Ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται. Κάποιοι άνθρωποι έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για την ομάδα που λέγεται ΑΕΛ. Γι’ αυτό και υπάρχει τόσο μεγάλη αγάπη για τη «βυσσινί» φανέλα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά. Οι παλιοί θα πρέπει να θυμούνται και οι νέοι να μαθαίνουν. Πριν από 44 χρόνια, στις 5/4/1965 ο ποδοσφαιριστής Θοδωρής Πασσιάς της ΑΕΛ έφυγε από τη ζωή. Η κατάληξη αυτή όμως κρύβει μια συγκλονιστική ιστορία που η «Ε» τη φέρνει ξανά στην επιφάνεια ως φόρο τιμής προς τον ίδιο και την οικογένειά του που πλέον έχει ξεκληριστεί.
ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ
Από όλη την οικογένεια πλέον η μόνη που έχει απομείνει είναι η αδερφή του, Μαρία . Η «Ε» έψαξε και τη βρήκε και τα όσα κατέθεσε είναι πολύ συγκινητικά. Μας λέει λοιπόν:
«Το 1964 έγινε η συγχώνευση και η ομάδα ονομάσθηκε ΑΕΛ. Μια χρονιά αργότερα το 1965, πέθανε ο αδελφός μου. Σε μια προπόνηση, ήταν Πέμπτη θυμάμαι, εκεί που παίζανε τον χτυπάει ο Ζήσης -που δεν ζει και αυτός- τον χτυπάει με μια κλωτσιά στο νεφρό του αντί για την μπάλα, άθελά του βεβαίως καθώς ήτανε εκτός από συμπαίκτες και φίλοι. Εκείνη την στιγμή δεν αισθάνθηκε κάτι ο αδελφός μου, τελείωσε κανονικά την προπόνηση, πήγε έκανε το ντουζ μετά, πήρε το ποδήλατο και ήρθε στο σπίτι.
Στον δρόμο όμως άρχισε να νιώθει ενοχλήσεις και όταν έφτασε στο σπίτι, είπε στον πατέρα μου, μπαμπά με πονάει το νεφρό, μου ρίξανε μια κλωτσιά.
Πού πάμε, διερωτήθηκε ο πατέρας μου, πάμε στον γιατρό της ομάδας. Ο γιατρός είδε αμέσως τη σοβαρότητά του, συγκάλεσε συμβούλιο με πολλούς συναδέλφους του . Συνολικά ήταν δέκα οι γιατροί, έγινε συμβούλιο το βράδυ και είπανε εάν θα πρέπει να εγχειρήσουν το παιδί ή όχι, για να αφαιρεθεί το νεφρό. Ο πατέρας μου ήτανε μέσα στο συμβούλιο και μας τα έλεγε όλα αυτά.
Τελικά αποφάσισαν να μην γίνει η εγχείριση και ρώτησαν τον πατέρα μου τι να κάνουμε. Εγώ δεν ξέρω τους απάντησε, εσείς είστε γιατροί και πλέον αρμόδιοι. Αποφασίσανε λοιπόν επειδή ήτανε ποδοσφαιριστής, να μην τον εγχειρήσουν, να αφήσουν το νεφρό και να προσπαθήσουν με θεραπείες, για να αποκαταστήσουν τη ζημιά στο νεφρό.
Αφού ρωτήθηκε και ο αδελφός μου, τους είπε εγώ δεν κάνω εγχείρηση, γιατί θα σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν ίσως και το μοιραίο λάθος. Δεν του κάνανε λοιπόν εγχείριση το παιδί, αρχίσανε τις θεραπείες, υποτροπίαζε όμως και σαράντα ημέρες καλέσαμε έναν άλλο γιατρό και μας λέει, αρπάξτε το παιδί και πάτε το γρήγορα στη Αθήνα, το παιδί πεθαίνει. Δηλητηριάστηκε και το άλλο το νεφρό. Τον πήγαμε στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο στην Αθήνα και σε σαράντα ημέρες χάλασε και το άλλο το νεφρό, με αποτέλεσμα να πεθάνει ο αδελφός μου. Εκ τότε για την οικογένειά μου το ένα κακό διαδεχόταν το άλλο. Από τη στεναχώρια ο πατέρας μου αρρώστησε και χτυπημένος από τον καρκίνο πέθανε το 1969, ενώ δυο χρόνια μετά το 1971 έχασα και την μητέρα μου από την επάρατη νόσο. Όπως αντιλαμβάνεστε όλη η οικογένειά μου, έχει ξεκληριστεί...».
