Τη θέση του και τις προθέσεις του σχετικά με την τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας, αλλά και το δικό του πολιτικό μέλλον, αποσαφηνίζει με δήλωσή του ο Λαρισαίος βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Θωμάς Ψύρρας, ο οποίος ξεκαθαρίζει ότι: «Και στην τρίτη ψηφοφορία θα ψηφίσει «όχι» στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και ότι εφόσον η ΔΗΜΑΡ αφομοιωθεί από τον ΣΥΙΡΖΑ δεν έχει θέση σε τέτοια «κουβελικά σχέδια» και δεν πρόκειται να αναζητήσει κομματική στέγη πουθενά».
Όπως σχολιάζει δε «τόσα χρόνια ανένταχτος της Αριστεράς αντέχει τις μοναχικές πορείες». Βεβαίως, σχολιάζει, «παραμένω σταθερά υπέρ της συναίνεσης, η οποία -θέλουν δεν θέλουν- θα επανέρχεται ως αίτημα όταν βρεθούν όλοι οι αρνητές της μπροστά στην επερχόμενη αδυναμία να διαχειριστούν την κατάσταση».
Αιτιολογώντας το «όχι» στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Θωμάς Ψύρρας που ως γνωστόν συμμετείχε και στην πρωτοβουλία των «οκτώ», παρατηρεί, μεταξύ άλλων, ότι ουσιαστικά το δίλημμα, που έθεσαν τα δύο κόμματα, εγκλώβισαν τους βουλευτές να διαλέξουν ανάμεσα σε μια “νίκη” της κατεστημένης Ν.Δ. που σημαίνει συνέχιση της ίδιας πολιτικής και σε μια “νίκη” του ΣΥΡΙΖΑ που σημαίνει μια μακρά περίοδο αναστάτωσης και αβεβαιότητας με επιπτώσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Παρατηρεί δε ότι πρόσφατη στροφή της ΝΔ με το διάγγελμα Σαμαρά προς διαδικασίες συναίνεσης, όσο κι αν είναι θετική, πάσχει σε ένα βασικό σημείο: για τη συναίνεση χρειάζονται δύο. Και δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη απορρίψει την πρόταση αναλαμβάνοντας και την ιστορική ευθύνη της απόρριψης.
Η απόφασή μου να ψηφίσω «Όχι» τονίζει χαρακτηριστικά, δεν έχει να κάνει ούτε με τις υστεροβουλίες της ΔΗΜΑΡ, ούτε με τις στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί γνωρίζω την αδυναμία της επιλογής του “Όχι”, όπως γνωρίζω και το ατελέσφορο αδιέξοδο του “Ναι”. Οπότε ας μιλήσει ο ελληνικός λαός κι ας επιβάλει τη συναίνεση με το δικό του τρόπο.
Η ΔΗΛΩΣΗ
Συγκεκριμένα η δήλωση του βουλευτή Λάρισας της ΔΗΜΑΡ Θωμά Ψύρρα έχει ως ακολούθως:
«Από την αρχή τα δύο μεγάλα κόμματα έδειξαν ότι δεν θέλουν την συναίνεση. Επέμειναν στο άκαμπτο δίλημμα “Πρόεδρος στις 29 Δεκεμβρίου ή εκλογές στις 25 Ιανουαρίου”. Την πρωτοβουλία των οκτώ βουλευτών η μεν ΝΔ την απέρριψε μετ' επαίνων, ο δε ΣΥΡΙΖΑ την απέρριψε με ύβρεις και υπονοούμενα για μεθοδεύσεις.
Η Νέα Δημοκρατία συνέδεσε την εκλογή του Προέδρου με τη συνέχιση της πολιτικής της. Θέλησε μέσα από το “Ναι” στην εκλογή Προέδρου να κρύψει ότι απέτυχε να προχωρήσει σε στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις και ότι δεν δημιούργησε ικανές συνθήκες για οικονομική ανάπτυξη, ότι δεν υλοποίησε “ορθολογικά” προαπαιτούμενα (περιουσιολόγιο, σταθερό φορολογικό σύστημα, πάταξη λαθρεμπορίου κ.λπ., κ.λπ.), ενώ, αντίθετα, παρουσίασε σαν “προαπαιτούμενα” πλήθος ρυθμίσεις που της υπαγόρευαν εγχώριοι κύκλοι. Έτσι διαμόρφωσε, όχι μια ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά μια οικονομία “λατινοαμερικάνικου” τύπου με ολιγοπώλιο τραπεζών, με μια ολιγαρχία οικογενειών που νέμονται τον πλούτο, με εξυπηρετήσεις σε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων...
