Του Άρη Γκουτρουμάνη
Συγκρατημένα αισιόδοξος για το ότι η Λάρισα δεν θα αργήσει να αποκτήσει διαιτητή στη Σούπερ Λιγκ (χωρίς ωστόσο να το προσδιορίσει χρονικά) παρουσιάστηκε χθες το μέλος της ΚΕΔ/ΕΠΟ Βανάσης Μπριάκος μιλώντας στην «Ε». Ο κ. Μπριάκος ήταν ο εξεταστής στη σχολή διαιτησίας της ΕΔ/ΕΠΣΛ η οποία ολοκληρώθηκε χθες με τη συμμετοχή 34 υποψήφιων νέων διαιτητών. Στο περιθώριο της εξεταστικής διαδικασίας και παρά την πίεση χρόνου ο κ. Μπριάκος δεν αρνήθηκε να μιλήσει τόσο για το καυτό θέμα της παρουσίας Λαρισαίου διαιτητή στη Σούπερ Λιγκ αλλά και για τα επικριτικά σχόλια και τα πυρά που δέχεται η ελληνική διαιτησία.
-Ένα ερώτημα που ψάχνει να βρει απάντηση αρκετά χρόνια και αφορά στη λαρισινή διαιτησία είναι πότε θα αποκτήσει η Λάρισα διαιτητή στη Σούπερ Λίγκ.
«Πολύ καλή η ερώτηση, αλλά η απάντηση είναι δύσκολη. Το σημαντικό όμως είναι ότι έχουν μπει οι βάσεις , έχουν γίνει οι κατάλληλες υποδομές και το επίπεδο της λαρισινής διαιτησίας είναι πάρα πολύ καλό. Εκείνο που χρειάζεται είναι υπομονή και επιμονή και πιστεύω ότι στο τέλος ό,τι δικαιούται κάποιος από τη διαιτησία το παίρνει. Αρκεί φυσικά να έχει και την κατάλληλη τύχη. Υπάρχει αυτή τη στιγμή πολύ καλό επίπεδο και θεωρώ ότι πρέπει να περιμένουμε λίγο για να δούμε τι θα γίνει».
-Είπατε πρέπει να περιμένουμε λίγο. Μπορούμε να το προσδιορίσουμε χρονικά; Ποια είναι η αίσθησή σας;
«Θα ήταν παρακινδυνευμένο κάτι τέτοιο γιατί είναι μια συλλογική απόφαση και δεν μπορώ να τοποθετηθώ πάνω σ’ αυτό. Εκείνο όμως το οποίο μπορώ να πω ευθαρσώς είναι ότι υπάρχουν οι προοπτικές εξέλιξης σ’ αυτόν τον τομέα οι οποίες είναι ορατές σε όλους».
-Η ελληνική διαιτησία, γενικά όχι μόνο φέτος, γίνεται στόχος αρνητικών σχολείων και δέχεται δριμύτατη κριτική. Πώς το σχολιάζετε;
«Αυτό είναι ένα φαινόμενο που στην Ελλάδα επικρατεί χρόνια και θεωρώ ότι πολύ δύσκολα θα σβήσει. Είναι ένα γενικότερο φαινόμενο που παρατηρείται και στις χώρες των Βαλκανίων. Από κει και πέρα δεν θα ήθελα να μπω στη διαδικασία ποιος φταίει και ποιος όχι, αλλά σίγουρα την ευθύνη την έχουν όλοι. Εκείνο όμως που πραγματικά είναι άδικο, που γίνεται σε βάρος της διαιτησίας πάρα πολλά χρόνια είναι ότι όλοι προβάλλουν το αρνητικό και ποτέ κάτι το θετικό, το οποίο όλοι γνωρίζουν ότι έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό. Αν δούμε πέντε και δέκα χρόνια πίσω θα καταλάβουμε την τεράστια διαφορά που υπάρχει στην προσπάθεια τουλάχιστον που έχει καταβάλει η ελληνική διαιτησία και οι διαιτητές σ’ αυτόν τον τομέα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο θα πρέπει να το δουν όλοι από τη σκοπιά τους. Εκείνο το οποίο προσπαθούμε να κάνουμε εμείς είναι να βελτιώνουμε ό,τι και όσο γίνεται καλύτερα».
-Υπάρχουν διαιτητές που από τον αρχικό σχεδιασμό σας με τη συγκρότηση των πινάκων σάς έχουν απογοητεύσει και σάς έχουν εκπλήξει αρνητικά;
«Οποιαδήποτε χρονιά, σε οποιονδήποτε πίνακα, σε οποιαδήποτε κατηγορία θα έχει τέτοια πράγματα. Όταν συντάσσεται ένας πίνακας είναι σαν το ρόστερ μιας ομάδας. Σίγουρα στο τέλος της χρονιάς κάποιοι απέδωσαν παραπάνω από το αναμενόμενο κάποιοι αυτό το οποίο αναμενόταν και κάποιοι απογοήτευσαν. Έτσι συμβαίνει και στη διαιτησία. Η διαιτησία είναι μία ομάδα, η τρίτη ομάδα μάλλον για να γίνει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας και ό,τι συμβαίνει στις ποδοσφαιρικές ομάδες συμβαίνει και στη διαιτησία. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί σε όποιο ρόστερ και να είναι αυτό το οποίο έχει συνταχθεί για να παίξει μία κατηγορία».
-Είστε ικανοποιημένος από το μοντέλο της ελληνικής διαιτησίας ή θεωρείτε ότι πρέπει να αλλάξουν κάποια πράγματα;
«Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές κι αυτό είναι εμφανές σε όλο τον κόσμο. Πλέον έχουν φτιαχτεί διαιτητές οι οποίοι είναι αθλητές που δουλεύουν σε επαγγελματικά πλαίσια με πάρα πολλά σεμινάρια, με μεγάλη κατάρτιση και εκπαίδευση. Το μοντέλο που αυτή τη στιγμή «τρέχουμε» έρχεται από τη σύμβαση διαιτησίας της ΟΥΕΦΑ. Άρα δεν είναι βγαλμένο από το δικό μας μυαλό και ουσιαστικά ό,τι ακριβώς γίνεται απ’ αυτούς που προσπαθούν συνέχεια να βοηθήσουν την εξέλιξη και τη βελτίωση το ακολουθούμε όσο πιο καλά μπορούμε προκειμένου να έχουμε και ‘μεις τα ίδια αποτελέσματα.
Υπάρχει ένα ευρωπαϊκό στιλ. Δεν «τρέχουμε» μόνοι μας αυτή τη στιγμή. «Τρέχουμε» με άλλες 52 χώρες, μέσα στο ίδιο ακριβώς καλούπι και προσπαθούμε να πάρουμε κάποια καλά πράγματα, αλλά και από μας περιμένουμε κάποιοι να πάρουν ορισμένα καλά πράγματα για να τα υιοθετήσουν στη χώρα τους».
