Του Γιάννη Μήτσιου, φυσικού - νομικού
Πέρασαν 60 περίπου χρόνια από την εποχή που πηγαίναμε στο τότε Β' Γυμνάσιο Αρρένων Λαρίσης. Δεύτερο, όνομα και πράγμα: Δεν είχε δικό του διδακτήριο, δεν διδασκόταν κάποια ξένη γλώσσα, είχε πάντα ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό και στους μαθητές του, που, γενικά, προέρχονταν από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις της Λάρισας και της περιοχής της, την πλειονότητά της κατείχαν τα χωριατόπαιδα.
Παρόλα αυτά τα μειονεκτήματα, όλοι οι απόφοιτοι τελικά, βρήκαν τον δρόμο τους, χωρίς να υστερούν σε τίποτα από τα "σοκολατόπαιδα", όπως αποκαλούσαμε με ζήλεια τους συμμαθητές μας των ιδιωτικών σχολείων. Έγιναν σωστοί επαγγελματίες, καλλιτέχνες, οικογενειάρχες, πολίτες και πολιτικοί.
Οπου, όμως, κι αν βρίσκεται ο καθένας, όλοι μας θυμόμαστε με πολλή αγάπη και νοσταλγία όλους τους καθηγητές μας. Από τον κ. Α. Θεμελή, τον χωρατατζή και μεγαλόκαρδο άνθρωπο που επέμεινε να βοηθάει όλους τους μαθητές και ιδιαίτερα τους "αδύνατους" έως τον κ. Β. Μεζάρη. Τον εκλεκτό επιστήμονα που μας έμαθε γράμματα, τον αυστηρό και αδέκαστο καθηγητή που γέμιζε με την προσωπικότητά του ολόκληρο το Σχολείο και ήταν πανταχού παρών, στο γραφείο, στο προαύλιο, στον διάδρομο, στην αίθουσα διδασκαλίας.
Είναι κοινό μυστικό ότι σπάνια οι καθηγητές έχουν την ίδια ακτινοβολία σήμερα και ακόμη σπανιότερα έχουν κάποια επίδραση στους μαθητές τους. Αυτή η απαξίωση των καθηγητών και η υποβάθμιση του Γυμνασίου και Λυκείου, γενικότερα, είναι έκδηλη παντού:
Στις καταλήψεις, στις λεηλασίες, στους εμπρησμούς και σε κάθε είδους βανδαλισμούς που γίνονται σε βάρος των Σχολείων χωρίς λύπη, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ. Στη βίαιη διείσδυση και διάβρωση των Σχολείων από τις κομματικές παρατάξεις, οι οποίες, για λίγες ψήφους και κάποιες εντυπώσεις, εννοούν να καταστρέψουν το κλίμα της φιλίας και της συντροφικότητας μεταξύ των μαθητών και να εκπορνεύουν αδιάντροπα τη ζωντάνια, τα ιδανικά και τα οράματα της νεολαίας. Στη μετατροπή του Σχολείου σε ξέφραγο αμπέλι και σε πεδίο δράσεως τόσων και τόσων κακοποιών, ακόμη και εμπόρων ναρκωτικών.
Στους εξευτελισμούς και στους λίθους αναθέματος που εκσφενδονίζουν τα Μ.Μ.Ε. ενάντια στο όσο ακόμη έχει απομείνει κύρος των καθηγητών, επειδή κάποιοι πουλούσαν βαθμούς για λίγα ψωροπενηντάρικα. Στο ερώτημα ποιος ευθύνεται για αυτή την εξαθλίωση της παιδείας μας η απάντηση είναι απλή: Όλοι, γονείς, καθηγητές και ιδίως, η πολιτική ηγεσία του τόπου. Όλων των κομμάτων και των ιδεολογικών χρωμάτων. Ολοι αυτοί που επιμένουν να αντιμετωπίζουν τον καθηγητή σαν κάθε άλλο εφησυχασμένο δημόσιο υπάλληλο και να τον αμείβουν χειρότερα από τον οδηγό αυτοκινήτου της ΔΕΗ και τον κλητήρα του ΟΤΕ. Όλοι αυτοί που αφήνουν τον καθηγητή να συνθλίβεται κάτω από το βάρος των σκληρών βιοτικών προβλημάτων χωρίς να μπορεί να αξιοποιήσει τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τη διάθεση της προσφοράς. Όλα αυτά είναι γνωστά και στους μαθητές οι οποίοι στρέφονται στα φροντιστήρια, μαζικά και ιδιαίτερα.
Κάνοντας κανένας αυτές τις σκέψεις και συγκρίνοντας τις εποχές μένει πάντοτε με μια πίκρα στην καρδιά και μια σκληρή απορία στα χείλη: Τι είναι άραγε όλα αυτά που συμβαίνουν στον χώρο της Παιδείας; Πρόοδος, οπισθοδρόμηση, ή μήπως σημεία των καιρών;
