Του Κ. Γκιάστα
Όταν το μπάσκετ συναντάει την μπογιά τότε έχουμε ένα... πολύχρωμο κλειστό. Σε ορισμένες περιπτώσεις καλαίσθητο όμως σε άλλες ρυπαρογραφημένο. Στη Λάρισα τα τελευταία χρόνια έχουμε μια έξαρση των γκράφιτι, σε συνδυασμό με τα ταγκς (τις υπογραφές των καλλιτεχνών). Από τη μόδα αυτής της εποχής δεν θα μπορούσαν να γλιτώσουν φυσικά και τα κλειστά γυμναστήρια της πόλης. Στο κλειστό της Νεάπολης, στο κλειστό του Αγίου Θωμά, στο κλειστό κολυμβητήριο, στο στάδιο Αλκαζάρ και στο κλειστό γυμναστήριο του Αλκαζάρ η κατάσταση είναι η ίδια. Κάπου πιο έντονα και κάπου λιγότερο.
Η νέα διοίκηση του ΕΑΚΛ (που προσπαθεί να λύσει όλα τα προβλήματα έχοντας μισές επιχορηγήσεις από το κράτος) κάνει τα πάντα να αποφύγει τέτοιες καταστάσεις και όσες φορές βάφει τους εξωτερικούς τοίχους τις επόμενες κι όλας ημέρες τους βρίσκει στην ίδια κατάσταση.
Μια λύση θα ήταν να έρθει η διοίκηση σε συμφωνία με αντίστοιχους καλλιτέχνες να εκθέσουν μια συγκεκριμένη θεματολογία και όχι αυθαίρετα ο καθένας να σχεδιάζει ό,τι θέλει ή απλά να βάζει την υπογραφή του. Σε τέτοιες εποχές όμως δεν θα πρέπει να έχουμε παράλογες απαιτήσεις...
Όσον αφορά το γκράφιτι τώρα γενικά η περίοδος 1971-1974 αναφέρεται ως μία "πρωτοποριακή εποχή", κατά την οποία τα γκράφιτι υποβλήθηκαν σε ένα κύμα στις μορφές και τη δημοτικότητα. Σύντομα μετά από τη μετανάστευση στη Νέα Υόρκη, το Μπρονξ (Μανχάταν) παρήγαγε έναν από τους πρώτους καλλιτέχνες γκράφιτι για να κερδίσει την προσοχή των μέσων στη Νέα Υόρκη. Ο TAKI 183 ήταν ένας Ελληνοαμερικάνος από την Ουάσιγκτον που χρησιμοποίησε ένα μίγμα του ονόματός του dimitris, TAKI, και τον αριθμό της οδού του, 183rd ως tag. Λόγω του παράξενου ονόματος και του αριθμού, οι άνθρωποι άρχισαν να παίρνουν το μήνυμά του, γράφοντας στους τοίχους Mary 122, George 21 κτλ. Αυτό καταγράφηκε σε ένα άρθρο του 1971 στο New York Times με τον τίτλο Taki 183 και έτσι ο TAKI 183 έγινε ο πρώτος που αναγνωρίστηκε από την κοινωνία έξω από την υποομάδα γκράφιτι.
Αυξημένη δημοτικότητα, ειδικά στην Ευρώπη, έχει αποκτήσει η τεχνική του στένσιλ, όπου το σχέδιο προετοιμάζεται από πριν στο χώρο του γκραφιτά κόβοντας λεπτή λαμαρίνα ή ξύλο, που χρησιμοποιείται σε επαφή με τον τοίχο ψεκάζοντας από πάνω την μπογιά, αφήνοντας αποτύπωμα μόνο όπου υπάρχει κενό στη λαμαρίνα. Σημαντικός καλλιτέχνης αυτής της τεχνικής είναι ο Βρετανός Banksy.
Το "tag" (στα ελληνικά "ταγκιά") είναι η υπογραφή που γίνεται με σπρέι σε έναν τοίχο, από τον καλλιτέχνη ενός γκραφίτι ή και μόνη της. Σε ένα γκραφίτι η υπογραφή είναι μικρή και βρίσκεται ή μέσα στη ζωγραφιά ή κάτω σε μια άκρη (δεν γίνεται να είναι πιο μεγάλο το tag απ' το graffiti). Tagging είναι όταν είναι η μία υπογραφή (ή γκραφίτι) πάνω στην άλλη. Συνήθως οι τοίχοι αυτοί έχουν tags και graffiti που έχουν αλλοιωθεί με το πέρασμα του χρόνου.
