Φωνάζουν, πανηγυρίζουν, ζουν τον παλμό των αγώνων και κάνουν εξέδρα. Δεν λείπουν και τα σχετικά πειράγματα μεταξύ τους, ανάλογα με την εξέλιξη του παιχνιδιού.
Το σκηνικό είναι ελαφρώς παράξενο και ταυτόχρονα με έναν τρόπο εντυπωσιακό. Είχαμε συνηθίσει να περπατάμε με μία αίσθηση νοσταλγίας. Δίπλα από κατεβασμένα ρολά, τραπεζάκια το ένα πάνω στο άλλο να «περιμένουν» υπομονετικά μέσα στις τζαμαρίες των μαγαζιών. Ειδικά μετά το σερί των αποτυχιών των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη, αλλά και σε συνδυασμό με την εποχή της πανδημίας.
Είχαμε συνηθίσει αυτήν την αίσθηση ανυπομονησίας και κάποιοι μετράγαμε αντίστροφα για τη στιγμή που θα ξανανθίσουν τα ποδοσφαιρικά στέκια, όταν το ελληνικό ποδόσφαιρο πάει εκ νέου μπροστά…
Και η στιγμή έφτασε, τα ρολά ανέβηκαν και τα τραπεζάκια βρίσκονται και πάλι έξω, και τα ποτά πάνε σ’ αυτά μαζί με τους μεζέδες.
Οι μαγαζάτορες δημιούργησαν περισσότερες επιλογές στην παρακολούθηση των αγώνων, αυξάνοντας τον αριθμό των τηλεοπτικών μεταδόσεων. Πολλαπλασίασαν τα καθίσματα χάρη στις καιρικές συνθήκες, αφού οι φίλαθλοι μπορούν να δούνε τους αγώνες είτε μέσα στο κατάστημα είτε έξω.
Σε κάθε γειτονιά κάθε Πέμπτη δίνουν οι φίλαθλοι ραντεβού για να απολαύσουν ένα τετράωρο ποδοσφαιρικής πανδαισίας, με τους μαγαζάτορες να δηλώνουν όχι απλά ευχαριστημένοι, αλλά να μιλάνε και για τη σημασία των κοινωνιών δεσμών που αρχίζουν και ξαναδημιουργούνται. Οι δεσμοί αναπτύσσονται ξανά στις γειτονιές και ο κόσμος βλέπει τα στέκια να ξαναγυρίζουν στη ζωή μας. Μετά το τέλος κάθε αγώνα κάποιοι θα είναι χαρούμενοι, κάποιοι λυπημένοι για το αποτέλεσμα της ομάδας τους, αλλά την επόμενη Πέμπτη πάλι θα είναι όλοι μαζί…