Όταν κάποιος παρακολουθεί στιγμιότυπα από μαραθώνιο αγώνα αναρωτιέται τι δυνάμεις χρειάζεται να διαθέτει κάποιος είτε αυτές είναι ψυχικές αλλά και σωματικές για να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσει στη μοναχική αυτή διαδρομή των 42,192 μέτρων μέχρι τη γραμμή του τερματισμού.
Πριν από λίγες μέρες διοργανώθηκε στην Αθήνα ο κλασικός μαραθώνιος και είχε επετειακό χαρακτήρα λόγω της συμπλήρωσης 2.500 χιλιάδων χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα με τις συμμετοχές να φτάνουν το όριο που είχε θέσει η διοργανώτρια αρχή των 12.500 χιλιάδες από 88 χώρες. Απ’ αυτούς σχεδόν 5.500 ίσως και παραπάνω ήταν από χώρες του εξωτερικού με συμμετέχοντες να έρχονται ακόμα και από τις Παρθένες Νήσους, το Μακάο, τη Χιλή κ.α. Να αναφέρουμε επίσης ότι από αυτούς σχεδόν οι 10.000 τερμάτισαν.
Μέσα σ' αυτούς τους συμμετέχοντες έτρεξαν και μέλη του Συλλόγου Μαραθωνοδρόμων Λάρισας και στο πλαίσιο αυτό η «Ε» συναντήθηκε με κάποιους συμμετέχοντες, συζήτησε μαζί τους και μοιράστηκε την εμπειρία των ιδίων αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Τι αντιμετωπίζει ένας μαραθωνοδρόμος και δη ερασιτέχνης που το κάνει αυτό χωρίς να έχει οικονομικές απολαβές ή κάποια άλλη επιβράβευση πέραν της αναγραφής του ονόματός του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του μαραθωνίου και της ηθικής δικαίωσης του τερματισμού σε αυτόν τον αγώνα που γίνεται για να τιμηθεί η μνήμη του Φειδιππίδη, ο οποίος πριν από 2.500 χρόνια έκανε αυτή τη διαδρομή για να μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα της νίκης ενάντια των Περσών στη μάχη του Μαραθώνα.
ΓΟΥΛΑΣ: «ΡΟΛΟ ΕΠΑΙΞΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ»
Πρώτος μίλησε ο κ. Αποστόλης Γούλας που είπε τα εξής: «Ξεκίνησα από μικρή ηλικία να ασχολούμαι με τον αθλητισμό γενικά όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, με τράβηξε όμως ο μαραθώνιος και σ' αυτό μεγάλο ρόλο έχει παίξει ο πατέρας μου ο οποίος τρέχει σε ερασιτεχνικό επίπεδο μαραθώνιους και αποτελεί πρότυπο για μένα καθώς ασχολείται για πολλά χρόνια και θα ήθελα κάποια στιγμή να τον φτάσω και γιατί όχι να τον «ξεπεράσω» στις επιτυχίες. Άλλωστε κάθε πατέρας θέλει να βλέπει τον γιο του να ακολουθεί το παράδειγμά του και να τον ξεπερνάει.
