Η ΔΑΚΕ καθηγητών για την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

H ΔΑΚΕ καθηγητών με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Εκπαιδευτικών, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου, σε ανακοίνωσή της αναφέρει: «Η συγκεκριμένη μέρα καθιερώθηκε από την UNESCO το 1994, με σκοπό να τιμηθεί ο σημαντικός ρόλος των δασκάλων σε οποιαδήποτε χώρα, κοινωνία και εποχή.

Παράλληλα, αποτελεί έναν ακόμα λόγο, για να τιμηθεί η ελεύθερη διδασκαλία, που υπογράφηκε το 1966 με τη Σύσταση που αφορά το Καθεστώς των Εκπαιδευτικών, για την κατάσταση και τις συνθήκες εργασίας των δασκάλων σε όλο τον κόσμο. Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών 2022, σκοπεύει να αφοσιωθεί “στην εκτίμηση, στη στήριξη του εκπαιδευτικού έργου και τη βελτίωση όλων των εκπαιδευτικών του κόσμου” και να δοθεί η ευκαιρία να εξεταστούν διάφορα θέματα που αφορούν τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τη διδασκαλία γενικότερα (μήνυμα UNESCO).
Έχει σαν θέμα το: “The transformation of education begins with teachers” και είναι αφιερωμένη στον κεντρικό ρόλο που έχουν οι εκπαιδευτικοί στη διαδικασία μεταμόρφωσης της εκπαίδευσης, των μαθητών και μαθητριών και της κοινωνίας εν γένει. Γιατί;
* Γιατί στα χέρια των δασκάλων χτίζεται το αύριο του κόσμου!
* Γιατί οι εκπαιδευτικοί έχουν αναλάβει τον κρίσιμο ρόλο της μεταμόρφωσης της ζωής των απανταχού εκπαιδευομένων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
* Γιατί σαν τους τεχνίτες της γλυπτικής συνεχίζουν τον αέναο αγώνα της «σμίλευσης» των παιδικών και όχι μόνο, ψυχών, ακολουθώντας την προτροπή του Κ. Παλαμά:
«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!».
* Γιατί το έργο των δασκάλων είναι κομμάτι της φυσικής ροής των πραγμάτων αφού η εκπαίδευση των νέων ανθρώπων είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Κι αυτό το δικαίωμα προσπαθούν να το διαφυλάξουν και να το υπηρετήσουν με όλες τους τις δυνάμεις. Επιστρατεύοντας αρετές συνυφασμένες με την υπομονή και την αυταπάρνηση, αλλά και τη διαρκή πίστη και αγάπη στον ιερό σκοπό.
* Γιατί δεν σταματούν ακόμα κι όταν οι συνθήκες είναι αντίξοες, ακόμα κι όταν νιώθουν τις δυνάμεις τους να στερεύουν. Τότε ειδικά είναι που αυτό το «αλισβερίσι» με τη νέα γενιά είναι σαν να πυροδοτεί τα ελάχιστα αποθέματα κι ο αγώνας συνεχίζεται. Μέχρις ότου να μπορούν να πουν, όπως άλλοτε η Μαρία Μοντεσόρι: «Τα παιδιά τώρα δουλεύουν σαν να μην υπάρχω». Σήμερα λοιπόν, τιμούμε τους ανθρώπους που με τη συνέπεια, τον επαγγελματισμό και το όραμά τους αλλάζουν καθημερινά τις ζωές παιδιών αλλά και ενηλίκων, ανοίγοντας δρόμους, προσφέροντας ελπίδα και δείχνοντας στην πράξη αλληλεγγύη.
Γιατί το όνειρο του να αλλάξει ο κόσμος, να γίνει καλύτερος, όσο κι αν φαίνεται ουτοπικό, είναι χρέος όλων, αλλά κυρίως των εκπαιδευτικών να το κρατάνε ζωντανό».