50 χρόνια ΕΑΛ ή αυτοβιογραφία;

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ο πρώην πρόεδρος της ΕΑΛ Νίκος Σούρλας σε εκδήλωση βραβεύει τον πρώην πρόεδρο του ΑΟΔΛ Τάκη Χώτο

Με την ευκαιρία που και άλλοι φίλοι της ΕΑΛ αναφέρθηκαν στη «δημιουργία της ΕΑΛ», να πάρω και εγώ τον λόγο για την ιστορία της ΕΑΛ, μιας και έτυχε να ζήσω κάποια χρόνια απ’ αυτά σαν πρόεδρος του Διοικητικού της Συμβουλίου μαζί με αρκετούς συνεργάτες.

Πρώτα απ’ όλα να συγχαρώ τον συγγραφέα του βιβλίου 50 χρόνια ΕΑΛ και να αποτίσω τον δέοντα σεβασμό στον δάσκαλό μου (φροντιστήρια εισαγωγικές ΑΕΙ 1970) Σπ. Μπαρμπούτη για την προσπάθειά του να γράψει κάποια ιστορία της ΕΑΛ. Σ’ αυτό θα θελα να συμβάλω και εγώ με την παρούσα.
Επειδή είμαι θιασώτης του «η κριτική δεν φοβάται τα ίδια τα αποτελέσματά της» δεν θα τσιγγουνευτώ τις λέξεις να κριτικάρω. Είναι γεγονός πως, στην όλη θητεία των έντεκα προέδρων, υπήρξαν πολλές επιτυχίες που δεν αποτυπώνονται, ειδικά στις 325 φωτογραφίες του βιβλίου. Έτσι, προκύπτει λειψή απεικόνιση της ιστορίας. Επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να συμπληρώσω όλες τις περιόδους, θα αρκεστώ στη θητεία μου με τη συνεργασία των πολλών συνεργατών και ενεργοποιημένων συμπολιτών μας.
Θεωρώ πως ξεχωριστή θέση προσφοράς στην 50χρονη ιστορία κατέχει ο Θ. Ματίκας, πέρα από τη θητεία της προεδρίας του. Ήταν ο διαχρονικός γνώστης όλων των θεμάτων κι ο πατριάρχης της όλης δράσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φροντίδα του να γίνω πρόεδρος της ΕΑΛ μόλις έγραψα τα παιδιά μου στο μπάσκετ του σωματείου και προσφέρθηκα να βοηθήσω. Τουλάχιστον, στη διάρκεια της δικής μας θητείας, η βοήθεια ήταν αναντικατάστατη.
Από την άλλη, παραδόξως, η τετραετής προεδρία μου, ενώ έφερε η γυναικεία ομάδα βόλεϊ από τη Β’ Εθνική στην Α2 και στη συνέχεια στην Α1, φαίνεται ότι την άνοδο πραγματοποίησε κάποια διοίκηση, αφανής και ανώνυμος. Εγώ πάντως θεωρώ υποχρέωσή μου να προβώ στην παρούσα αναφορά ως ελάχιστη έκφραση ευχαριστιών σε όλους τους συνεργάτες και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, τους αθλητές, προπονητές και όσους βοήθησαν στο έργο της ΕΑΛ.
ΔΥΟ βασικά θέματα θα ξεχώριζα στη δική μας περίοδο (1991-1995). Το πρώτο αφορά τον οργανωτικό τομέα. Δημιουργήσαμε σε κάθε άθλημα ξεχωριστές διοικητικές επιτροπές με τη συμμετοχή δύο ή τριών μελών του Δ.Σ. και τριών ή τεσσάρων άλλων μελών που θέλουν να βοηθήσουν. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα είδος Δ.Σ. για κάθε άθλημα άλλα με ουσιαστικές αρμοδιότητες. Λειτουργούσε το κάθε τμήμα με το δικό του Δ.Σ. είχε το δικό του προϋπολογισμό και απόλυτη ελευθερία δράσης. Το Δ.Σ. της ΕΑΛ βασικά νομιμοποιούσε τις δράσεις του κάθε τμήματος. Από παλαιότερους διοικητικούς ο τρόπος αυτός λειτουργίας χαρακτηρίστηκε «γιουγκοσλαβοποίηση», μιας και τότε συνέβαινε και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Νομίζω πως υπήρξε η απόλυτη δικαίωση του οργανωτικού αυτού σχήματος. Απελευθερώθηκε η δυνατότητα να ασχοληθούν αρκετοί άνθρωποι φίλαθλοι του κάθε αθλήματος. Η ίδια φιλοσοφία υπήρξε και στην κάθετη οργάνωση του κάθε αθλήματος. Δηλαδή επιτροπές για την α’ ομάδα, για τους νέους, εφήβους, ακαδημίες, φυτώρια κ.