Εφυγε ένας σταρ της ζωής

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΤΣΑΣ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΑΘΗΝΑ

Έφυγε χθες από τη ζωή ο Κώστας Βουτσάς, σε ηλικία 88 ετών. Ο αγαπημένος ηθοποιός τις τελευταίες εβδομάδες είχε εισαχθεί στην καρδιολογική κλινική του νοσοκομείου Αττικόν, μετά από καρδιακό επεισόδιο, και νοσηλευόταν στη ΜΕΘ με λοίμωξη του

αναπνευστικού. Η κηδεία του Κώστα Βουτσά θα γίνει αύριο Παρασκευή στις 11 π.μ. στη Μητρόπολη Αθηνών. O Δήμος Αθηναίων αποφάσισε την παραχώρηση, τιμής ένεκεν, τάφου στο Α’ Νεκροταφείο στην οικογένεια του Κώστα Βουτσά, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την τεράστια προσφορά του αγαπημένου ηθοποιού στην Τέχνη και τον Πολιτισμό. Επιθυμία της οικογένειας του Κώστα Βουτσά, όπως έκανε γνωστό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «εάν κάποιος επιθυμεί να κάνει δωρεά εις μνήμην Κώστα Βουτσά ας προτιμήσει τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, γιατί ο Κώστας αγαπούσε τη ζωή ή τη Μέριμνα-Εταιρεία για τη Φροντίδα Παιδιών και οικογενειών στην αρρώστια και τον Θάνατο, γιατί αγαπούσε τα παιδιά». Η σορός του Κώστα Βουτσά θα τεθεί σε λαϊκό προκήνυμα σήμερα Πέμπτη 27/2, από τις 9 π.μ. έως τις 7.30 μ.μ., στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. *Γοητευτικός, πληθωρικός, στόφα μεγάλου ηθοποιού, ο Κώστας Βουτσάς διέγραψε τεράστια, επιτυχημένη καριέρα 70 ετών. Ήταν από τους σταρ που σημάδεψαν τον ελληνικό κινηματογράφο. Σπουδαίος κωμικός, άφησε ανεξίτηλο στίγμα στον ρόλο του αγαθού Κωνσταντινουπολίτη με «Το Ανθρωπάκι» (1969) ενώ το αυθόρμητο επιφώνημα του «Φσστ μπόινγκ», στο μιούζικαλ «Κάτι να καίει» (1964), έγραψε ιστορία στον εγχώριο κινηματογράφο. Σθεναρός υποστηρικτής του, εξαρχής, υπήρξε ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, με τον οποίο τον συνέδεε μακρόχρονη φιλία κι εκτίμηση. Ήταν το 1961, όταν με την εμφάνισή του στον «Κατήφορο» απόκτησε ευρεία αναγνωρισιμότητα για να απογειωθεί στη συνέχεια ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε ταινίες που έφταναν να κόβουν έως και 650 χιλιάδες εισιτήρια την δεκαετία ‘60 και ‘70. Κι ήταν το 1984 που ο νέος ελληνικός κινηματογράφος βρήκε στο πρόσωπο του Κώστα Βουτσά τον ιδανικό ερμηνευτή που θα ενσάρκωνε τα όνειρα και τις επιθυμίες ενός καθημερινού ανθρώπου («Ο έρωτας του Οδυσσέα», του Βασίλη Βαφέα ). Ο Κώστας Βουτσάς (Σαββόπουλος ήταν το οικογενειακό του όνομα) γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1931 στην Αθήνα, σε προσφυγική οικογένεια με καταγωγή από τους Επιβάτες της Ανατολικής Θράκης, που σήμερα ανήκουν στο έδαφος της Τουρκίας. Μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του. Ο πατέρας του εργάστηκε ως εργάτης οδοποιΐας κι ο μικρός Κώστας επινόησε διάφορες δουλειές του ποδαριού για επιβίωση. Στα χρόνια της Κατοχής μοίραζε προκηρύξεις στους κινηματογράφους μαζί με άλλα «Αετόπουλα» της ΕΠΟΝ. Μετά τον πόλεμο, ασχολήθηκε με διάφορες μορφές αθλητισμού, όπως στίβο, κωπηλασία, βόλεϊ και μπάσκετ. Η πρώτη του θεατρική εμπειρία, όπως έχει πει, ήταν στα σχολικά του χρόνια όταν ο προπονητής του τον είχε στείλει για προπόνηση στη Μηχανιώνα κι έλαβε μέρος στην παράσταση της καστασκήνωσης. Έκανε ένα αρνητικό σχόλιο για το παιδί που υποδυόταν τον μεθυσμένο κι όταν ο υπεύθυνος του θεατρικού τον προκάλεσε αν μπορεί να το κάνει καλύτερα, βρέθηκε τελικά με τον ρόλο. Σε ηλικία 18 ετών σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, συμμετείχε