Ασκεί την αντιεκπαιδευτική πολιτική του μνημονίου του με προκλητικό τρόπο εμφανίζοντάς την ως μεταρρυθμιστικό και δημιουργικό έργο. Εμπαίζει συνεχώς την εκπαιδευτική κοινότητα σε όλα τα ζητήματα, από τους διορισμούς των εκπαιδευτικών μέχρι και τις αλλαγές στο λύκειο.
Είναι χαρακτηριστική η συμπεριφορά του όσον αφορά στις αλλαγές στη λυκειακή βαθμίδα και στο σύστημα πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Έχει μιλήσει για «ελεύθερη πρόσβαση» στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, χωρίς να πει όμως, πώς θα γίνει αυτή η λυτρωτική «απελευθέρωση» των υποψηφίων. Έχει ισχυριστεί ότι θα καταργήσει τις Πανελλαδικές εξετάσεις, αλλά δεν αισθάνεται την υποχρέωση να πει με τι θα τις αντικαταστήσει.
Έχει αναφερθεί στη δημιουργία Εθνικού απολυτηρίου για το Λύκειο, χωρίς να λέει όμως με ποιον τρόπο θα διαμορφώνεται, για να μην πει προφανώς ότι θα γίνεται με πανελλαδικές εξετάσεις. Έχει δηλώσει ότι θα πάει σε απολυτήριο ενδοσχολικών εξετάσεων, χωρίς να κάνει καμιά αναφορά στο σύστημα πρόσβασης.
Έχει μιλήσει για ένα Λύκειο Γενικής Παιδείας ενώ παράλληλα προτείνει τη μείωση των γνωστικών αντικειμένων της Γενικής Παιδείας στη Β’ και Γ’ Λυκείου και εξάωρα στα μαθήματα που σχετίζονται με την πρόσβαση.
Προβάλλει την παιδευτική αυτοτέλεια του Λυκείου τη ίδια στιγμή που προτείνει επιμήκυνση του διδακτικού χρόνου μέχρι τα τέλη Μαΐου «για να προετοιμαστούν καλύτερα οι μαθητές για τις Πανελλαδικές εξετάσεις».
Έχει θριαμβολογήσει για την αυτονομία του Λυκείου που πέτυχε (!) και την ίδια στιγμή ενσωματώνει το σύστημα πρόσβασης μέσα στο λύκειο -σε βαθμό που δεν έχει ποτέ συμβεί στα εκπαιδευτικά χρονικά- με την αντικατάσταση της Γ΄ τάξης από λυκειακή δομή σε προπαρασκευαστικό έτος και με διπλό σύστημα πανελλαδικών εξετάσεων, στο τέλος και στη μέση της σχολικής χρονιάς!
Μιλάει για «εμπέδωση της εμπιστοσύνης στην ενδοσχολική αξιολόγηση» και από την άλλη εξαγγέλλει μείωση των εξεταζομένων μαθημάτων για την απόκτηση απολυτηρίου στη Γ’ Λυκείου.
Δεν έχει δεχτεί καμιά διαδικασία διαλόγου. Αντίθετα, κάνει καθετί ώστε να τον υπονομεύει με τον πιο προκλητικό τρόπο. Παρουσιάζει κάθε φορά ένα αποσπασματικό μέτρο χωρίς να θέτει το πλαίσιό του, με αποτέλεσμα να κινείται στη συνέχεια με τον πιο αυθαίρετο τρόπο, υιοθετώντας μια τακτική εμπαιγμού και απαξίωσης τόσο των συνδικαλιστικών φορέων όσο και του ίδιου του διαλόγου.
Το ίδιο σκηνικό και με την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση. Ενώ μιλούν για αναβάθμισή της, την απαξιώνουν με συγχωνεύσεις τομέων και καταργήσεις ειδικοτήτων. Η απαξίωση, οι αντιφάσεις, η απουσία σχεδίου είναι γενικότερα χαρακτηριστικά της συνολικότερης κυβερνητικής πολιτικής στην Παιδεία».
