με τους εδώ καθηγητές. Εγώ που έχω πάει και έξω γυμνάσιο στα νιάτα μου σας ομολογώ με ειλικρίνεια ότι οι εδώ καθηγητές, όλες τις ώρες που είμαστε μαζί, είναι άνθρωποι που μας αγαπούν πολύ. Με αγάπη που δυστυχώς κάποιοι από εμάς να μην την έχουμε βρει πουθενά, ούτε και στο σπίτι μας ακόμη όταν την είχαμε πραγματικά ανάγκη.
Πέρα λοιπόν από τα γνωστά που μας προσφέρει αυτό το σχολείο, τα μεροκάματα, το απολυτήριο του γυμνασίου και τη μόρφωση, είναι και αυτό το κάτι άλλο που θα το βλέπετε καθημερινά όσες ώρες είμαστε εδώ, θα νιώσετε σαν να μην είστε φυλακισμένοι. Αλήθεια σας λέω και αυτό δεν το νιώθω μόνο εγώ αλλά και τα άλλα παιδιά που έρχονται για δεύτερη χρονιά. Δεν είναι μόνο η εμφάνιση, αλλά και η συμπεριφορά μας στο χώρο αυτό διαφορετική απ΄ ό,τι στις πτέρυγές μας. Σας το λέω εγώ που τα έβλεπα και πέρυσι κι εδώ κι εκεί. Παρακολουθούσα για παράδειγμα πόσο καθαροί και με καθαρό ντύσιμο είναι όλοι εδώ.
Εβλεπα και βλέπω αλλιώτικες τις μορφές, περιποιημένες, ευγενικές, προπαντός στις καθηγήτριες και μου έκανε εντύπωση πως και μεταξύ μας, όταν μιλάγαμε γι΄ αυτές δεν λέγαμε κάτι παραπάνω για να τις θίξουμε.
Πέρυσι σε πάρα πολλά παιδιά δημιουργήθηκε μια φιλική προσέγγιση μεταξύ μας και υπήρχε αλληλοκατανόηση, μια φιλική διάθεση και όχι μόνο ανάμεσα στους Ελληνες, αλλά και με άλλα παιδιά από άλλες χώρες. Θα ανταλλάξουμε σκέψεις που θα μας δώσουν λίγη χαρά, λίγη ελπίδα, λίγο ουρανό, ακόμα να πούμε και πράγματα που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από αυτή την όλη άσχημη κατάσταση.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί θέλω να ξέρετε γιατί αξίζει να σεβαστείτε αυτό το σχολείο. Όχι μόνο τους τοίχους και τους κοινόχρηστους χώρους, αλλά και τους κανόνες λειτουργίας του που θέτουν ο διευθυντής και το προσωπικό του.
Αγαπητοί συμμαθητές του α΄ επιπέδου,
Εγώ μιλάω με πολλά παιδιά απ΄ όπου κι αν κατάγονται. Βλέπω μικρές διαφορές στη σκέψη, στη νοοτροπία, στα ήθη, στη θρησκεία και σε κάποιες συνήθειες, αλλά δεν παύουμε να είμαστε όλοι άνθρωποι που στα γενικά συμφωνούμε και όλοι θέλουμε μια καλύτερη συμπεριφορά. Από το σχολείο αυτό και τη μόρφωση που θα μας δώσει, μικρή ή μεγάλη, θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε με όμορφο τρόπο αυτό που θέλουμε, ώστε να νιώσουμε πιο ανθρώπινα.
Θα κλείσω παραφράζοντας ένα ποίημα που βρήκα εδώ:
Αν το σχολείο αυτό μας χάριζε ένα λουλούδι θα ήταν κάτι που θα μύριζε
Αν μας χάριζε ένα διαμάντι θα ήταν κάτι που θα γυάλιζε
Μας χαρίζει όμως τη μόρφωση κι αυτό είναι κάτι που αξίζει πραγματικά.
Με την προτροπή να παραμένουμε αισιόδοξοι και να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, εκ μέρους των μαθητών του δευτέρου επιπέδου σας καλωσορίζω στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας Φυλακής Λάρισας".
