Ειδικότερα ξεκίνησε χθες στο 14ο Γυμνάσιο Λάρισας η διήμερη επιμόρφωση των θεολόγων, αλλά και άλλων ειδικοτήτων εκπαιδευτικών που υπηρετούν στον νομό Λάρισας και διδάσκουν το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, με μεγάλη συμμετοχή.
Η επιμόρφωσή τους βέβαια είναι υποχρεωτική (έχουν λάβει άδεια για την παρακολούθησή της), καθώς καλούνται να εισαγάγουν νέα δεδομένα στην εκπαίδευση, σε ένα μάθημα που αλλάζει τόσο η διδακτέα ύλη όσο και ο τρόπος της διδακτικής της και αυτό αναμφίβολα απαιτεί γνώση και μελέτη της, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος των αλλαγών που προωθεί το υπουργείο.
Πρόκειται για ένα τόλμημα στην εξέλιξη της ελληνικής Παιδείας που παρέχεται στα σχολεία, το οποίο καλούνται να φέρουν εις πέρας με επιτυχία, ενώ προβλέπεται η συνεχής στήριξή τους με τη συνεργασία των επιμορφωτών, με τους οποίους θα έχουν …ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας.
Οι (επιλεγέντες μέσω δημόσιας προκήρυξης του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής) επιμορφωτές του σεμιναρίου της Λάρισας, όπως και του Βόλου (που θα ακολουθήσει το διήμερο 11 και 12/5/2017), είναι οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χάρης Ανδρεόπουλος, δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Νίκος Παύλου, δρ. Βιβλικής Θεολογίας, Σουλτάνα Αβέλλα, M.Sc. Θεολογίας και Παρασκευή Κουκότσικα, Μ.Sc. Θεολογίας.
Όπως εξήγησε, μιλώντας στην «Ε», ο εκ των επιμορφωτών, θεολόγος καθηγητής κ. Χάρης Ανδρεόπουλος, με βάση τον σχεδιασμό του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.) «έχει διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα σπουδών το οποίο έχει επίκεντρο τη θρησκευτική παράδοση του τόπου, την παράδοση της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, όπως αυτή σαρκώθηκε στη ζωή και αποτυπώθηκε στα μνημεία του πολιτισμού του.
Κάθε μαθητής/τρια ανεξαρτήτως της θρησκευτικής του/της ιδιοπροσωπίας, είναι αναγκαίο να γνωρίζει τη θρησκευτική παράδοση του τόπου καταγωγής ή μόνιμης διαμονής του/της. Αυτή είναι η πρώτη και βασική συντεταγμένη του μαθήματος.
Η δεύτερη συντεταγμένη είναι η βασική γνωριμία με τις μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις που συναντώνται στην Ευρώπη και γενικότερα στον κόσμο, εκτός της Ορθοδοξίας, όπως ο Ρωμαιοκαθολικισμός και ο Προτεσταντισμός με τις βασικές του ομολογίες.
Η τρίτη συντεταγμένη περιλαμβάνει στοιχεία από τα μεγάλα θρησκεύματα και ιδίως όσα ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία περισσότερο, δηλ. τις μονοθεϊστικές παραδόσεις του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ, καθώς και άλλες θρησκείες που κατά τόπους ή κατά περίπτωση κρίνεται ότι παρουσιάζουν σήμερα αυξημένο ενδιαφέρον».
Αναφορικά με τον ρόλο και τη «βαρύτητα» που θα έχει στο νέο πρόγραμμα σπουδών η ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία ο κ. Ανδρεόπουλος τονίζει: «Φυσικά, δεν είναι δυνατόν στο Ελληνικό σχολείο να μην είναι κεντρικός ο λόγος της Ορθόδοξης Θεολογίας και παράδοσης, η οποία μέσα από το μάθημα των Θρησκευτικών καλείται να προχωρήσει πέρα από τη νεοτερικότητα, αποδεχόμενη τον πλουραλισμό και την ετερότητα, κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ταυτόχρονα να μην υποτιμά, να μην σχετικοποιεί, πολύ δε περισσότερο να μην εγκαταλείπει την αυτοσυνειδησία της».
Όπως επισημαίνει ο κ. Ανδρεόπουλος «στοιχεία μιας τέτοιας θεολογικής θεώρησης της πολυπολιτισμικότητας ως αλληλοσεβασμού, αποδοχής και ειρηνικής συνύπαρξης με τη θρησκευτική ή όποια άλλη ετερότητα, είναι διάσπαρτα μέσα στην Αγία Γραφή, στην κληρονομιά των Πατέρων της Εκκλησίας μας, σε κείμενα νεοτέρων και σύγχρονων χριστιανών στοχαστών και σε ποικίλα έργα τέχνης».
Καταλήγοντας ο κ. Ανδρεόπουλος ανέφερε συμπερασματικά: «Tο νέο πρόγραμμα σπουδών προωθεί μια παιδαγωγικά ευαίσθητη, με ρεαλιστικούς μαθησιακούς στόχους, διδακτικά ευέλικτη και πολυεπίπεδη πρόταση θρησκευτικής αγωγής, η οποία βασίζεται στο ισχύον νομικό πλαίσιο και ανταποκρίνεται στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Έχει ως επίκεντρο την Ορθόδοξη παράδοση, αλλά διαφοροποιείται από την κατήχηση – που είναι καθαρά έργο της Εκκλησίας - διασώζει εύλογες και αναγκαίες ισορροπίες ανάμεσα στο οικείο και το έτερο, χωρίς να μετατρέπει το μάθημα σε Θρησκειολογία. Oι μεγάλες αλλαγές στο μάθημα αφορούν κυρίως στους τρόπους και στις τεχνικές διδασκαλίας, όχι στο περιεχόμενό του. Μέσα στη σχολική αίθουσα και κάτω απ΄ την εικόνα του Χριστού, δεν υπάρχουν ούτε υπουργοί, ούτε επιμορφωτές. Υπάρχουν μόνο ο δάσκαλος, ο θεολόγος καθηγητής και οι μαθητές του. Αν ο δάσκαλος, ο θεολόγος αγαπάει πραγματικά το μάθημα, θα κάνει και τους μαθητές του να το αγαπήσουν και να κατανοήσουν την ιδιαίτερη - ειδικά στις μέρες μας - αξία του ως μορφωτικού και γνωστικού αγαθού».
Τέλος όσον αφορά στη διδακτική του μαθήματος, ο κ. Ανδρεόπουλος, υποστήριξε: «Αλλάζει ο τρόπος διδασκαλίας του μαθήματος, καθώς ο εκπαιδευτικός γίνεται ένα είδος «προπονητή» και οι μαθητές «ερευνητικά υποκείμενα». Η προσέγγιση των θεμάτων αλλάζει ριζικά, καθώς οι μαθητές καλούνται να ερευνήσουν, να γίνουν οι ίδιοι ερευνητές των θεμάτων, με στόχο την καλύτερη κατανόηση της ύλης…».
Της Λένας Κισσάβου
