Του Κώστα Γκιάστα
(φωτ. Λ. Τζέκας – Β. Ντάμπλης)
Από την πρώτη ημέρα τούς ετοίμαζαν τσάι μα δεν πήγαιναν να το πάρουν. Τους έφτιαχναν μέντα μα τίποτα. Ώσπου κατάλαβαν πως θέλουν μόνο το μαύρο τσάι το δικό τους για να το ετοιμάσουν στη σκηνή τους ειδικά οι Σύριοι.
«Για εμάς είναι ιεροτελεστία. Το πίνουμε συγκεκριμένες ώρες και όχι όποτε μας το σερβίρουν. Τώρα για παράδειγμα μετά το φαγητό το έχουμε ήδη ετοιμάσει. Έλα μέσα να σε κεράσουμε μια κούπα». Και πήγαμε. Όχι για το τσάι. Αλλά για να ακούσουμε, τι θέλουν.
Μίλησαν για τη μετακίνησή τους. Ανέφεραν τις ανάγκες για τα ψώνια τους, την ανάληψη χρημάτων από τις τράπεζες, την αγορά καρτών κινητής τηλεφωνίας. Ό,τι δηλαδή χρειάζεται μια οικογένεια. Με δικά τους χρήματα και χωρίς παρακάλια.
Κάποιοι παίρνουν ταξί και μετακινούνται. Άλλοι πάλι βασίζονται σε συμπατριώτες τους Σύρους, που διαμένουν στη Λάρισα εδώ και πολλά χρόνια. Τους πηγαινοφέρνουν και εξυπηρετούν κάθε τους ανάγκη. Αυτόνομοι και ευγενικοί.
«Ένας ήδη βρίσκεται σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης καθώς πρόσφατα χτυπήθηκε από σφαίρες στον πόλεμο της Συρίας και οι πληγές τον πονάνε με τις χαμηλές θερμοκρασίες. Άλλος πάλι είναι πρόσφατα εγχειρισμένος στο πόδι και έχει λάμες» μας λένε. Μα είναι και η εγκυμονούσα που σε λίγες ημέρες πρόκειται να γεννήσει σε νοσοκομείο της Λάρισας «Της προτείναμε να έρθει να μείνει στο σπίτι μας μαζί με την οικογένειά της» εξηγεί μια Λαρισαία που έχει οικογενειακές σχέσεις με τη Συρία «μα αγωνιά μην πάρουν έγκριση να φύγουν για την Ειδομένη και δεν προλάβει». Όλοι περιμένουν πώς και πώς τα νέα από την Ευρώπη. Διαβάζουν και ενημερώνονται για τη Σύνοδο Κορυφής. Μιλάνε και καρτερούν.
Έξω από τις σκηνές το παιχνίδι είναι σε εξέλιξη. Τα παιδιά παίζουν με εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού και Προσκόπους. Εκεί δεν έχει σύνορα. Σύριοι και Αφγανοί γίνονται ένα. Κάποιοι πιο δίπλα ετοιμάζουν χώρο για το βραδινό τους φαγητό. «Προτιμούν τα όσπρια, ειδικά φασολάδα και φακές. Το σπανακόρυζο δεν τον τίμησαν ιδιαίτερα ενώ ρύζι και πατάτες τα ζητάνε σε καθημερινή βάση» μας εξηγούν οι εθελοντές του τμήματος.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ απ’ την πόρτα που κάποτε έμπαιναν και έβγαιναν εργαζόμενοι του εργοστασίου της κλωστοϋφαντουργίας τώρα μπαίνουν και βγαίνουν Λαρισαίοι πολίτες που έχουν μια τσάντα στα χέρια.
«Φέρνουν ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ρούχα, κάλτσες, κασκόλ, παπούτσια και φαγητό. Απλά τα φέρνουν με τέτοιο τρόπο που δεν μπορεί να ελεγχθεί αν παίρνουν πραγματικά αυτοί που έχουν ανάγκη ή παίρνουν συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι» λέει η Δανάη, μια εθελόντρια που βρίσκεται εκεί σε καθημερινή βάση. Την ώρα που το λέει μια κυρία μοιράζει μπισκότα και την έχει περικυκλώσει η «μαρίδα» του καταυλισμού «Τα βλέπεις; Έχουν μάθει πλέον και στήνουν καρτέρι στην πόρτα. Θα είναι καλύτερο αν τα δίνουν στις δομές του Δήμου και μετά μοιράζονται ισόποσα». Δίκαιο ακούγεται, μα και οι πολίτες που κάνουν τον κόπο να πάνε μέχρι εκεί δεν μπορούν να τα πάρουν πίσω. Από την καλή τους, την καρδιά είναι...
Στο όχημα της 5ης ΥΠΕ συναντάμε μια εθελόντρια γιατρό, του Κοινωνικού Ιατρείου Λάρισας που συνεχώς δίνει συμβουλές σε γονείς. Μας μιλάει για την περίπτωση ενός βρέφους λίγων ημερών που βρίσκεται στη «ΡΟΚΑ», για τις ενέσεις ινσουλίνης που γίνονται σε μια διαβητική και για τα περιστατικά που κυρίως τους απασχολούν. «Αντιπυρετικά, αντιβιοτικά είναι ψηλά στη λίστα χρήσης ενώ οι λοιμώξεις του αναπνευστικού μας απασχολούν περισσότερο» τονίζει. Μας ζητάει να δώσουμε έμφαση στις αντιβιοτικές και αντιμυκητιασικές κρέμες αλλά και στα εισπνεόμενα ενηλίκων και παιδιών όπως επίσης κάνει έκκληση και για βραστήρες καθώς χρειάζονται για την παρασκευή βρεφικού γάλακτους.
Νυχτώνει και ακόμα μπαίνουν πολίτες στη «ΡΟΚΑ». Κάποιος κρατάει δύο σακούλες γεμάτες τσάι. Πολύτιμες γουλιές σε τέτοιες μέρες. Πέρασε μια εβδομάδα πλέον. Λίγο ακόμα τσάι, λίγη ακόμα κουβέντα και υπομονή ώσπου να ανοίξουν τα σύνορα... Αν ανοίξουν.