λπ. Ετσι, μια πλειάδα διοικητικών δίπλα στις αθλητικές ομάδες. Αυτό οδήγησε στην αξιοποίηση σχεδόν όλων των υπαρχόντων γυμναστηρίων, των γυμνασίων, λυκείων. Ταυτόχρονα η ανωτέρω οργάνωση έδινε τη δυνατότητα σε κάθε άθλημα σύμφωνα με τις δυνατότητές του να φτάσει όσο ψηλότερα μπορούσε και αναπτύσσονταν και ένα είδος συναγωνισμού. Νομίζω η εμπειρία όσων δούλεψαν εκείνο το διάστημα σε όποιο άθλημα να νιώθουν υπερηφάνια για τη συνεισφορά τους. Επιπλέον των οργανωτικών διαρθρώσεων, υπήρξε και αλλαγή φιλοσοφίας όσον αφορά την άνοδο ομάδας αθλήματος όσο πιο πάνω, αγωνιστικά, μπορεί να ανέβει. Από κει και πέρα το αντίστοιχο τμήμα να φροντίσει και τα ανάλογα οικονομικά του. Έτσι απελευθερώσαμε την ανέλιξη του τμήματος γυναικών βόλεϊ να φτάσει τόσο ψηλά.
Σε ένα δεύτερο θέμα που θέλω να αναφερθώ αναλυτικά είναι η ιστορία με την ένσταση της ομάδας του Απολλώνιου. Βέβαια γίνεται αναφορά στο βιβλίο της ίδιας της ένστασης. Εγώ θα ήθελα να αναφερθώ στον αγώνα της διοίκησης ώστε να δικαιωθούμε. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως μοιάζει με τον αγώνα της ΑΕΛ το 1987 τηρουμένων των αναλογιών.
Η ένσταση δικάστηκε σε πρώτο βαθμό από την ομοσπονδία βόλεϊ, την ΕΟΠΕ, όπως η νομοθεσία προβλέπει. Εκεί, δυστυχώς, οι καρεκλοκένταυροι των Αθήνα, Πειραιά, δικάσανε με βάση την εκλογική δύναμη των σωματείων. Μετά θα έπρεπε να δικαστούμε σε β’ βαθμό στο όργανο ΑΣΕΑΔ. Έλα όμως που το όργανο αυτό δεν ήταν συγκροτημένο και εκεί πόνταρε ο Απολλώνιος να ισχύσει η πρωτόδικη απόφαση που τον δικαίωνε. Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ήταν τότε ο κ. Μεϊμαράκης και αυτός θα έπρεπε να βγάλει απόφαση συγκρότησης του ΑΣΕΑΔ, αφού οι ομοσπονδίες δεν έστελναν εκπροσώπους εξεπίτηδες για πολιτικούς λόγους να εκτίθεται ο ΓΓΑ. Και από εκεί αρχίζει ο δικός μας γολγοθάς.
Συντάξαμε επιστολή με βασικό επιχείρημα πως δεν μπορούμε να δικαστούμε σε β’ βαθμό συνταγματικού μας δικαιώματος. Την επιστολή προσπαθήσαμε να εγχειρήσουμε στον ΓΓΑ, αλλά μάταια γιατί μας απέπεμψε αφού προηγούμενα την είχαμε στείλε σε μια εφημερίδα της πόλης μας. Ο ΓΓ έτυχε να έρθει στη Λάρισα για τα εγκαίνια του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας. Ο ΓΓ είχε διαβάσει την ανοιχτή επιστολή και εκνευρίστηκε για την ευθύνη που του αποδίδαμε στο ότι δεν δικαζόμασταν σε β’ βαθμό. Αυτό ήταν ένα καλό σημάδι για την ικανοποίησή μας. Έτσι ζητήσαμε από τον κ. Ν. Κατσαρό και μας έκλεισε συνάντηση με τον κ. Μεϊμαράκη στο υπουργείο (με την ευκαιρία αξίζουν ευχαριστίες στον κ. Κατσαρό). Εκεί καταφέραμε να τον πείσουμε να συγκροτήσει το ΑΣΕΑΔ. Μετά τη συγκρότηση δικάσθηκε το μοναδικό θέμα, το δικό μας, όπου σε πέντε λεπτά η επιτροπή μάς δικαίωσε. Αξιοσημείωτο πως ο ορισμένος από μας Αθηναίος δικηγόρος μας υπονόμευσε με την απουσία του στην εκδίκαση.
Εξιστορώ αναλυτικά το όλο θέμα να συνειδητοποιήσουν οι αθλητικοί παράγοντες την αναγκαία προσπάθεια να εξασφαλιστούν οι συνθήκες ώστε να μη χάνεται ο ιδρώτας των αθλητών κ.λπ. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας έχτισε ένα κύρος στο σωματείο μας προς όλες τις κατευθύνσεις, υπουργείο, ομοσπονδίες, διαιτητές, άλλα σωματεία κ.λπ. Αυτά και σαν παρακαταθήκη για τους νεότερους.
Νίκος Σούρλας
Πολιτικός μηχανικός,
πρώην πρόεδρος ΕΑΛ