Συμμετέχω σε μαραθωνίους περίπου μια δεκαετία τώρα και έχω τρέξει σε αρκετές πόλεις του εξωτερικού αλλά και στον μαραθώνιο της Αθήνας τις προηγούμενες χρονιές. Φέτος τα συναισθήματα που έζησα και βίωσα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου και δύσκολα θα τα ξεχάσω. Καταρχήν η συμμετοχή του απλού κόσμου που παρακολουθούσε την προσπάθεια των αθλητών ήταν συγκλονιστική, καθώς όλοι μηδενός εξαιρουμένου προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μας δώσουν κουράγιο είτε με τις φωνές τους, είτε απλώνοντας το χέρι τους, είτε βοηθώντας κάποιον που είχε τραυματιστεί με όποιον τρόπο μπορούσαν. Όλη αυτή η αγάπη και προσέγγιση των θεατών ήταν μεγάλη ψυχολογική βοήθεια σε μας τους αθλητές ιδιαίτερα στο τέλος της διαδρομής όπου τρέχεις κυρίως με όσα ψυχικά αποθέματα σου απομένουν καθώς η σωματική κούραση είναι βέβαιη. Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκτός από τον κόσμο ήταν και η συμπεριφορά των οδηγών απέναντί μας σε σχέση με προηγούμενες χρονιές και εκεί που υπήρχε απαξίωση και εκνευρισμός απέναντί μας επειδή τους «δυσκολεύαμε» στο να κινηθούν λόγω των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων, φέτος υπήρχε μία στροφή 180 μοιρών και όλα λειτούργησαν άψογα με τους πάντες να σέβονται την προσπάθεια τόσο των αθλητών αλλά και των διοργανωτών του μαραθωνίου.
Η είσοδος κάθε αθλητή στο Καλλιμάρμαρο είναι ξεχωριστή και εγώ δεν θα μπορούσα να αποτελώ την εξαίρεση και ιδιαίτερα φέτος όσα ένιωσα με την είσοδό μου στο στάδιο είναι δύσκολο να τα περιγράψει με λόγια άλλωστε καμιά φορά τα λόγια δεν φτάνουν για να περιγράψεις ένα συναίσθημα. Ιδιαίτερα φέτος που έμπαινες στο στάδιο και το έβλεπες γεμάτο με κόσμο να επευφημεί όλους τους αθλητές από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Ειλικρινά τέτοια συναισθήματα δύσκολα τα βιώνεις στη ζωή σου και μακάρι να μπορέσω να ξαναζήσω κάτι παρόμοιο. Κάθε αθλητής όταν τρέχει σε ένα μαραθώνιο και ιδιαίτερα εδώ στην πατρίδα μας νιώθει μια ταύτιση με τον Φειδιππίδη και μπαίνει και στην ψυχολογία και στις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό αυτό του ανθρώπου εκείνη τη στιγμή που έτρεχε να μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα. Ο καθένας που ασχολείται με αυτό το άθλημα και ειδικά εμείς οι ερασιτέχνες τρέχουμε για μας και για τους στόχους που έχει θέσει ο καθένας για τον εαυτό του, διότι δεν μπορείς να βάλεις ένα καλούπι για όλους και ειδικά για μας τους ερασιτέχνες. Νομίζω πως η ταύτιση είναι μεγαλύτερη κατά τη διάρκεια της διαδρομής και όχι στα συναισθήματα που ένιωθε εκείνη τη στιγμή ο Φειδιππίδης.
Τέλος, εύχομαι αυτή η διοργάνωση να είναι τροχοπέδη και για τις επόμενες που θα ακολουθήσουν καθώς είναι μεγάλη διαφήμιση για τη χώρα μας και μπορεί να ωφελήσει σε πολλούς τομείς και ιδιαίτερα στον οικονομικό τομέα».
