Ο Ζήσης, η Στέλλα και ο Αποστόλης Βελέντζας, μαθητές του 3ου Λυκείου της πόλης και μέλη μιας εξαμελούς οικογένειας. Παιδιά με ρεαλισμό στη σκέψη τους, όνειρα στη «φαρέτρα» τους και χαμηλούς τόνους στη συμπεριφορά τους.
Δέχθηκαν το αποτέλεσμα ως μια φυσιολογική εξέλιξη των προσπαθειών τους. Μπορεί να το χάρηκαν αλλά μέχρι εκεί καθώς λένε πως «δεν κάναμε δα και κάτι το σπουδαίο» σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως «7 στους 10 υποψήφιους πέτυχαν την εισαγωγή τους σε κάποιο ΑΕΙ – ΤΕΙ φέτος».
Και μόνο όμως που μια οικογένεια κατάφερε να προετοιμάσει – εν μέσω οικονομικής κρίσης- ταυτόχρονα τρία παιδιά για τις εξετάσεις και μάλιστα αυτά να πετύχουν την εισαγωγή τους, ε, αυτό αν μη τι άλλο είναι σπουδαίο. Ζητήσαμε να μας το περιγράψουν τόσο τα ίδια τα παιδιά όσο και οι γονείς που αναμφίβολα καμαρώνουν…
Ο Αποστολής κατάφερε να περάσει στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών στην Τρίπολη, η Στέλλα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών στον Βόλο ενώ ο Ζήσης στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών ΣΜΥ – Όπλα.
«Δεν ήταν το μέγιστο αποτέλεσμα που μπορούσαμε να πετύχουμε όμως δεν παύει να είναι κάτι. Πλέον μπορούμε να αφήσουμε την προσπάθεια των πανελληνίων εξετάσεων πίσω μας και να κοιτάξουμε τη φοιτητική ζωή» για να ρωτήσουμε τι ακριβώς εννοούν. «Δεν εννοούμε τη διασκέδαση, την οποία σκέφτονται οι περισσότεροι στο άκουσμα των λέξεων, αλλά τις ίδιες τις σπουδές και τις σχολές μας. Στο σχολείο αναγκάστηκες να κάνεις μαθήματα που ίσως δεν σε ενδιέφεραν ή ακόμα και από καθηγητές που δεν ήθελες. Τώρα έχεις τη δυνατότητα να επικεντρωθείς σε κάτι που σε ενδιαφέρει, στο πανεπιστήμιο. Θα επικεντρωθείς σε κάτι που θα κάνεις και ως επάγγελμα για όλη σου τη ζωή…» λένε, αλλά κάπου εκεί όμως το ξανασκέφτονται και συμπληρώνουν, «πλέον όμως αυτό με τα επαγγέλματα δεν ξέρουμε αν ισχύει καθώς όλα είναι ρευστά».
Γεννήθηκαν μαζί, πήγαν σχολείο μαζί, έδωσαν εξετάσεις μαζί και τώρα θα χωρίσουν οι δρόμοι τους. Για πρώτη φορά στη ζωή τους. Είναι όμως προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο;
«Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Οπότε ήμασταν προετοιμασμένοι γι’ αυτό» λένε με μια φωνή καθώς κοιτιούνται.
Τότε είναι που η κουβέντα πάει στους γονείς. Τριπλή επιτυχία μα και τριπλά… έξοδα. Τόσο πριν όσο και τώρα μπροστά στη νέα πρόκληση. Χαμόγελα απ’ όλους και αναλαμβάνει να μιλήσει η Στέλλα: «Οι γονείς βοήθησαν πάρα πολύ. Οικονομικά, πρακτικά και ψυχολογικά. Γνωρίζουμε πόσο δύσκολα είναι τα οικονομικά προβλήματα όλων των οικογενειών και αναγνωρίζουμε ό,τι έκαναν για εμάς. Ό,τι είχαν να κάνουν, είχαν να το κάνουν επί τρία. Να μην δημιουργούνται εντάσεις, να διατηρούν τις ισορροπίες» και φαίνεται πως το πέτυχαν.
Όταν όμως ρωτάμε τους γονείς αν αυτή ήταν η δυσκολότερη περίοδος αναλαμβάνει να μιλήσει η μητέρα Αθανασία, υπογραμμίζοντας πως «η δυσκολότερη περίοδος ήταν όταν ήταν μωρά. Τώρα είχαν πρόγραμμα και τα ρύθμισαν όλα μόνα τους τα παιδιά».
Αλήθεια, πώς λειτουργεί μια τέτοια σύνθεση κατά τη διάρκεια προετοιμασίας των πανελληνίων εξετάσεων; Τρία άτομα να διαβάζουν ταυτόχρονα για τον ίδιο στόχο: «Έβλεπε ο ένας τον άλλον να διαβάζει και επηρεαζόταν αντίστοιχα. Υπήρχε τέτοια σχέση και δρούσε αγχολυτικά» λένε τα παιδιά. «Οικογενειακός ανταγωνισμός;» ρωτάμε: «Όχι, ευγενής άμιλλα» απαντούν.
Η συζήτηση πήγε και στην τακτική που ακολούθησαν. «Είχαμε μέτρο. Στο διάβασμα, στη διασκέδαση, σε όλα. Δεν στερηθήκαμε κάτι δηλαδή. Είχαμε έναν στόχο και γνωρίζαμε πως αυτός ο στόχος απαιτεί θυσίες. Δηλαδή να καθίσεις μέσα, να θυσιάσεις μια έξοδο ή μια δραστηριότητα για να διαβάσεις».
Ζητάμε να μας περιγράψουν τα συναισθήματα που νιώθουν. Απ’ όλα ξεχωρίζουν την ανακούφιση και την ευτυχία. Άλλωστε η ευτυχία ως γνωστόν είναι κάτι που όταν διαιρείται, ταυτόχρονα πολλαπλασιάζεται. Πόσο μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση…