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέδεσε την άρνηση στην εκλογή Προέδρου με την επιβεβαίωση της ανορθολογικής πολιτικής του που βασίστηκε στο λαϊκισμό, την αντιφατικότητα των θέσεων, την έξαλλη αντιπαράθεση, τον διαχωρισμό του ελληνικού λαού σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς”, την απροθυμία στοιχειώδους συνεννόησης, τις προσδοκίες “παλινόρθωσης” που δημιούργησε πέρα από κάθε οικονομική πραγματικότητα σε τμήματα του πληθυσμού, την οργανική σύνδεση με αιτήματα συγκεκριμένων συντεχνιών και παλαιοσυνδικαλιστών, την επίδειξη αντιμεταρρυθμιστικού πνεύματος και ενός πολιτικού αρνητισμού που δεν συνάδει με τις ανάγκες μιας σύγχρονης κοινωνίας...
Ουσιαστικά με το δίλημμα που έθεσαν τα δύο κόμματα εγκλώβισαν τους βουλευτές να διαλέξουν ανάμεσα σε μια “νίκη” της κατεστημένης Ν.Δ. που σημαίνει συνέχιση της ίδιας πολιτικής και σε μια “νίκη” του ΣΥΡΙΖΑ που σημαίνει μια μακρά περίοδο αναστάτωσης και αβεβαιότητας με επιπτώσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
Όλοι ξέρουν ότι ούτε το ένα, ούτε το άλλο “ευνοεί” τη χώρα. Η μόνη λύση προς το συμφέρον της χώρας είναι να ενεργοποιηθούν οι διαδικασίες συναίνεσης. Γιατί αλλιώς η Ελλάδα ενδέχεται να είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως που μπορεί να “πεθάνει” από άκρατο λαϊκισμό, είτε “δεξιό”, είτε “αριστερό”.
Η πρόσφατη στροφή της ΝΔ με το διάγγελμα Σαμαρά προς διαδικασίες συναίνεσης, όσο κι αν είναι θετική, πάσχει σε ένα βασικό σημείο: για τη συναίνεση χρειάζονται δύο. Χρειάζεται εκτός από την κυβέρνηση να συναινέσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και δυστυχώς αυτός έχει ήδη απορρίψει την πρόταση αναλαμβάνοντας και την ιστορική ευθύνη της απόρριψης. Συνεπώς ο πρωθυπουργός μοιάζει να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την πρόταση των 8 ώστε να συγκεντρώσει 180 ψήφους. Οπότε τα δύο κόμματα παραμένουν στον προηγούμενο σχεδιασμό (εάν έχουν σχεδιασμό – γιατί ενδέχεται να πορεύονται έρμαιοι και μοιραίοι) που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε τυφλή πορεία. Δυστυχώς κάτω από αυτές τις συνθήκες η ψήφος (θετική ή αρνητική) είναι σημασμένη από τις δικές τους στενές επιδιώξεις και αυτό το γεγονός δυσκολεύει πολύ τη νηφάλια επιλογή και την κάνει – έτσι κι αλλιώς - να μοιάζει εξαρχής αντιφατική.
Η απόφασή μου να ψηφίσω «Όχι» δεν έχει να κάνει ούτε με τις υστεροβουλίες της ΔΗΜΑΡ, ούτε με τις στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί γνωρίζω την αδυναμία της επιλογής του “Όχι”, όπως γνωρίζω και το ατελέσφορο αδιέξοδο του “Ναι”.
Η συναίνεση είναι η πρώτη και σταθερή επιλογή. Αλλά δεν μπορεί ένας ή οχτώ μεμονωμένοι βουλευτές να την επιβάλουν. Οπότε ας μιλήσει ο ελληνικός λαός κι ας επιβάλει τη συναίνεση με το δικό του τρόπο».