σε επιθεωρήσεις στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης κι αφού περιπλανήθηκε με τα μπουλούκια δύο χρόνια σε χωριά και κωμοπόλεις της Μακεδονίας «η Καλή Καλό (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της θεατρίνας Καλλιόπης Δαμβέργη) τον κατέβασε Αθήνα» έχει πει ο ίδιος. Έδωσε εξετάσεις για να πάρει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, την οποία τελικά του έδωσαν στην τρίτη προσπάθεια αφού η επιτροπή τον είχε απορρίψει δύο φορές, επειδή δεν «έκανε για ηθοποιός» όπως του είχαν πει. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε, ως κομπάρσος, ήταν στην κωμωδία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» (1953, του Γιώργου Λαζαρίδη). Ακολούθησε η συμμετοχή του στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Η κυρά μας η μαμή» (1958) με την οποία μπήκε πρώτη φορά στα στούντιο της Φίνος Φιλμ, «Για την αγάπη της βοσκοπούλας» του Φρίξου Ηλιάδη (1959), η «Αλίκη στο Ναυτικό»(1960, Αλέκος Σακελλάριος), «Κατήφορος» (1961, Γιάννης Δαλιανίδης), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1962, Αλέκος Σακελλάριος ) κ.ά. Συνολικά έπαιξε σε 70 ταινίες, Στη μικρή οθόνη πρωτοεμφανίστηκε το 1973 στο σίριαλ «Βαριετέ» της τότε ΥΕΝΕΔ για να ακολουθήσουν πολλές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Για μια θέση στον ήλιο», «Γιούγκερμαν», «Δέκα Μικροί Μήτσοι»,«Επτά θανάσιμες πεθερές», «Η πολυκατοικία» κ.ά. Ο Κώστας Βουτσάς απέκτησε τρεις κόρες - τη Σάντρα από τον γάμο του με την Έρρικα Μπρόγιερ, την ηθοποιό Θεοδώρα και τη Νικολέττα από τον γάμο του με την Θεανώ Παπασπύρου και έναν γιο, τον τετράχρονο Φοίβο, από τον γάμο του το 2016 με την ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού. Παρέμεινε ενεργός και δραστήριος μέχρι τέλους, απολαμβάνοντας την αγάπη του κόσμου που παρέμεινε πιστός σε όλες του τις παραστάσεις, με πιο πρόσφατες τη «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση έως την τελευταία, την παιδική «Σταχτοπούτα» του Σαρλ Περώ, στο θέατρο Broadway. Η ΥΠ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ «Μοιραζόμαστε μαζί με όλους τους Έλληνες τη βαθιά θλίψη για την απώλεια του Κώστα Βουτσά. Δεν ήταν μόνο πρωταγωνιστής του κινηματογράφου και του θεάτρου. Ήταν ένας από τους πιο εργατικούς ανθρώπους στον χώρο του θεάματος», αναφέρει η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, σε συλλυπητήριο μήνυμά της για τον θάνατο του Κώστα Βουτσά. «Με την οικειότητα που διέκρινε την παρουσία και τις ερμηνείες του, ήταν φίλος που έμπαινε στα σπίτια και στις ζωές όλων μας από τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Η παροιμιώδης αμεσότητά του έσπαγε τον "τέταρτο τοίχο" και ορμούσε πέρα από τα όρια του κάθε μέσου. Γινόταν σχεδόν φυσική. Οι ταινίες του εκφράζουν μια ολόκληρη εποχή. Πολλές από τις ατάκες του έχουν περάσει -ακόμη και σήμερα- στην καθημερινότητά μας. Στην καριέρα του, που διήρκεσε δεκαετίες -μέχρι ακόμη και την τελευταία στιγμή- προχώρησε παράλληλα με την ιστορία του ελληνικού θεάματος του 20ού και του 21ου αιώνα. Από τα επαρχιακά μπουλούκια και τη θεατρική σκηνή, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, ακόμη και τις βιντεοταινίες, ο Κώστας Βουτσάς υπηρέτησε την κωμωδία, την επιθεώρηση, το δράμα, με ταλέντο, χιούμορ, ήθος, συναδελφικότητα και πείσμα, ως ένα αξιοθαύμαστο υπόδειγμα θεατρανθρώπου. Η απώλειά του είναι μεγάλη. Αφήνει ένα πλούσιο έργο που θα μας συντροφεύει και στο μέλλον», προσθέτει η κ. Μενδώνη.