ΑΘΗΝΑ
«Όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αγωνισθούν μέχρι την ύστατη στιγμή για να μην υπογράψει η κυβέρνηση ένα νέο τρίτο μνημόνιο, ενώ αν υπογραφεί θα πρέπει όλοι οι βουλευτές της ΚΟ μας να σταθμίσουν τη στάση τους, εκτιμώντας τις ευθύνες τους και τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στον ελληνικό λαό», τονίζει o Παναγιώτης Λαφαζάνης σε συνέντευξή του στο Real.gr.
Και σημειώνει ότι «η ρητή και σαφέστατη προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τα υπάρχοντα μνημόνια και να ακολουθήσει μια αντιμνημονιακή δημοκρατική και προοδευτική πορεία, με μια Ελλάδα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, χωρίς ομηρίες και κηδεμονίες, δεν αφορά μόνο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν αναφορά στην Αριστερή Πλατφόρμα αλλά όλους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ».
«Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά, όπως έκανα και με τα προαπαιτούμενα μέτρα, δεν πρόκειται να ψηφίσω ένα νέο μνημόνιο, το οποίο ξέρω ότι θα συνεχίσει να καταστρέφει τον τόπο μας και να πονάει το λαό μας», τονίζει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Στο ερώτημα πώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούν με ένα τρίτο μνημόνιο θα εξακολουθούν να παρέχουν εμπιστοσύνη και στήριξη στην κυβέρνηση, ο κ. Λαφαζάνης απαντά: «Στηρίζουμε την κυβέρνηση για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Δεν την στηρίζουμε για να εγκρίνει και να εφαρμόζει μνημόνια. Δεν ψηφίζουμε μνημόνια και δεν προσφέρουμε στήριξη στην εφαρμογή τους και στην εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών».
«Η υπογραφή μια νέας μνημονιακής συμφωνίας δεν ήταν αναγκαστικός μονόδρομος για την κυβέρνηση. Το δίλημμα μνημονιακή συμφωνία ή υποχρεωτική εγκατάλειψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πλαστό δίλημμα, το οποίο θέτουν εκβιαστικά οι νεοαποικιοκράτες πιστωτές μας», σημειώνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κληθείς να σχολιάσει το ερώτημα που έχει θέσει ο πρωθυπουργός εάν θα πρέπει η αριστερά να εγκαταλείψει τη διακυβέρνηση επειδή δεν έφερε μια καλύτερη συμφωνία.
Όπως εξάλλου υπογραμμίζει στο σημείο αυτό, «η Ελλάδα διέθετε εναλλακτική λύση και όφειλε να είχε προετοιμαστεί πολιτικά για μια τέτοια εναλλακτική εκδοχή, που σήμαινε ρήξη με τα συμφέροντα του εγχώριου οικονομικού κατεστημένου, βαθιά και δίκαιη αναδιανομή εισοδημάτων σε βάρος του μεγάλου πλούτου, εθνικοποίηση των τραπεζών με προσανατολισμό την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και αν χρειαζόταν, την συντεταγμένη έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη».
