Θύελλα αντιδράσεων τόσο στο εσωτερικό της κυβέρνησης, στην αντιπολίτευση, αλλά και στους εκκλησιαστικούς και εκπαιδευτικούς κύκλους ξεσήκωσε η πρόταση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ περί κατάργησης της πρωινής προσευχής στα σχολεία και τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία με δυνατότητα απαλλαγής των μαθητών. Και μπορεί η δεύτερη πρόταση να μας απασχόλησε και στο παρελθόν (ασχέτως αν στη συνέχεια απεσύρθη), η πρώτη όμως πρόταση υποβάλλεται πρώτη φορά.
Σε ενδοκυβερνητικό επίπεδο υπήρξε σφοδρή αντίδραση από τους ΑΝΕΛ, με τον πρόεδρο του κόμματος Πάνο Καμμένο να δηλώνει πως «κάτι τέτοιο δεν θα γίνει. Δεν θα επιτρέψουμε κάτι τέτοιο. Και προσευχή και μάθημα θα γίνονται. Η ορθόδοξη πίστη είναι η επίσημη θρησκεία του Κράτους και ορίζεται από το Σύνταγμα. Ας βρεθεί πρώτα μια πλειοψηφία να το αλλάξει και μετά το βλέπουμε». Όπως και της νεολαίας των ΑΝΕΛ που υποστήριξε ότι «θα προσευχόμαστε εμείς και για τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ».
Αντιδράσεις όμως έχουμε και σε τοπικό επίπεδο, με τον σεβασμιότατο Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο να παραθέτει προσωπικά βιώματα, να υποστηρίζει πως «η προσευχή μας έχει ρίζες και δεν ξεριζώνεται έτσι» και να αναρωτιέται χαρακτηριστικά «Όταν πρόκειται για τους μουσουλμάνους, τούς αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της προσευχής, αλλά όταν πρόκειται για μάς, πρέπει να ξεπουληθεί κάθε αξία;»
Όπως και ο πρόεδρος της Ένωσης Θεολόγων ν. Λάρισας Γιάννης Καραμήτρος που τονίζει ότι «δεν έχει καμία νεολαία το δικαίωμα να εμποδίσει τους πιστούς μαθητές να προσεύχονται, να εκκλησιάζονται και να διδάσκονται την πίστη των πατέρων τους στο ελληνικό σχολείο. Αυτό είναι ακατανόητο και δείχνει ολοκληρωτική αντίληψη».
Ο μητροπολίτης
Αναλυτικότερα ο μητροπολίτης Ιγνάτιος υποστήριξε, ερωτηθείς σχετικώς από την «Ε» τα εξής για την πρωινή προσευχή: «Είδαμε με ιδιαίτερη χαρά ένα κείμενο της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ με (14) δεκατέσσερις παραγράφους, με προτάσεις για την Παιδεία, με τίτλο «Δικαίωμα στη Μόρφωση – Δικαίωμα στη Ζωή». Ένα εκπληκτικό όντως κείμενο, που περιλαμβάνει ό,τι καλό μπορεί να σκεφθεί κανείς για την πρόοδο της Παιδείας στον τόπο μας. Θάλεγε μάλιστα κανείς ποιος φωτισμένος νους το υπαγόρευσε αυτό και το υιοθέτησαν τα νιάτα του κυβερνώντος κόμματος. Μακάρι να μπορούσε να επιτευχθεί έστω και ένα ποσοστό αυτού του προγράμματος. Διότι το πιο σίγουρο είναι ότι αυτό προσκρούσει πρώτα στην οικονομική δυσπραγία που μάς ταλανίζει, στην προχειρότητα με την οποία δυστυχώς αντιμετωπίζουμε όλα τα προγράμματά μας στον δημόσιο βίο μας, αλλά και στην αβελτηρία όλων των παραγόντων που εμπλέκονται σ’ ένα τέτοιο έργο. Αυτό που μάς πικραίνει ιδιαίτερα όμως, εμάς τους μεγάλους, είναι το υπ’ αριθμ. 12 προτεινόμενο μέτρο, το οποίο αναφέρεται στην «κατάργηση της πρωινής προσευχής, τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία με δυνατότητα απαλλαγής του μαθητού από αυτό». Είναι το μόνο βέβαιο ότι αυτό θα επιτευχθεί. Είναι πολύ εύκολο να σταλεί μια Εγκύκλιος που να απαγορεύει την πρωινή προσευχή στα Σχολεία. Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο. Όσον αφορά τον χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, γίνονται συζητήσεις, έχουν ορισθεί επιτροπές, προσχεδιάζεται τάχα μια κοινώς αποδεκτή λύση, έχει ήδη θορυβηθεί – όσο γίνεται – και η υπνώττουσα κατά πάντα δυστυχώς κοινή γνώμη, κι έχει πάρει το δρόμο του. Για την προσευχή όμως; Γιατί οι νέοι μας ενοχλούνται απ’ την προσευχή. Ποια σχέδια τούς χαλάει; Ακόμη δεν έφυγαν απ’ το Σχολείο, ακόμη έχουν φρέσκιες στο νου τους τις εμπειρίες της παιδικής προσευχής, κοντά στα γόνατα της γιαγιάς, ακόμα, δεν πρόλαβε να πωρωθεί η καρδιά τους, προς τι τους ενόχλησε η προσευχή; Και τώρα μάλιστα, που τα στίφη των δια της φτωχής χώρας μας διερχομένων Μουσουλμάνων, προβάλλουν την προσευχή και την ανεχόμαστε και καλά κάνουμε, και μάλιστα την υπερασπιζόμαστε την προσευχή τους, και είμαστε εύκολοι και οίκους προσευχής να τούς ανεγείρουμε, γιατί τους βλάπτει η δική μας πεντάλεπτη προσευχή; Όταν πρόκειται για τους ξένους, τους αναγνωρίζουμε κάθε δικαίωμα. Όταν πρόκειται για μας, πρέπει να ξεπουληθεί κάθε αξία. Τι μεταχείριση είναι αυτή; Πήγα να βγάλω νέα ταυτότητα γιατί την είχα χάσει, και ο αρμόδιος νεαρός αστυνομικός δεν μού αναγνώριζε το δικαίωμα να τοποθετηθεί στη νέα ταυτότητα, η φωτογραφία μου με καλυμμαύχι. Πρέπει γυμνή τη κεφαλή, μού είπε, κι έψαχνε να μού βρει τη σχετική Εγκύκλιο να μού τη δείξει για να με πείσει. Κι εγώ τού είπα «μην την ψάχνεις παιδί μου την Εγκύκλιο, την ξέρω». Είναι αυτή που αναγνωρίζει το δικαίωμα στην μουσουλμάνα να βγει με μπούργκες και φερετζέδες. Μια δεινή μανία, από μας τους ίδιους για τα δικά μας. Φόβος και τρόμος. Βρεθήκαμε αρκετοί Αρχιερείς και Ιερείς στο Αεροδρόμιο της Αλεξανδρείας, κάποτε, κι ήταν η ώρα ν’ αρχίσει το «τσέκινγκ» για μάς, όταν μάς είπαν ότι οι υπάλληλοι θα διέκοπταν για λίγο γιατί ήταν η ώρα που είχε περάσει η ώρα του ραμαζανίου κι έπρεπε κάτι να φάνε. Το σεβαστήκαμε και περιμέναμε. Κι αφού απόφαγαν, χαρούμενοι άρχισαν να δέχονται τα διαβατήριά μας και τις αποσκευές μας. Παρόμοια ώρα, το βράδυ της Αναστάσεως, στα δικά μας αεροδρόμια, τίποτε δεν αλλάζει. Δεν ακούγεται ένα «Χριστός Ανέστη», και τα παιδιά μας, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, λένε τον Ιερέα κύριο. Πράγματα που καθιερώθηκαν με αίματα και θυσίες έρχονται τώρα τα χθεσινά παιδόπουλα, να τα διαγράψουν μ’ ένα χι. Και στεγνώνουν τη ζωή του ανθρώπου, αποθηριοποιούν τον άνθρωπο. Ας κρατηθεί λοιπόν ο τύπος για να ξέρουμε τουλάχιστον από που ξεκινήσαμε, όταν όλα θάχουν ξεχασθεί. Γιατί με τον κατήφορο που πήραμε, δεν θα μείνει και κάτι να μας το θυμίζει. Προ πάντων όμως πρέπει να διασαλπίσουμε προς κάθε κατεύθυνση, ότι εμείς δεν είμαστε οι τυπολάτρες κι οι λογοκρατούμενοι, των άλλων Χριστιανικών λαών, εμείς έχουμε την μυστική Θεολογία της Ανατολικής μας Ορθοδόξου Εκκλησίας, της Πίστεώς μας της Αγίας, γι’ αυτό, ας σταματήσουν έως εδώ. Η προσευχή μας έχει ρίζες, δεν ξεριζώνεται έτσι. Γι’ αυτή την προσευχή έχουν γραφεί αθάνατα πατερικά έργα, που κοσμούν την Ελληνική Πατρολογία, και την Ασκητική Θεολογία μας. Κείμενα και έργα που δοξάζουν και τον λαό μας και τη γλώσσα μας και το έθνος μας, αλλά και την ανθρώπινη υπόστασή μας».
