Φωτ. Β. Ντάμπλης
Είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που από το 1979 έως και σήμερα δεν έχει χάσει ούτε ένα ματς της ΑΕΛ. Τριάντα χρόνια, γεμάτα μπάλα. Γεμάτα Λάρισα. Και το περίεργο είναι πως ο Μιχάλης Πράσινος δεν γεννήθηκε στη θεσσαλική πρωτεύουσα αλλά στα Κουφονήσια (κυματίζει και μια «βυσσινί» σημαία εκεί που την τοποθέτησε ο γιος του Στέφανος). Από εκεί στο Λαύριο να μάθει καραβομαραγκός και μετά στη Γερμανία πέντε χρόνια να δουλέψει πρώτη φορά σε χλοοτάπητα γηπέδου πριν έρθει στη Λάρισα. Πέντε παιδιά, δώδεκα εγγόνια και ένα δισέγγονο ο απολογισμός του Μιχάλη και της Γιαννούλας.
Όταν ήρθε εδώ πήγε να γράψει τον γιο του, τον Παναγιώτη, στα τμήματα υποδομής της ΑΕΛ. Εκεί μίλησε με τον Τάσο Σουφλιά που ήταν τότε προπονητής στους μικρούς και αυτός ακούγοντας την προϋπηρεσία του φώναξε στον Τόμπορη αμέσως: «Βρήκαμε τον άνθρωπό μας».
Ο Πράσινος (έτσι τον φωνάζουν όλοι) σήμερα θα δει το τελευταίο του ματς ως υπάλληλος του ΕΑΚ Λάρισας. Αυτό ήταν. Το ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Παίρνει σύνταξη και αφήνει αυτό που τόσο αγάπησε και για το οποίο λατρεύτηκε. Το χορτάρι του Σταδίου Αλκαζάρ.
Τον Πράσινο τον βρήκαμε στο γήπεδο Αλκαζάρ (πού αλλού;) και αποφασίσαμε να τα πούμε λιγάκι πάνω στο ιστορικό αυτό χορτάρι. Κάθε δύο βήματα που κάναμε ο Πράσινος έσκυβε και διόρθωνε κάποιες λεπτομέρειες. «Το χόρτο πρέπει να το φροντίζεις όποτε το ζητάει αυτό και όχι όποτε θέλεις εσύ» μας λέει με έντονο ύφος δημιουργώντας μας αν μη τι άλλο... ενοχές που το πατούσαμε «όταν δεν είχαμε αυτόματο πότισμα ακόμη και το Πάσχα άφηνα το αρνί για να έρθω. Το χόρτο θέλει αγάπη. Φροντίδα...».
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ... ΚΕΜΠΑΠ ΤΟΥ ΤΣΙΩΛΗ
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που προσέχουν οι προπονητές είναι το γήπεδο. Γι’ αυτό και όλοι τους είχαν άμεση σχέση με τον Μιχάλη Πράσινο. Από τον Σκότσικ, τον Μπόνεφ, τον Στρεϊλάου, τον Γεωργιάδη στον Δώνη και τον Ουζουνίδη. Δεν μπορεί με κάποιον θα είχε πρόβλημα. Κι όμως... «Με κανέναν δεν είχα πρόβλημα. Και ψέματα δεν λέω. Στον καθένα έβρισκα το κουμπί και τα πηγαίναμε καλά. Το μόνο που με στεναχωρούσε είναι πως οι καινούριοι όπως ο Δώνης και ο Μαρίνος φοβόταν να το χρησιμοποιήσουν τόσο συχνά άσχετα αν εγώ τους έλεγα το αντίθετο».
Στους παίκτες η φιλία του με τον «Μήτσι» ήταν γνωστή αλλά μας μίλησε και για τον Τσιώλη. «Όταν κανένα Σάββατο βράδυ έπρεπε να μείνω ως τις δώδεκα το βράδυ για να φροντίσω το χόρτο επειδή την Κυριακή είχαμε αγώνα ο Σάκης πήγαινε και μου έφερνε κεμπάπ για να μου δώσει κουράγιο».
«ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΑΘΑΝΑΤΕ ΠΡΑΣΙΝΕ...»
Μιλώντας για στιγμές θυμήθηκε την καλύτερη και τη χειρότερη. Επιχειρήσαμε να μαντέψουμε στις χειρότερες αναφέροντας τον Μπλιώνα αλλά πέσαμε έξω.
