Οι γλώσσες είναι διαφορετικές αλλά η μελωδία είναι μία. Η μελωδία της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αγάπης. Η εικόνα του Αρχιεπισκόπου Αναστάσιου να κάθεται ανάμεσα στους μαθητές μου στριφογυρνά στο μυαλό μου. Η αγιακή πραότητα του προσώπου του, η γαλήνια εκφορά του λόγου του και η σοφία των λέξεων του εισχωρούν βαθιά στην ψυχή. Το βλέμμα είναι θολό, όμως παραδόξως, η εικόνα είναι καθαρή.
Αυτά σκέφτομαι καθώς κάνω αποτίμηση του ταξιδιού μας στα Τίρανα. Θα το χαρακτήριζα ένα εκπαιδευτικό ταξίδι γνώσης και συναισθημάτων χαράς και αγάπης. Ίσως και λίγο αυτογνωσίας. Ο σκοπός του ταξιδιού μας ήταν να ενισχύσουμε το παιδαγωγικό έργο της διαπολιτισμικής συνύπαρξης μαθητών ελληνικής και αλβανικής καταγωγής, που γίνεται στο ΕΠΑΛ Τυρνάβου. Να δώσουμε μια σχολική απάντηση στη ρητορική της μισαλλοδοξίας και να στηριχθούμε σε αυτά που μας ενώνουν. Να γνωρίσουμε όλοι από κοντά, ακόμη και τα παιδιά αλβανικής καταγωγής, τη χώρα τους. Τα παιδιά αυτά, παραφράζοντας ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι, στα ξένα είναι Αλβανοί και στην Αλβανία ξένοι. Για τον σκοπό αυτό, είχαμε την ενεργή στήριξη της Περιφέρειας Θεσσαλίας η οποία κάλυψε χρηματικά τα έξοδα της μετακίνησης.
Η βιωματική επαφή με τα πολιτιστικά μνημεία, οι κοινές ιστορικές αναφορές, η όψη μιας σύγχρονης χώρας που αποκτά η Αλβανία και ο αυθορμητισμός των μαθητών σε όλες τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις, χαρακτηρίζουν τις δύο πρώτες ημέρες. Εδώ κυριαρχεί η εμβληματική φυσιογνωμία του Χρήστου Παπανικολάου, του ζωγράφου του Αρχιεπισκόπου, που μας συνοδεύει σε κάθε βήμα και με μοναδικό τρόπο μεταφέρει στους μαθητές ένα αστείρευτο πλούτο γνώσεων. Τους μυεί στην ιστορία, στην παράδοση και ταυτόχρονα τους αποκαλύπτει το κοινό μέλλον.
Επιπλέον, με τη δοτικότητα που χαρακτηρίζει τον οικοδεσπότη που φιλοξενεί, ανοίγει το βράδυ το σπίτι του, τον Καθεδρικό Ναό και το Παρεκκλήσι. Την ώρα της περιήγησης στον Καθεδρικό ναό, ακούγεται η φωνή του μουεζίνη από το διπλανό τζαμί. Τα βράδια τού κρατάει συντροφιά, ενώ ο ίδιος υμνεί τον Θεό μέσα από τις δημιουργίες του. Στο Παρεκκλήσι, σε μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ακούμε τον ίδιο τον δημιουργό να αποκαλύπτει τα μυστικά της γραμμικής φωτοσκίασης σε μονοχρωμία και να παρουσιάζει το έργο του.
Επόμενος σταθμός, η επίσκεψη στο Αρσάκειο Ελληνοαλβανικό Κολέγιο Τιράνων. Στην ξενάγηση βλέπουμε παιδάκια Α’ Δημοτικού να ψάλλουν με τον ίδιο σεβασμό τον ελληνικό και τον αλβανικό εθνικό ύμνο. Στη συνέχεια, οι «χαρισματικοί μαθητές» του ΕΠΑΛ Τυρνάβου, όπως τους χαρακτήρισε ο διευθυντής του Αρσάκειου, κ. Φραντζής, δίνουν μία παράσταση. Παρουσιάζουν ένα κωμικό σκετς στα ελληνικά και τα αλβανικά και τραγουδούν ελληνικά και αλβανικά παραδοσιακά τραγούδια. Την παράσταση κλείνουν οι μαθητές του κολεγίου με τρεις ελληνικούς χορούς. Στο τέλος της γιορτής όλοι οι μαθητές γίνονται ένα. Δεν έχουν τίποτα να τους χωρίσει.
