Μια κατεδάφιση που ξύπνησε μνήμες...

* ΕΝΟΣ ΚΤΙΣΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΛΥΨΕ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ * ΗΤΑΝ ΧΡΟΝΙΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ

Με αφορμή το δημοσίευμα, που αφορούσε στην κατεδάφιση παλιού κτίσματος στον Αμπελώνα, λόγω επικινδυνότητας και χωρίς σημαντικής αρχιτεκτονικής αξίας, δίπλα στο Δημαρχείο, που στο παρελθόν στέγασε προσωρινά τάξεις του 1ου Δημοτικού Σχολείου Τυρνάβου, το ΚΕΠ και το Αστυνομικό Τμήμα, ο πρώην διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αμπελώνα κ. Απ. Παπαϊωάννου, επαναφέρει μνήμες και ανατρέχει στην ιστορία του, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Τα κτίσματα που γκρεμίστηκαν από τη Δημοτική Αρχή Τυρνάβου δεν έχουν καμία απολύτως σύνδεση με το πρώην διδακτήριο του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αμπελώνα», εννοώντας ότι δεν αποτελούν συνέχειά του, αλλά ούτε και είναι ιδιαίτερης ιστορικής αξίας.
Προσθέτει ότι αυτά «κατασκευάστηκαν στο παρελθόν στις δεκαετίες του 1960, 1970 και 1980 για να λύσουν προσωρινά το πρόβλημα στέγασης των μαθητών των σχολείων 1ου και 3ου, που συστεγάζονταν τότε στο πέτρινο διδακτήριο, που διέθετε μόνο 6 αίθουσες.
Χτίστηκαν με τσιμεντόλιθους, χωρίς μελέτη και άδεια και ηλεκτροδοτούνταν με ρεύμα, που έπαιρναν από το κυρίως διδακτήριο. Στις πρόχειρες αυτές κατασκευές, τα «παραπήγματα», όπως τα λέγαμε, αρχικά στεγάστηκε το Νηπιαγωγείο και στη συνέχεια μαθητές τριών τμημάτων του σχολείου, που εναλλάσσονταν κάθε χρόνο, και η Ειδική Τάξη.
Αν και πρόχειρα και ακατάλληλα, έδωσαν λύση στο στεγαστικό πρόβλημα των μαθητών του 1ου και 3ου Δημοτικού Σχολείου, μέχρι τη μετεγκατάστασή του το 1994 στο νέο διδακτήριο του 3ου Δημοτικού Σχολείου. Όταν, όμως, το Γυμνάσιο και το Λύκειο μεταφέρθηκαν στα δικά τους διδακτήρια, όπου στεγάζονται από το 2001-2002 μέχρι σήμερα και το 1ο Δημοτικό Σχολείο εγκαταστάθηκε δίπλα στο κτίριο του Λυκείου, το 2003, και το πέτρινο διδακτήριο επιλέχθηκε να μετατραπεί σε Δημαρχείο 2004-2006 και όταν μεταφέρθηκε εκεί το Δημαρχείο, τα «παραπήγματα» έπαψαν να έχουν λόγο ύπαρξης και έπρεπε να κατεδαφιστούν από τότε, δηλαδή πριν από 16-17 χρόνια». Ο ίδιος προτείνει: «Να διαμορφωθεί κατάλληλα και να εξωραϊστεί ο περιβάλλων χώρος για να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο το έτσι και αλλιώς πανέμορφο πέτρινο Δημαρχείο.
Χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια και τέσσερις Δημοτικές Αρχές, μία του Αμπελώνα με δήμαρχο τον Χρυσοβέργη Θανάση και τρεις του Τυρνάβου με Δημάρχους τον Μαλάκο Νίκο, τον Σαρχώση Παναγιώτη και τον Κόκουρα Γιάννη, για να φτάσουμε στο 2024 με δήμαρχο τον Τσικριτσή Στέλιο για να γίνει το αυτονόητο: Να γκρεμιστούν και να απομακρυνθούν τα μπάζα και να πάψουν να αποτελούν εστία μόλυνσης και να εγκυμονεί ο κίνδυνος κατάρρευσης και πιθανόν κάποιου ατυχήματος.
Αξίζουν, επομένως, έπαινοι και συγχαρητήρια στη σημερινή Δημοτική Αρχή, που τόλμησε να κατεδαφίσει ένα άχρηστο και επικίνδυνο κτίσμα δίπλα στο Δημαρχείο, που μόνο άσχημη εντύπωση προκαλούσε στους επισκέπτες του χώρου. Προσωπικά θα χαρώ περισσότερο, αν δω σύντομα να εξωραΐζεται και ο περιβάλλων χώρος, με ανάδειξη του εναπομείναντος τοίχου, για να θυμόμαστε πώς ήταν αρχικά ο περίβολος του οικοπέδου και φύτευση κάποιων λουλουδιών και καλλωπιστικών φυτών».
Βέβαια, να σημειωθεί ότι η εικόνα της κατεδάφισης του εν λόγω κτίσματος (ένα χρόνιο αίτημα των κατοίκων) αναπόφευκτα δε θα μπορούσε να μην ξυπνήσει αναμνήσεις και σε πολλούς κατοίκους του Αμπελώνα, που αναπόλησαν τα μαθητικά τους χρόνια, μέσα στους χώρους του και το νιώθουν ως κομμάτι της δικής τους ιστορίας. Από συναισθηματικής και μόνο άποψης, το κτίσμα, για τους παραπάνω λόγους χαρακτηρίστηκε ως «ιστορικό», καθώς απλά αγγίζει τη μνήμη της τοπικής κοινωνίας, άσχετα αν από αρχιτεκτονικής άποψης δεν έχει καμία αξία, κρίνεται ένα άχρηστο «παράπηγμα», πόσο μάλλον αν αυτό πλέον είναι επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια και πρέπει να γκρεμιστεί. Και φυσικά, δε σημαίνει ότι τα συναισθήματα που προκαλούν οι αναμνήσεις, είναι ικανά να αναδείξουν ως διατηρητέο ένα τέτοιο κτίσμα.