Του Κ. Γκιάστα
Φωτ.: Β. Ντάμπλης
Στο Λιβάδι Ελασσόνας οι φιλοξενούμενοι πρέπει να κάνουν κάμποση ώρα για να συνηθίσουν το υψόμετρο του γηπέδου. Στην επίσης ορεινή Βερδικούσια δεν σηκώνουν αστεία για την τοπική ομάδα και τους παίκτες τους αποκαλούν «λύκους». Στο Αχίλλειο περιμένουν όλη τη χρονιά για το τοπικό ντέρμπι με τη Νίκη. Ομόλιο και Στόμιο παίρνουν φωτιά στο μεταξύ τους ματς. Στα Δένδρα όταν τελειώνουν με τα αχλάδια ετοιμάζονται για το ποδοσφαιρικό τους καμάρι και σίγουρα για το Μακρυχώρι ο Αετός είναι πιο γνωστός από τα καρπούζια- σήμα κατατεθέν της τοπικής παραγωγής. Στον Πλατύκαμπο ένωσαν τις δυνάμεις τους όλες οι γύρω περιοχές με στόχο τη διάκριση. Στην Αμυγδαλέα το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να χάσουν από την απέναντι Ραχούλα. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους...
Στη Μελιβοία δεν ξέρουν μόνο από... τουρισμό αλλά και από ποδόσφαιρο αφού κάθε χειμώνα υπάρχουν «κύματα» νέων παικτών. Και σαν πας και στη Φαλάνη τότε είναι που το θέμα συζήτησης στις ταβέρνες με τα διάσημα κεμπάπ δεν είναι άλλο από το ματς ανάμεσα στον Σμόλικα και τον Φαλανιακό.
Ο Νομός Λάρισας είναι πραγματικά «βουτηγμένος» στο ποδόσφαιρο. Στο αληθινό ποδόσφαιρο, με ερασιτεχνικό και τραχύ χαρακτήρα. Σε έναν χώρο που υπάρχει και προσκήνιο αλλά και παρασκήνιο. Το μόνο που δεν υπάρχει όμως είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Υπάρχει μόνο αθλητικός εγωισμός και πάθος για διάκριση. Δίψα για νίκη. Τόσο από τους αθλητές όσο και (περισσότερο καμιά φορά) από τους παράγοντες και τους φιλάθλους.
Ακριβώς... 5.381 τ.χλμ. γεμάτα γήπεδα. Σε κάθε χωριό, σε κάθε γωνιά του νομού. Πάνω από 120 ομάδες με τους δικούς τους πιστούς. Με τους δικούς τους φιλάθλους.
Κάθε Σαββατοκύριακο αφήνουν τις δουλειές τους για να απολαύσουν το καμάρι του χωριού τους. Και αν δεν υπάρχουν κερκίδες τότε βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει για να μπορούν να έχουν την καλύτερη θέα. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως δεν αφήνουν μόνη την ομάδα τους.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΑΡΙΣΑΙΟΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ Η 54ΧΡΟΝΗ «ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ»
ΣτηνΛάρισα το ποδόσφαιρο με την ερασιτεχνική του μορφή υπάρχει τουλάχιστον 100 χρόνια. Η πρώτη σημαντική διάκριση ποδοσφαιρική μάλιστα ήταν αυτή του Ζαντιώτη. Ενός τερματοφύλακα που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην Πελασγιώτιδα και στη συνέχεια όταν πήρε μεταγραφή στον Εθνικό Πειραιά κατάφερε να φτάσει ως και την Εθνική ομάδα. Μάλιστα είχε αγωνιστεί και σε επίσημο ματς με τη Ρουμανία στο Βουκουρέστι το 1928.
Όσον αφορά στα διοικητικά τώρα η Λάρισα κατάφερε να ανεξαρτητοποιηθεί το 1960. Αποσπάστηκε από την ΕΠΣ Θεσσαλίας (Μαγνησίας) στην οποία ανήκαν τόσο αυτές της Καρδίτσας όσο και των Τρικάλων. Πρώτος πρόεδρος της νεοσυσταθείσας ΕΠΣ Νομού Λάρισας ανέλαβε στην πρώτη προσωρινή της διοίκηση ο Νίκος Οικονόμου, ενώ ο Θεόδωρος Κούρτης υπήρξε ο πρώτος αιρετός πρόεδρος της ποδοσφαιρικής Ένωσης του Νομού μας. Στις αρχές του 1961 προσελήφθηκε σαν υπάλληλος της ΕΠΣΛ ο Παύλος Καραβαριώτης, ο οποίος μετά από ευδόκιμη υπηρεσία 35 χρόνων, συνταξιοδοτήθηκε το 1996.
ΤΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Στην Ελλάδα σύμφωνα με μια πηγή το ποδόσφαιρο εμφανίστηκε λίγο πριν το 1900 στα λιμάνια του Πειραιά, και της Πάτρας. Παράλληλα σε πόλεις, εκτός των τότε ελληνικών συνόρων, όπου υπήρχαν ελληνικές κοινότητες όπως της Θεσσαλονίκης, της Κέρκυρας αλλά και της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης, ναυλοχούσαν αγγλικά πολεμικά πλοία και έπαιζαν οι ναύτες μεταξύ τους ποδόσφαιρο.
Παράλληλα πολλοί Έλληνες φοιτητές σε αγγλικά πανεπιστήμια αλλά και μετανάστες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες επέστρεφαν στην Ελλάδα και έφερναν μαζί τους και το ποδόσφαιρο, όπως ο Παναγής Βρυώνης όπου στην Γενεύη που ήταν έπαιζε ποδόσφαιρο στη Σερβέτ Γενεύης, ο Ανδριανόπουλος μετέπειτα ιδρυτής και ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και ο Μ. Ισαΐας, ο οποίος ήταν ο πρώτος Έλληνας διαιτητής. Στην Κέρκυρα υπάρχει μαρτυρία για ποδοσφαιρικό αγώνα που διεξήχθη μεταξύ Μεικτής ομάδας Ελλήνων και Εβραίων εναντίον ναυτών που ναυλοχούσε στο λιμάνι, η μεικτή ομάδα ήταν νικήτρια του αγώνα.
Το 1895 ο Α. Βλαστός μεταφράζει περιληπτικά τους κανονισμούς από τα Αγγλικά στα Ελληνικά και το 1898 ο Ιωάννης Χρυσάφης ολοκληρώνει τη μετάφραση.
Το 1896 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας γίνονται αγώνες επίδειξης μεταξύ της Δανίας της Μικτής Σμύρνης και της μικτής Θεσσαλονίκης.
Από το 1907 εισάγεται στα σχολεία και αρχίζουν να γίνονται αγώνες ανάμεσα σε μαθητές γυμνασίων και μεταξύ φοιτητών. Το ποδόσφαιρο παραμένει στον ΣΕΓΑΣ μέχρι το 1923 όταν οι σύλλογοι ιδρύουν την Ε.Π.Σ.Ε. Εκείνη την περίοδο ιδρύονται και οι πρώτες ποδοσφαιρικές ενώσεις. Το 1926 ιδρύεται η ΕΠΟ και το ποδόσφαιρο μπαίνει σε πιο οργανωμένες βάσεις. Το 1959 άρχισε το πρωτάθλημα Α’ Εθνικής Κατηγορίας και το 1979 εισήχθη επίσημα ο επαγγελματισμός. Από τότε άλλαξαν όλα...
ΤΟΥΣ ΕΛΚΕΙ Ο ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ
Στο θέατρο και στον κινηματογράφο μπορείς να μάθεις το τέλος αν πας διαβασμένος πριν την προβολή. Στο ποδόσφαιρο αυτό που έλκει χιλιάδες πιστούς είναι ο απρόβλεπτος παράγοντας. Χιλιάδες περιπτώσεων που οι προβλέψεις έφεραν τον έναν αντίπαλο ως πρόβατο για... σφαγή και έβγαινε θριαμβευτής από τον χώρο της θυσίας και όλοι έμεναν με ανοιχτό το στόμα.
Αυτός είναι ο λόγος που κάνει τα γήπεδα σε όλο το Νομό να γεμίζουν από φιλάθλους. Και όταν μιλάμε για ερασιτεχνικό αναφερόμαστε σε ποδοσφαιριστές που όλη την εβδομάδα εργάζονται στα χωράφια, ως οδηγοί, ως μηχανικοί, ως πωλητές, ως σερβιτόροι αλλά την Κυριακή μεταμορφώνονται.
Γι’ αυτό και οι φίλαθλοι σε όλο το νομό Λάρισας ανεβαίνουν σε τρακτέρ, αναποδογυρίζουν τελάρα, παρακολουθούν από τις τρύπες των σιδερένιων πορτών, πίσω από τα σύρματα, κάτω από τη βροχή, με αντίπαλο τα χιόνια, τον καυτό ήλιο και παίρνουν αυτόματα ένα βραβείο. Αυτό της δημιουργίας... απίθανων κερκίδων.