Η κορύφωση έρχεται στη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Δεν θα νοθεύσω τη γνησιότητα της στιγμής απαριθμώντας τα όσα έχει κάνει. Θα εστιάσω στα συναισθήματα που γεννά η παρουσία και ο λόγος του. Όλα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες αποκτούν σχέσεις μεταξύ τους. «Δεν αρκεί να συνυπάρχουμε και οι κόκκοι της άμμου συνυπάρχουν, εμείς πρέπει να έχουμε μία σχέση αγάπης μεταξύ μας όπως τα κύτταρα ενός σώματος», μας λέει. Μια Αγάπη μέσα από την οποία «στο πρόσωπο του καθένα θα βλέπουμε ένα δημιούργημα του Θεού και δεν θα βλέπουμε κάποιον ξένο».Μας θυμίζει πως «από την ώρα που βγαίνει το παιδί στη ζωή χρειάζεται περισσότερη αγάπη παρά γάλα». Και δίνει τη σκυτάλη στους νέους:«Ο αγώνας ο δικός σας πρέπει να είναι συμφιλίωση, αγάπη, κατανόηση και κοινή προσπάθεια διότι μόνο έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά. Αν δεν είμαστε εμείς αγαπημένοι και μονοιασμένοι πώς θα προοδεύσουμε; Αδύνατον!».
Οι μαθητές τον κοιτούν στα μάτια. Τι σκέφτονται άραγε; Στον δρόμο της επιστροφής διαβάζω ορισμένα από αυτά που γράφουν.
Άλεξ Γκιάτα: «Μετάνιωσα για όλα τα λάθη που έχω κάνει, πιστεύω δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη χαρά και ευγνωμοσύνη στη ζωή μου».
Βασίλης Ντέλλας: «Ένιωσα μια ηρεμία και μια γαλήνη… θέλει να ενώσει τον κόσμο. Όταν μιλούσε ένιωσα να με αγγίζει στην ψυχή. Σε κοιτάζει στα μάτια και σε βάζει στον δρόμο όχι μόνο του Θεού… αλλά της πραγματικής Αγάπης».
Ιωάννα Καραγιαννούλη: «Υπήρχε ένα όμορφο συναίσθημα γαλήνης… στην φωνή του υπήρχε αρμονία, ηρεμία, απλότητα. Ένα μεγαλείο ψυχής μπροστά στα μάτια μας… Κατάφερε να πετύχει, χωρίς καμία βοήθεια το ακατόρθωτο. Αυτό μπορεί να μας φτάσει πολύ ψηλά, να πραγματοποιήσουμε όνειρα που τα έχουμε ως αδύνατα στην άκρη του μυαλού μας».
Θοδωρής Καλογιάννης:«Ήταν ένα όνειρο που συναντήσαμε τον Αρχιεπίσκοπο. Ξύπνησα την άλλη μέρα στο σπίτι μου και ήταν σαν να είδα ένα όνειρο. Αλλά ήταν αλήθεια». Γεράσιμος Καραμπίνης: «Ήμουνα πολύ χαρούμενος, ευτυχισμένος που μου δόθηκε η δυνατότητα να τον ακούσω».
Μέγκι Ράντζα: «Ένοιωσα πολύ περήφανη που τον γνωρίσαμε… πολύ μεγάλη συγκίνηση». Κώστας Νατσίκου: «Ένιωσα μεγάλη χαρά που μας δόθηκε η ευκαιρία να ακούσουμε έναν άνθρωπο που αξίζει πολλά».
Τζελίνα Μπάκου: «Ένιωσα σαν να γεμίζει μέσα μου ό,τι συναίσθημα μου έλειπε». Βαγγέλης Σιαμπάνης: «Ένιωσα σαν να ανήκω σε ένα παράδεισο με ένα Θεό».
Αυτά διαβάζω με το βλέμμα θολό στο λεωφορείο. Είναι θολό από χαρά, γιατί πιστεύω βαθιά μέσα μου πως άμα δείξουμε τα σύννεφα στους μαθητές αυτοί θα πετάξουν. Ήδη τους βλέπω να πετούν. Σε έναν παράδεισο, με ένα Θεό Βαγγέλη μου.
Σακατζής Δημήτρης
εκπαιδευτικός στο 1ο ΕΠΑΛ Τυρνάβου