Γιάννης Καραμήτρος
(πρόεδρος Ένωσης Θεολόγων)
Είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου και κάθε νεολαίας, εφόσον δηλώνει ότι δεν πιστεύει στον Ιησού Χριστό και δεν τον αποδέχεται ως Θεό και σωτήρα του, να μην προσεύχεται, να μην εκκλησιάζεται και αν είναι μαθητής να μην παρακολουθεί το ορθόδοξο θρησκευτικό μάθημα. Αρκεί να δηλώσει ότι δεν είναι Χ.Ο. Αυτό ίσχυε και ισχύει. Δεν έχει όμως καμία νεολαία το δικαίωμα να εμποδίσει τους πιστούς μαθητές να προσεύχονται, να εκκλησιάζονται και να διδάσκονται την πίστη των πατέρων τους στο ελληνικό σχολείο. Αυτό είναι ακατανόητο και δείχνει ολοκληρωτική αντίληψη. Σε όλες τις χώρες του κόσμου οι νέοι διδάσκονται την πίστη των πατέρων τους, την ιστορία του λαού τους και μαθαίνουν να μιλούν τη γλώσσα των προγόνων τους. Ποιά νεολαία νομιμοποιείται να στερήσει τα παιδιά του λαού μας από το δικαίωμα αυτό; Δεν άκουσαν ή δεν έμαθαν ότι νεολαίες, που τον προηγούμενο αιώνα γύρω μας πήραν τα κλειδιά των εκκλησιών για να τις μετατρέψουν σε στάβλους, σε αχυρώνες, σε αποθήκες λιπασμάτων, σε καφενεία και σινεμάδες, προκειμένου να ξεριζώσουν την πίστη από τη ζωή των ανθρώπων, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μπουν οι ίδιες (νεολαίες) στο περιθώριο της ιστορίας; Για τον ορθόδοξο χριστιανό η προσευχή είναι η αναπνοή της ψυχής. Είναι το κινητό τηλέφωνο, όπως θα λέγαμε σήμερα, με το οποίο συνομιλεί ο νέος απευθείας με τον Χριστό, με την Παναγία και τους Αγίους της πίστεώς μας. Κοινωνίες και νεολαίες χωρίς Χριστό μοιάζουν με ουρανό χωρίς ήλιο, μας λέει ένας σύγχρονος μάρτυρας των χρόνων της αθεΐας ο ιατρός άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως. Την δύναμη, την ωφέλεια και την αξία της προσευχής την αναγνωρίζουν μόνον εκείνοι που την ζουν, μόνον εκείνοι που προσεύχονται. Έτσι δικαιολογείται και η θετική ή αρνητική στάση του κάθε ανθρώπου απέναντί της. Η προσευχή είναι το αίτημα των νέων προς τον Θεό να ευλογήσει και να αγιάσει το έργο τους, να φωτίσει το νου και την διάνοιά τους ώστε να κατανοήσουν και να αποδώσουν καλύτερα στα μαθήματά τους. Γι αυτό ο πιστός χριστιανός το κάθε έργο του το ξεκινάει και το περατώνει με προσευχή».
Γ. Ρούστας
