Χρήσιμες πληροφορίες για την ταυτότητα και τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των προσφύγων\μεταναστών, τα αίτια της μετανάστευσης, τον προορισμό τους και πώς βλέπουν τη χώρα μας προκύπτουν από την έρευνα που διενήργησαν η Ένωση Περιφερειών Ελλάδος και η Κάπα Research, οι οποίες ανέλαβαν την πρωτοβουλία να διερευνήσουν το προσφυγικό ζήτημα στην «πηγή», δηλαδή να προσεγγίσουν τους πρόσφυγες που βρίσκονται στο Ελληνικό, στο λιμάνι του Πειραιά, στο Σχιστό και στον Ελαιώνα και να επιχειρήσουν μια πρώτη «χαρτογράφηση» του πληθυσμού αυτού, ακολουθώντας το ερευνητικό τρίπτυχο προέλευση – ταξίδι – προορισμός.
Στην πλειοψηφία τους οι πρόσφυγες είναι Σύριοι (74%), άνδρες (73,8%), νέοι (72,2% έως 35 ετών) και με περιορισμένη μόρφωση (61,3% με καθόλου ή έως 9ετή εκπαίδευση). Οι 7 στους 10 προτάσσουν τον κίνδυνο για τη ζωή τους ή της οικογένειάς τους - την επιβίωσή τους - ως το πιο σημαντικό αίτιο μετανάστευσης. Προερχόμενοι από κοινωνίες, όπου η οικογένεια αποτελεί βασική δομή, οι 7 στους 10 ταξιδεύουν μαζί με κάποιον συγγενή ή ένα οικείο σε αυτούς πρόσωπο. Προορισμός τους είναι η Γερμανία και δηλώνουν πολύ ή αρκετά αισιόδοξοι ότι θα τα καταφέρουν (59,6%) να φθάσουν. Ακόμη οι ερωτώμενοι πρόσφυγες, απάντησαν ότι παρά τις θετικές γνώμες που έχουν για την Ελλάδα, η χώρα μας δεν αποτελεί γι’ αυτούς χώρα-προορισμό.
Στην εισήγησή του ο πρόεδρος της ΕΝΠΕ και περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κ. Αγοραστός υποστήριξε τα εξής: Η κρισιμότητα του φαινομένου για την Ευρώπη δεν περιορίζεται στη γειτνίασή της – μέσω της Ελλάδας - με την εστία της κρίσης: η ροή των προσφύγων ενισχύεται - σε συχνότητα και ένταση - από τη μεγάλη τεχνολογική πρόοδο στους τομείς των μεταφορών και των τηλεπικοινωνιών που κατήργησαν τα γεωγραφικά σύνορα μεταξύ των άλλοτε «κλειστών» Εθνών - Κρατών και ενίσχυσαν τόσο την οικονομία όσο και τις πολιτικές/ κοινωνικές δομές της Ένωσης. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη είναι και θα παραμείνει πόλος έλξης προσφύγων/ μεταναστών παρά τις αντιδράσεις των Κρατών μελών της. Για την Ελλάδα, ωστόσο, η κρισιμότητα του φαινομένου έγκειται στην αλληλοκάλυψη δύο κρίσεων: της οικονομικής και, εσχάτως, της προσφυγικής. Είναι αλήθεια ότι η μετανάστευση αποτελεί παγκόσμιο κοινωνικό ζήτημα που απαιτεί τη διακρατική συνεργασία για την αντιμετώπισή του. Απαιτεί, όμως, και τον συντονισμό όλων των πολιτικών δράσης της Πολιτείας σε ένα βιώσιμο σχέδιο, αυτό ακριβώς που απουσιάζει σήμερα με αποτέλεσμα η όποια συμφωνία σε κορυφαίο διακρατικό επίπεδο να πέφτει στο κενό μόλις σε διάστημα ημερών.
