Ανοίγοντας τον κύκλο των επωνύμων μαρτύρων κατηγορίας, ο κ. Αλιβιζάτος δεν δίστασε να ονοματίσει πέντε πρόσωπα - κλειδιά για τη λήψη αποφάσεων, τον Νίκο Μιχαλολιάκο, τον Ηλία Κασιδιάρη, τον Χρήστο Παππά, τον Ηλία Παναγιώταρο και τον Γιάννη Λαγό, ως ανήκοντα στον πυρήνα, όπως προκύπτει από την «απίθανη προβολή τους στα ΜΜΕ».
«Δεν μπορώ για παράδειγμα να φανταστώ ότι εκείνος ο ευπρεπής κύριος, βουλευτής Αχαΐας, ο κ. Αρβανίτης, ανήκει στον πυρήνα» ξεκαθάρισε.
Ο ίδιος εμφανίστηκε πεπεισμένος ότι η εγκληματική δράση ήταν πάντα σε γνώση της ηγεσίας, κατέστησε ωστόσο σαφές ότι δεν μπορεί να στηρίξει περαιτέρω την πεποίθηση του, καθώς έχει ασχοληθεί μόνο ερασιτεχνικά με το ζήτημα.
«Υπάρχει μια ηγεσία που διαλέγει τα μπουμπούκια σε όλη την Ελλάδα. Είναι απολύτως εν γνώσει της ηγεσίας. Πιστεύω ότι υπάρχει ένα κοινό δίκτυο επιλογής και συστράτευσης ανθρώπων» είπε μεταξύ άλλων.
Ο καθηγητής αξιοποίησε το σχήμα των ομόκεντρων κύκλων για να δώσει στο δικαστήριο εικόνα για τη Χρυσή Αυγή: στον πρώτο κύκλο υπάρχει η ηγεσία, στον δεύτερο αυτοί που συμμετέχουν ενεργά, ο Ρουπακιάς, τα τάγματα εφόδου, και στον τρίτο κύκλο είναι οι οπαδοί, αυτοί που επιλέγουν στην κάλπη Χρυσή Αυγή, είπε ο ίδιος. Ο κ. Αλιβιζάτος τόνισε ότι ασφαλώς και υπάρχει βία, «μαύρο», και στην άλλη πλευρά, η ειδοποιός διαφορά ωστόσο είναι το βασικό χαρακτηριστικό της συστάσεως της οργάνωσης Χρυσή Αυγή: τα τάγματα εφόδου.
«Δεν έχω ξαναδεί πουθενά τάγματα εφόδου» είπε χαρακτηριστικά.
Την προετοιμασία ταγμάτων εφόδου με ασκήσεις στις πηγές της Νέδας έτυχε μάλιστα να δει προσωπικά, όπως κατέθεσε, καθώς διατηρεί κοντά στον ποταμό εξοχική κατοικία.
ΓΙΑΤΙ ΚΛΗΘΗΚΕ
Ο κ. Αλιβιζάτος κλήθηκε στη δίκη, καθώς έχει ζήσει ως αυτόπτης μάρτυρας τη βία της Χρυσής Αυγής σε εκδήλωση το 2010, στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής, υπέρ του νομοσχεδίου (τότε) σχετικά με την απόκτηση της ιθαγένειας από παιδιά νόμιμων μεταναστών.
«Εμείς πήγαμε μισή ώρα νωρίτερα και βρήκαμε σε στρατηγικά σημεία της αίθουσας να είναι ακροβολισμένοι κάποιοι κύριοι. Η εκδήλωση ξεκίνησε κανονικά και στην ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ ξεκίνησαν να φωνάζουν κάποιοι 'αίσχος'. Μας διέκοψαν, το βασικό σύνθημα ήταν 'η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες'. Ήταν τέλος του '10 και η πρώτη φορά που αντιληφθήκαμε την παρουσία της Χρυσής Αυγής. (…) Εμένα, ως προεδρεύοντα με έπιασε από το πέτο ο Παναγιώταρος και μου είπε 'γιατί δε λες το όνομά σου ρε, να πεις ότι σε λένε Λεβί;'. Εγώ από τα Επτάνησα κατάγομαι. Δεν έχω κάτι με τους Εβραίους, προφανώς. Το ίδιο βράδυ αναρτήθηκε στο site το περιστατικό».
Ο κ. Αλιβιζάτος επισήμανε μεταξύ άλλων ότι οι στόχοι της Χρυσής Αυγής «είναι επιλεκτικά διαλεγμένοι για να συνδέονται με την ιδεολογία της. Δηλαδή μετανάστες, αδύναμοι, υποψιάζομαι ότι υπάρχει μια προτίμηση στον αντιεξουσιαστικό χώρο και την Αριστερά. Εγώ δεν είμαι στόχος γιατί θα ήταν πολύ να 'τρωγα καμία, όταν γυρνάω σπίτι μου. Αν είναι το χρώμα κάπως μαυριδερό, ακόμα καλύτερο. Αυτό συνδυάζεται με την ιδεολογία τους. Ναζιστική ιδεολογία. Ευθέως. Αυτό το φαινόμενο είναι σπάνιο και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Νεοναζιστικά κόμματα. Είναι πέραν πάσης φαντασίας».
«ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, Η ΒΙΑ»
Σε κάθε περίπτωση, «η βία είναι αυτή που συνιστά την κόκκινη γραμμή, όχι σε απώτερο χρόνο, αλλά σε χρόνο άμεσο», είπε ο καθηγητής, ο οποίος -στον αντίποδα- ξεκαθάρισε ότι δομικό στοιχείο της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι η ανοχή διαφορετικών ιδεολογικών «πιστεύω».
«Θεωρώ γελοίο το να πάει κάποιος φυλακή επειδή είναι οπαδός της βασιλευόμενης δημοκρατίας. Ανοχή πρέπει να υπάρχει και ως προς τις απόψεις για τη δικτατορία του προλεταριάτου (…) Το έρεβος του ναζισμού από την μια μεριά, η αναρχία του κομμουνισμού από την άλλη. Δεν πιστεύω στη θεωρία των δύο άκρων, αλλά αν δεν κριθούν παράνομες και οι μεν και οι δε πράξεις, δεν θα επιβιώσει η Δημοκρατία» σημείωσε χαρακτηριστικά.
«Η Χρυσή Αυγή ήθελε να μας κάνει να εθιστούμε στην καθημερινή χρήση βίας» εκτίμησε, τονίζοντας ότι τα περιστατικά βίας αυξήθηκαν μετά το 2012, ίσως λόγω του «θάρρους που τους έδωσαν τα εκλογικά τους ποσοστά, της τάξης του 6-7%». «Αν με είχαν σύμβουλο τους, θα τους έλεγα ότι πρέπει να λύσουν το υπαρξιακό τους πρόβλημα, αν θέλουν τελικά να είναι κόμμα ή εγκληματική οργάνωση. Πρόκειται για μια εσωτερική αντίφαση στην οποία ζει η οργάνωση».
Ο κ. Αλιβιζάτος προκάλεσε την οργή συνηγόρων της υπεράσπισης, όταν συνέστησε στα μέλη της Χρυσής Αυγής να αντιληφθούν ότι ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία αγάπης και δεν ταιριάζει πολύ με πράξεις βίας.
«Η Χρυσή Αυγή δεν είναι χριστιανική» επισήμανε. Παρά τις διαμαρτυρίες (ειδικά της Δ.Βελέντζα που είναι και μέλος του κόμματος), ο κ. Αλιβιζάτος επέμεινε ότι «βάσει των κειμένων της Χρυσής Αυγής, ο Χριστιανισμός δεν είναι στοιχείο της ιδεολογίας της, πρόκειται για εξωτερική και όχι βαθύτερη σχέση».
«Είναι απροσχημάτιστα ναζιστές» δήλωσε, κάνοντας παράλληλα λόγο για «μόνιμη δομή» της οργάνωσης και «επανάληψη μοντέλου Χίτλερ». Σε ερώτηση της Πολιτικής Αγωγής τι σημαίνει η δήλωση Μιχαλολιάκου «είμαστε η σπορά των ηττημένων του '40», ο κ. Αλιβιζάτος απάντησε «ότι είναι τα παιδιά του Χίτλερ, είναι άλλωστε υπερήφανοι γι' αυτό». «Τι συνειρμούς σας προκαλεί το σύνθημα Αίμα - Τιμή - Χρυσή Αυγή;» ήταν η επόμενη ερώτηση της Πολιτικής Αγωγής.
«Σε μια πρώτη ανάγνωση, θα έλεγα ότι θυσιάζονται υπέρ της πατρίδος. Αν όμως η τιμή είναι θέμα αίματος και όχι φρονήματος, οδηγούμαστε στη βία» ήλθε η απάντηση του μάρτυρα.
«ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ»
Ο κ. Αλιβιζάτος έδωσε ενδιαφέρουσα απάντηση και ως προς τη «νομική» διαφορά μεταξύ ηθικής αυτουργίας και διεύθυνσης της εγκληματικής οργάνωσης.
«Το 1975, όταν μέλη του τότε ΕΚΚΕ, εισέβαλαν στην αμερικανική πρεσβεία, η ηγεσία του κόμματος διώχθηκε για ηθική αυτουργία. Δεν χρειαζόταν να αποδειχθεί η εντολή, το τηλεφώνημα...».
Καλούμενος να απαντήσει για το γεγονός ότι εμπλεκόμενοι σε πράξεις βίας δεν έχουν αποπεμφθεί από τους κόλπους της Χρυσής Αυγής, ο καθηγητής έκρινε ότι είναι μια «ανόητη οργάνωση», εφόσον δεν καταδικάζει τις παράνομες πράξεις και καλύπτει, εγκολπώνει τέτοια πρόσωπα. Ο ίδιος ερμήνευσε μάλιστα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ως «χτύπημα της οργάνωσης και όχι του αυτουργού. Είναι αδιάφορο ποιός είναι ο εκτελεστής. Έπρεπε να επιδειχθεί η ισχύς του κόμματος, της οργάνωσης».