«Τον Μπλιώνα τον σηκώσαμε στα ίδια μας τα χέρια εγώ και τα άλλα παιδιά. Ήταν άσχημη στιγμή αλλά η χειρότερη ήταν με τον Μητσιμπόνα με τον οποίο είχα και ιδιαίτερη σχέση. Πριν φύγει θυμάμαι τι μου είπε: «Γειά σου ρε αθάνατε Πράσινε. Πάω για τον Τύρναβο» και μετά από λίγο έμαθα τα δυσάρεστα. Παράλληλα όμως ο Γιώργος μού χάρισε την καλύτερη στιγμή. Μας χάρισε το πρωτάθλημα και θυμάμαι σε εκείνο το ματς πήγαινα πίσω από τον τερματοφύλακα και του έλεγα συνέχεια «Άστο ρε μεγάλε να μπει. Άστο. Προτιμάς να το πάρει η ΑΕΚ δηλαδή;».
Η ΝΤΡΟΠΗ, Ο ΚΑΝΤΩΝΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΗΛΑΔΑΚΗΣ
«Τα πρώτα τα χρόνια» μάς λέει περνώντας μπροστά από τα επίσημα του σταδίου «ντρεπόμουν για τα αποδυτήρια που είχαμε. Παίζαμε με τους «μεγάλους» και τους βάζαμε σε ένα μικρό καμαράκι. Έπειτα ο Αποστόλης ο Κατσαρός τα έφτιαξε όλα αυτά». Αμέσως η συζήτηση πήγε στα διοικητικά τής ΑΕΛ και ξεχώρισε δύο προέδρους σε όλα αυτά τα χρόνια «ο ένας είναι ο Καντώνιας και ο άλλος ο Πηλαδάκης. Όμως είχαν μια βασική διαφορά. Ο Πηλαδάκης βλέπει πιο μπροστά. Να φανταστείς πως όταν ανεβήκαμε στην πρώτη κατηγορία τον είδα να μην πανηγυρίζει και πήγα του είπα «δεν χαίρεσαι ρε πρόεδρε που ανεβήκαμε» και μου απάντησε «χαίρομαι αλλά σκέφτομαι και το αύριο» και εννοούσε το νέο γήπεδο. Πολλά λέγονται τώρα για το έργο αυτό και εγώ έχω να πω κάτι απλό. Εντάξει ο Πηλαδάκης είναι επιχειρηματίας και κοιτάει το συμφέρον του αλλά τι θα κάνει θα το πάρει μαζί του το γήπεδο. Γίνεται αυτό; Θα μείνει στη Λάρισα... Απλά τα πράγματα».
ΤΟ... «ΜΠΑΛΑΟΥΡΑ» ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΟΜΑΔΑ
Περπατώντας φτάσαμε σε ένα σημείο του γηπέδου λίγο μπροστά από το κόρνερ «αν είχε την μπάλα από εδώ «το Μπαλαούρα» (σ.σ. μας εξήγησε πως έτσι έλεγε τον Βαλαώρα ο Γκμοχ) θα ξεσήκωνε όλο το γήπεδο, τονίσει με περίσσια ένταση και στην ερώτηση για το τι έχει αλλάξει από την ομάδα τού τότε στην ομάδα τού σήμερα υπογραμμίζει «πολλοί ξένοι ρε παιδί μου. Τότε οι φίλαθλοι ένοιωθαν την αμεσότητα με τα παιδιά που βρίσκονταν στο γήπεδο. Τώρα όχι...».
Πέρασε όμως η ώρα και αποφασίσαμε να φύγουμε για να τον αφήσουμε να ολοκληρώσει ένα από τα τελευταία του μεροκάματα. Μας είπε να φύγουμε από το ταρτάν για να μην ξαναπατήσουμε το χορτάρι άσκοπα...
* Είναι τόσο σημαντικό το χόρτο του Αλκαζάρ για σένα Πράσινε;
-Θα σου πω κάτι νεαρέ. Πρώτα είναι το χορτάρι του Αλκαζάρ και μετά η οικογένειά μου...
* Τόσο πολύ;
-Να πεθάνω πάνω σε αυτό θέλω. Γίνεται;