1. Ποιοι είναι οι πρόσφυγες; Ταυτότητα & δημογραφικά χαρακτηριστικά
Στην πλειοψηφία τους Σύροι (74%), άνδρες (73,8%), νέοι (72,2% έως 35 ετών) και με περιορισμένη μόρφωση (61,3% με καθόλου ή έως 9ετή εκπαίδευση), οι πρόσφυγες που διαμένουν στα ειδικά διαμορφωμένα καταλύματα του Λεκανοπεδίου Αττικής είναι Σουνίτες (83%) και η θρησκευτική πίστη καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητά τους αφού προσεύχονται καθημερινά (58,1%). Οι περισσότεροι επικοινωνούν επαρκώς μόνο στα αραβικά, ενώ το 25% περίπου μιλά και αγγλικά. Αναφορικά με τις επαγγελματικές τους δεξιότητες, τα 2/3 δηλώνουν οικονομικά ενεργοί. Στη χώρα τους απασχολούνταν στη βιοτεχνία (19,6%), στον δημόσιο τομέα (12,5%), στο εμπόριο (11%), σε τράπεζα ή άλλη ιδιωτική επιχείρηση (7,5%), ενώ σε γεωργικά/κτηνοτροφικά επαγγέλματα δραστηριοποιείτο ένα 10% περίπου. Ο οικονομικά μη-ενεργός πληθυσμός (37,5%) αποτελείται από μαθητές/φοιτητές (15,5%), ανέργους (10,8%) και νοικοκυρές (11,2%).
2. Τα αίτια της μετανάστευσης
Η εικόνα που σκιαγραφούν οι πρόσφυγες για την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα τους είναι εφιαλτική: συνεχείς βομβαρδισμοί (65,4%), εμφύλιος πόλεμος (33,5%), κλίμα τρομοκρατίας (32,7%) και συχνές εχθροπραξίες (28,8%). Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι οι 7 στους 10 προτάσσουν τον κίνδυνο για τη ζωή τους ή της οικογένειάς τους - την επιβίωσή τους - ως το πιο σημαντικό αίτιο μετανάστευσης. Οι 6 στους 10 έχουν χάσει κάποιο οικείο ή γνωστό τους πρόσωπο από βομβαρδισμούς (26,2%), αδέσποτα πυρά (14,4%) ένοπλες συγκρούσεις (10,5%), τρομοκρατικές επιθέσεις (10,1%) ή χτυπήματα κυβερνητικών δυνάμεων (9%). Δευτερεύοντα αίτια μετανάστευσης αποτελούν η αποφυγή της στράτευσης, η φτώχεια και οι ελλείψεις βασικών αγαθών και υποδομών, αλλά και η περιστολή των ατομικών/ πολιτικών δικαιωμάτων ή η ανάγκη οικογενειακής συνένωσης.
3. Το ταξίδι
Περισσότεροι από τους μισούς ερωτώμενους πρόσφυγες (53,1%) διατηρούν την αισιοδοξία τους παρά τις δυσκολίες και πιστεύουν ότι σε ένα χρόνο από σήμερα τα πράγματα θα είναι πολύ ή έστω λίγο καλύτερα. Σημαντικό είναι, ωστόσο, το ποσοστό εκείνων που δηλώνουν απαισιόδοξοι (38,5% θεωρεί ότι τα πράγματα θα είναι περίπου τα ίδια ή χειρότερα), ποσοστό που αναμένεται να αυξηθεί όσο είναι αδύνατη η διέλευση προς την Κεντρική Ευρώπη. Προερχόμενοι από κοινωνίες όπου η οικογένεια αποτελεί βασική δομή, οι 7 στους 10 ταξιδεύουν μαζί με κάποιον συγγενή ή ένα οικείο σε αυτούς πρόσωπο. Για τους περισσότερους (62,8%), το ταξίδι έχει διαρκέσει λιγότερο από 30 ημέρες, ενώ οι 6 από τους 10 έχουν μείνει για πάνω από δέκα μέρες σε κάποιο κατάλυμα ενδιάμεσης χώρας - πιθανότατα στην Τουρκία. Οι περισσότεροι ερωτώμενοι πλήρωσαν για να φτάσουν στην Ελλάδα: το 53,1% δηλώνει ότι έδωσε αμοιβή σε κάποιον για βοήθεια και παρά την ενεργοποίηση των οργανωμένων δομών του ελληνικού Κράτους και των ΜΚΟ, ένα 20,9% έδωσε αμοιβή για τη μετακίνησή του (και) εντός Ελλάδος. Στις περισσότερες των περιπτώσεων (52,1%), το άτομο που έλαβε την αμοιβή συμπεριφέρθηκε καλά στους πρόσφυγες, ενώ στο 36,1% των περιπτώσεων η συμπεριφορά του διακινητή ήταν άσχημη.
