Όπως μεταξύ άλλων σημειώνει ο κ. Κουκουθάκης «με αφορμή τις τελευταίες απεργίες του Κλάδου προέκυψαν διάφορα ζητήματα τα οποία θα πρέπει να διευκρινισθούν.
Είναι πασιφανές λοιπόν ότι απεργίες του 2% και του 3% οδηγούν τον Κλάδο σε ήττες, τον απαξιώνουν στα μάτια της κοινωνίας και κάνουν τις εκάστοτε κυβερνώσες εξουσίες να χαμογελούν ανακουφισμένες. Αυτόκλητοι «σωτήρες», «μπροστάρηδες» συνδικαλιστές αποφασίζουν χωρίς να ρωτούν τη βάση και κυρίως χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τη βούλησή της αλλά και τη δυνατότητά της να συμμετέχει.
Αν ρίξουν μια ματιά στα στατιστικά δεδομένα, θα δουν πως ούτε οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους αλλά και τα περισσότερα πρόσωπα που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτιά τους τούς ακολουθούν. Αυτή η συνδικαλιστική συλλογιστική δεν με βρίσκει σύμφωνο και δεν μπορώ να την υποστηρίξω.
Έτσι λοιπόν, ανάμεσα στην υποχρέωση που απορρέει από μια άτυπη συνδικαλιστική δεοντολογία -την οποία, για να είμαι ειλικρινής, δεν γνώριζα καν- και τον προσεκτικό χειρισμό που πρέπει να έχει ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται το ιερό δικαίωμα της απεργίας, επέλεξα το δεύτερο και έτσι είμαι υποχρεωμένος να παραιτηθώ από μέλος του Δ.Σ.
Άλλωστε την παραίτησή μου την είχα προαναγγείλει και στη Γενική Συνέλευση και στο Δ.Σ. του Συλλόγου μας πριν βγουν κάποιες παρατάξεις, οι οποίες μας έβαλαν όλους στο ίδιο τσουβάλι, νομίζοντας έτσι πως θα κερδίσουν κάποια «ψηφαλάκια».
Διότι, κ. συνάδελφοι και συναδέλφισσες, την ημέρα της απεργίας, από τη στιγμή που δεν συμμετείχα, βρισκόμουν στο σχολείο μου και έκανα κανονικότατα το διδακτικό μου ωράριο. Το μείζον ζήτημα που προκύπτει -αν αυτό αληθεύει- είναι το γεγονός ότι κάποια συνδικαλιστικά στελέχη που εμφανίζονται στο συλλαλητήριο δεν εμφανίζονται ταυτόχρονα και ως απεργοί στις μισθολογικές καταστάσεις εκείνης της ημέρας. Θέλω να ελπίζω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
*Υ.Γ.:
1. Η Εκκίνηση έχει προτείνει τη δημιουργία «Συνδέσμου», ώστε προτάσεις και αποφάσεις από τους συναδέλφους να μεταφέρονται άμεσα προς τα συνδικαλιστικά όργανα.
2. Έχει αναφερθεί για τις θητείες των συνδικαλιστών και εάν αυτές πρέπει να είναι συγκεκριμένες και όχι απεριόριστες.
3. Ανάμεσα σε όλες τις απεργίες που προκηρύσσει το Συνδικάτο ας θεσμοθετήσουμε μια πιο στοχευμένη απεργία μια φορά τον χρόνο και για μια μέρα. Ας την ονομάσουμε «Απεργία Ευθύνης» στην οποία όλοι οι συνάδελφοι μέσα από μια ηθική δέσμευση και, εφόσον επιθυμούν να είναι μέλη του Συλλόγου, να μπορούν να την αντέξουν και να την ακολουθήσουν. Τουλάχιστον ας ρωτήσουμε ποια είναι η γνώμη τους…» καταλήγει ο κ. Κουκουθάκης.