ΣΥΡΑΚΗΣ: «ΤΑΥΤΙΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΗ»
Στη συνέχεια μίλησε ο κ. Συράκης που ανέφερε: «Για μένα πάντα δεν έπαιξαν ποτέ ρόλο οι χρόνοι που θα σημειώσω το σημαντικότερο ήταν και θα είναι για μένα να τερματίσω σε οποιοδήποτε μαραθώνιο συμμετάσχω στο μέλλον. Ξεκίνησα να τρέχω σχετικά σε μεγάλη ηλικία παρόλα αυτά έχω συμμετάσχει σε αρκετούς μαραθωνίους όμως τα συναισθήματα που έζησα φέτος στην Αθήνα ήταν κάτι το απερίγραπτο. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση μόλις έφτασα στο Καλλιμάρμαρο ιδιαίτερα λόγω της συμμετοχής του κόσμου και αυτό διότι φέτος ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Σε κάθε σημείο της διαδρομής υπήρχε κόσμος να μας δίνει κουράγιο με ένα του χειροκρότημα ή με το να μας προσφέρει νερό η χυμό ή κάποια ιατρική βοήθεια. Ειλικρινά εκεί που τα προηγούμενα χρόνια οι θεατές ήταν λίγοι και δεν υπήρχε σχεδόν κανένας σεβασμός σε μας που αγωνιζόμαστε, φέτος η διαφορά ήταν μεγάλη σε όλους τους τομείς από τους θεατές μέχρι τους διοργανωτές οι οποίοι ακόμα και στο τέλος της διαδρομής ήταν εκεί να σφίξουν το χέρι σε όλους τους συμμετέχοντες από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Ο κάθε αθλητής έχει μια ταύτιση με τον Φειδιππίδη και βρίσκει διάφορους τρόπους να το δείχνει. Υπήρξαν φέτος πολύ συμμετέχοντες που θέλησαν να φορέσουν την κλασική ενδυμασία των αρχαίων Ελλήνων σαν ένα φόρο τιμής στον επετειακό χαρακτήρα του φετινού μαραθωνίου. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένας αθλητής που φορούσε την κανονική πανοπλία που η εξάρτησή της πρέπει να φτάνει σε βάρος τα 20 κιλά. Δεν ξέρω αν αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να τερματίσει παρόλα αυτά είναι άξιος συγχαρητηρίων.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένειά μου που τόσα χρόνια με στηρίζει, κατανοεί και κάνει υπομονή διότι θυσιάζονται πολλές ώρες από τον προσωπικό
χρόνο που θα μπορούσα να τον διαθέσω σ’ αυτούς αλλά τον χρησιμοποιώ για να προπονηθώ για να μπορώ να αντεπεξέλθω στους αγώνες που θα συμμετάσχω».
ΓΚΙΣΑΚΗΣ: «ΠΟΣΗ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΝΙΩΘΩ...»
Τέλος από την πλευρά του ο κ. Γκισάκης τόνισε: «Είμαι το γηραιότερο μέρος του συλλόγου που έτρεξε στον μαραθώνιο, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη περηφάνια νιώθω ακόμα και τώρα που σου μιλάω μεγάλη συγκίνηση γι’ αυτό που έζησα την ώρα που μπήκα στο Καλλιμάρμαρο, όλος αυτός ο κόσμος που χειροκροτούσε και μας επευφημούσε μου έδωσε τόσο μεγάλη ώθηση στο να τερματίσω ιδιαίτερα στα τελευταία μέτρα που η σωματική κούραση με είχε καταβάλλει σε σημείο να μην αντέχω και να θέλω να σταματήσω. Μόλις τερμάτισα πέραν της κούρασης υπήρχαν δάκρυα χαράς και ηθικής ικανοποίησης που κατάφερα να τερματίσω. Θέλω και εγώ από την πλευρά μου να δώσω συγχαρητήρια στους διοργανωτές αλλά να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον απλό κόσμο για τη συμμετοχή του και για τη συμπεριφορά του απέναντι σε όλους μας. Για μένα όποιος δεν έχει τρέξει σε μαραθώνιο δεν μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει να καταφέρνεις να τερματίζεις σε αυτόν τον αγώνα και την επαναξιολόγηση που κάνεις τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε γενικό πλαίσιο σε αυτά τα 42 μοναχικά χιλιόμετρα.
Εύχομαι τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό σε οποιαδήποτε μορφή θέλουν και αν το επιλέξουν ακόμα και τον μαραθώνιο. Εμένα προσωπικά παρόλο που ξεκίνησα να τρέχω σε μεγάλη ηλικία με έχει βοηθήσει σε πολλούς τομείς και ιδιαίτερα σε θέματα υγείας. Γι’ αυτό τον λόγο προτρέπω τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με το τρέξιμο και να αφήσουν λίγο την καθιστική ζωή, πραγματικά θα δουν τεράστια διαφορά και δεν θα το μετανιώσουν».