4. Ο προορισμός
Οι 7 στους 10 (68%) πρόσφυγες που διαμένουν σήμερα στα κέντρα υποδοχής/φιλοξενίας του Λεκανοπεδίου θέλουν να φτάσουν στη Γερμανία και δηλώνουν πολύ ή αρκετά αισιόδοξοι ότι θα τα καταφέρουν (59,6%). Η επιλογή της χώρας προορισμού γίνεται κυρίως με βάση την παρουσία άλλων συγγενών (64,5%) και συμπατριωτών (12,3%) και, δευτερευόντως, με βάση τις φιλικές για τους πρόσφυγες συνθήκες υποδοχής (17%), νομιμοποίησης (εύκολη διαδικασία απόδοσης ασύλου - 14,6%) και διαβίωσης (εύρεση εργασίας - 8,8%). Η Ελλάδα (77,6%) και η Γερμανία (74%) συγκεντρώνουν τις περισσότερες θετικές γνώμες ανάμεσα στις χώρες που διαδραματίζουν ρόλο στο προσφυγικό ζήτημα, σε αντίθεση με την Τουρκία και τη Ρωσία που αντιμετωπίζονται αρνητικά.
5. Η Ελλάδα ως χώρα-transit
Παρά τις θετικές γνώμες η Ελλάδα δεν αποτελεί χώρα-προορισμό. Ακόμη και αν - στην πρώτη προσπάθεια – δεν καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα προς την κεντρική Ευρώπη, μόλις ένα 12,5% των προσφύγων θα επέλεγε να εγκατασταθεί μόνιμα στη χώρα μας [είτε σε κάποια οργανωμένη δομή (8,6%), είτε σε συγγενείς/φίλους που κατοικούν ήδη στην Ελλάδα (3,9%)]. Οι περισσότεροι θα έμεναν προσωρινά σε χώρο υποδοχής ελπίζοντας να ανοίξουν τα σύνορα (54,4%), θα αναζητούσαν άλλο πέρασμα (13,5%) ή θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους (16,8%). Σχεδόν οι 7 στους 10 κρίνουν προβληματική την κατάσταση του χώρου που διαμένουν προσωρινά.
6. Η Ελλάδα ως χώρα παραμονής
Παρά το γεγονός ότι στο σύνολό τους οι πρόσφυγες δεν επιθυμούν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, υπό ορισμένες συνθήκες, σχεδόν οι 3 στους 10 θα επέλεγαν να μείνουν: το 27,9% θα έμενε αν έβρισκε δουλειά και το 30,1% θα κάνει αίτηση ασύλου στη χώρα μας αν δεν καταφέρει να περάσει τα σύνορα.
Όπως σε κάθε περίοδο μεταναστευτικού ρεύματος, έτσι και τώρα τα αστικά κέντρα - και ιδιαίτερα η πρωτεύουσα – αποτελούν τον επιθυμητό τόπο εγκατάστασης: το 49,7% των προσφύγων θα προσπαθούσε να βρει στέγη στην περιοχή της Αθήνας και γύρω από αυτήν, ενώ το 22,4% θα έμενε οπουδήποτε αρκεί να μπορούσε να διασφαλίσει δουλειά, τροφή και στέγη.
Γ. Ρούστας