ΠΟΛΥ ΖΗΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ
Με την κ. Πασσιά η συζήτηση, που ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, συνεχίσθηκε για τον αδελφό της και μας ανέφερε για τα παιδικά του χρόνια, τον ζήλο που είχε για το ποδόσφαιρο και το προαίσθημα του πατέρα της που ήθελε να τον αποτρέψει από το ποδόσφαιρο.
«Από μικρό παιδί είχε πάρα πολύ ζήλο. Θυμάμαι στο χωριό μας στο Μαυροβούνι, πήγαινε Ε’ δημοτικού και έπαιζε ποδόσφαιρο πολλές ώρες, από τότε. Χτυπούσε δε πάρα πολύ, έπαιζε στην αγαπημένη του θέση τερματοφύλακας και ερχόταν στο σπίτι σχεδόν πάντα χτυπημένος. Αποφασίζει ο πατέρας μου να έρθουμε στην Λάρισα για να σωθεί, να μην παίξει ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω πώς είχε την κακή αυτή διαίσθηση, ότι κάτι θα γίνει στο ποδόσφαιρο.
Ο αδελφός μου όμως και πάλι δικτυώθηκε. Μέναμε στα Ταμπάκικα, ο Καζάνας είχε κάνει τότε μια μικρή ομαδούλα και πήγε να αγωνισθεί. Δηλαδή δεν έπαψε ποτέ να παίζει ποδόσφαιρο.
Από τα 5-6 χρόνια του μέχρι τα 19 που πέθανε, ήταν στο ποδόσφαιρο. Είχε πάρα πολύ μεγάλο πάθος και όπως σας ανέφερα, όταν ρωτήθηκε για να κάνει εγχείριση για να σωθεί το νεφρό γιατί κινδυνεύει, απάντησε στους γιατρούς ότι χωρίς ποδόσφαιρο εγώ δεν ζω. Μάλιστα ήθελε να παίξει και στην Εθνική. Ήταν το όνειρό του, την αγαπούσε και ήθελε να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο, για να δοξάσει τους φίλους του και όλους τους Λαρισαίους.
Τα θυμάμαι όλα αν και ήμουν σε μικρή ηλικία, ο πατέρας μου έσκασε από τη στεναχώρια, μετά το θάνατο του αδελφού μου.
Το θέλω, θα το ήθελε κι εκείνος μετά από τόσα χρόνια να αναφερθούμε σε αυτό το γεγονός, γιατί είχε μεγάλο ζήλο για την ομάδα. Πέθανε για την ομάδα. Προτίμησε να μην μείνει με ένα νεφρό, για να παίξει ποδόσφαιρο. Αρνήθηκε και ο ίδιος όταν ρωτήθηκε για να κάνει εγχείρηση, διότι ήθελε να παίζει ποδόσφαιρο. Με ένα νεφρό θα ζούσε, όπως ζει και όλος ο κόσμος. Δυστυχώς μετά ήταν αργά. Αυτή είναι η δραματική του ιστορία...
‘Έχουν χαραχθεί όλα αυτά τα γεγονότα μέσα στη μνήμη μου και βλέπετε ότι τις φωτογραφίες τις κρατάω, σαν ιερό κειμήλιο και τα παιδιά μου γνωρίζουν την ιστορία αυτή. Χάρηκα πάρα πολύ που θα γίνει εκδήλωση από την ΠΑΕ ΑΕΛ στη μνήμη του για να δοξαστεί μετά από τόσα χρόνια, όπως και άλλων παιδιών που έφυγαν πολύ νωρίς από κοντά μας».
* Η εκδήλωση της ΠΑΕ ΑΕΛ για τον Θοδωρή Πασσιά και για άλλα παιδιά που έδωσαν τη ζωή τους για τη «βασίλισσα» του θεσσαλικού κάμπου, θα πραγματοποιηθεί πιθανότατα στα μέσα Οκτωβρίου και η ακριβής ημερομηνία θα ανακοινωθεί από το γραφείο Τύπου της ομάδας.
