«Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ ν. Λάρισας, που είχε με ευθύνη της ΔΑΚΕ να συνεδριάσει από τις 5/9/ 2017, συνεδρίασε την Τρίτη 10/10 και αποφάσισε να παρευρεθεί στο 4ο Περιφερειακό Συνέδριο για να συμμετάσχει στη συνεδρία για την Παιδεία με παρόντα τον υπουργό Παιδείας, κ. Γαβρόγλου. Παράλληλα, με ανακοίνωση, απηύθυνε κάλεσμα στον κλάδο για να διαδηλώσει για τα αιτήματά του.
Ένα από αυτά ήταν και η έγκριση των ολιγομελών τμημάτων των Εσπερινών ΕΠΑΛ της Λάρισας. Στη Συνεδρία για την Παιδεία στο Αναπτυξιακό Συνέδριο, ανακοινώθηκε διά στόματος του υπουργού ότι για το δίκαιο κοινωνικά αίτημα των μαθητών, που είναι και εργαζόμενοι, δρομολογείται λύση.
Η συγκεκριμένη είδηση αδικαιολόγητα προκάλεσε την έκρηξη του προέδρου της ΕΛΜΕ, ο οποίος σηκώθηκε με ορμητικότητα και ξαναζήτησε να πάρει τον λόγο, δημιουργώντας την εντύπωση σε παριστάμενους εκτός ΕΛΜΕ ότι διαμαρτυρόταν που είχε προωθηθεί η επίλυση ενός προβλήματος, -το οποίο βέβαια δεν έπρεπε καν να δημιουργηθεί από την Πολιτεία.
Η παρορμητική αντίδραση του προέδρου μπορεί να μην επισκίασε τη χαρά των μαθητών και των συναδέλφων που με απόφαση του Δ.Σ. ήταν παρόντες στο συνέδριο, ξεσκέπασε όμως το είδος του ιδιοτελούς συνδικαλισμού που υπηρετεί ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ. Αρέσκεται να εμμένει στην αντίδραση για την αντίδραση. Φαίνεται ότι είναι βολικότερο για την αυτοεπιβεβαίωσή τους να υπάρχει το πρόβλημα, παρά να ικανοποιούνται τα δίκαια αιτήματα του κλάδου.
Στο Περιφερειακό Συνέδριο παίχτηκε επίσης άλλο ένα συνδικαλιστικό παράδοξο: Ο εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων στο Δ.Σ., μόνος του, χωρίς άλλους εκπαιδευτικούς από την παράταξή του, ξέχωρα από την ΕΛΜΕ και πάλι, προσέτρεξε με τρεις μαθητές των ΕΠΑΛ, να βρεθεί (μετά την εξαγγελία ότι προωθείται η λειτουργία των τμημάτων) στον χώρο του συνεδρίου, με τον υπουργό κατά μόνας.
Αν και αξιοπερίεργα αντιφατικό, είναι ευχάριστο το γεγονός ότι ο εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων ακολούθησε όψιμα την οδό του διαλόγου, παρότι στην ΕΛΜΕ την προηγούμενη ημέρα την απέρριψε, επιχειρηματολογώντας πως μόνο στον δρόμο λύνονται τα προβλήματα.
Νέα συνδικαλιστικά ήθη που αναδεικνύουν το αδιέξοδο αυτών που ακολουθούν τον δρόμο του μηδενισμού. Οι αντιφάσεις των λόγων και των πράξεών τους αποδεικνύουν ότι η ανάγκη τους να υπάρχουν με όποιο τρόπο τους ωθεί στην απαξίωση και την παραγκώνιση του σωματείου. Σε αντίθεση με όλους όσοι είτε ενδύονται το μανδύα της επαναστατικότητας είτε επενδύουν στη μη επίλυση των προβλημάτων αποδεικνύεται ότι ο κλάδος έχει επιχειρήματα και μπορεί να πείθει τις ηγεσίες, αν εκείνες βούλονται κάποτε ν΄ ακούσουν».
