Η Δημιουργία της ΕΑΛ

Από τους Αλ. Παπαδημητρίου και Τέλη Παπουτσή

Προσφάτως, στο «Χατζηγιάννειο» παρουσιάστηκε το βιβλίο του Σπύρου Μπαρμπούτη για την ΕΑΛ Πήγασο.

Ως πρώην αντιδήμαρχος υπό τον κ. Τζανακούλη είχε γενναία επιχορήγηση από τον Δήμο, την Περιφέρεια και την ΚΕΔ Θεσσαλίας, ώστε να κυκλοφορήσει ένα πολυτελέστατο βιβλίο αισθητικώς άξιο της ΕΑΛ. Το περιεχόμενό του είναι πλουσιότατο με κείμενα, φωτογραφίες κ.λπ. Για μας τους παλιούς που ψάχνουμε το χαμένο αρχείο της ΕΑΛ και το βιβλίο πρακτικών των πρώτων Δ.Σ. της ΕΑΛ είναι επιπλέον χρήσιμο, γιατί αυτού, στο ιδιωτικό αρχείο, βρίσκουμε, ό,τι ματαίως ψάχναμε τόσο καιρό.
Ωστόσο υπάρχουν ελλείψεις που μειώνουν την πληρότητα του έργου και είναι κρίμα, γιατί είναι τόσο σοβαρές που ακυρώνουν όλο το μέρος του βιβλίου που αναφέρεται στη γέννηση της ΕΑΛ. Σε συνεργασία δηλαδή με τον δημοσιογράφο της «Ελευθερίας», Σωτήρη Κέλλα, είχαμε δημοσιεύσει στο παρελθόν κρίσιμες πληροφορίες για τις απαρχές της ΕΑΛ (σε τρία ολοσέλιδα) και επομένως ήταν γνωστές. Όμως, ουδείς ανέτρεξε σ’ αυτές, και προβάλλει τώρα η υποχρέωση να επαναφέρουμε τα στοιχεία αυτά και άλλα που δυστυχώς δεν μας ζητήθηκαν, τα οποία -αδικία για τόσο πλούσιο βιβλίο- αλλάζουν σχεδόν τα πάντα στο ξεκίνημα της ΕΑΛ. Μ’ αυτά θα μπορέσει να ολοκληρωθεί η εικόνα της δημιουργίας αυτού του σωματείου στο τότε, ένα «τότε» συγκλονιστικό, όπως ορθώς το χαρακτήρισαν οι ομιλήσαντες.
Και πρώτα-πρώτα η ΕΑΛ δεν ιδρύθηκε το 1968, όπως γράφει στο εξώφυλλο, από εμάς, στη συνέλευση εκείνη και το συμβούλιο εκείνο που προέκυψε, αλλά το 1963 από άλλη συνέλευση και άλλο συμβούλιο. Η συνέλευση του 1968 και το συμβούλιο που προέκυψε παρέλαβε αναγνωρισμένο σωματείο και απλώς έκανε μετά από έναν χρόνο τροποποίηση του καταστατικού, για να εναρμονιστεί με το καταστατικό της Ομοσπονδίας. Επομένως, κανείς από μας του 1968 δεν είναι ιδρυτικό μέλος και κακώς αναφέρθηκαν ονόματα πολιτικών προσώπων ως ιδρυτικών μελών. Είναι πλάνη και η αλήθεια είναι άλλη.
Αντιγράφουμε κατά λέξη τα εξής, γραμμένα από τον αξέχαστο Νικόλαο Σακελλαρίου στην ταλαιπωρημένη γραφομηχανή του:
«Εν Λαρίση την 19ην του μηνός Σεπτεμβρίου, του έτους 1963, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι ιδρυταί του Αθλητικού Σωματείου υπό επωνυμίαν «ΕΝΩΣΙΣ ΑΘΛΟΠΑΙΔΙΩΝ ΛΑΡΙΣΗΣ», συνελθόντες εν αιθούση του εν τη πλατεία Σάπκα κέντρου «ΚΥΠΡΟΣ», προέβημεν εις μυστικήν διά ψηφοδελτίων εκλογήν προσωρινού Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου τούτου καθ’ ην μέλη αυτού ανεδείχθησαν οι εξής κατωτέρω.
Εψήφισαν εν συνόλω 20, έλαβον δε ψήφους κατά σειράν. 1) Νικ. Σακελλαρίου (20), 2) Γρηγ. Τσιρακόπουλος (19), 3) Κων. Δομακής (19), 4) Αναστ. Σκόνδρας (18), 5) Βάσος Καλογιάννης (17), 6) Δημ. Παπακωνσταντίνου (16), 7) Μιχαήλ Λεβής (15). Εφ’ ω συνετάγη το παρόν και υπογράφεται ως έπεται. ΟΙ ΙΔΡΥΤΑΙ».
Άρα, η ημερομηνία γεννήσεως της ΕΑΛ είναι: 19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1963.
Στη συνέχεια αναγνωρίζεται από το Πρωτοδικείο Λαρίσης διά της υπ’ Αριθ. 1512/ 20.12.1966 αποφάσεως, διότι διαφωνούσε μέχρι τότε ο Επιθεωρητής Σωματικής Αγωγής, διά «ακατανοήτου αντιδράσεως», όπως γράφει στο σχετικό έγγραφο που υπογράφει εν τω μεταξύ ο νέος πρόεδρος Βάσος Καλογιάννης με γ.γ. τον Κων. Κατή, άρα έχουμε κατά σειράν και νέα συμβούλια.
Τον επόμενο χρόνο, δηλαδή το 1967 στις 11 Απριλίου (εν δημοκρατία, δέκα ημέρες πριν το πραξικόπημα) αναγνωρίζεται από τη ΓΓΑ: «…το εν λόγω σωματείον ενομιμοποιήθη έναντι της καθ’ ημάς Γενικής Γραμματείας…», και παρακάτω: «… με εντολή την εν καιρώ τροποποίηση του 16ου άρθρου του καταστατικού εναρμονιζομένου προς τας διατάξεις του αστικού κώδικα…κ.λπ. κ.λπ.».
Το σωματείο ήταν ένα συμβούλιο χωρίς παίκτες, άσφαιρο. Συνέβη τότε ο γράφων Τέλης Παπουτσής που ήταν δυσαρεστημένος με την απραξία του ΓΣΛ, στον οποίο ανήκε, να συζητήσει τα συμβαίνοντα με τον δεύτερο γράφοντα Αλέκο Παπαδημητρίου. Από τη συζήτηση προέκυψε μια συμφωνία. Να ζητήσουν από τον κ. Νίκο Σακελλαρίου να τους παραδώσει τα ηνία του σωματείου. Ο θαυμάσιος κύριος Νίκος, αν και πατέρας του σωματείου, δέχθηκε να αποχωρήσει αυτός και να αναλάβουν οι νέοι. Μάλιστα στις 5/2/1968 επέφερε την παραίτηση του παλαιού συμβουλίου, υποβάλλοντας την παραίτησή του στον πρόεδρο Βάσο Καλογιάννη, «…υποβάλλω όθεν την παραίτησίν μου και παρακαλώ διά την αποδοχήν της», για να μας ανοίξει τον δρόμο και να γίνουν οι δικές μας εκλογές στον ίδιο χρόνο.
Αυτό σημαίνει ότι η συνέλευση του 1968 εξέλεξε απλώς ένα συμβούλιο το οποίο όφειλε διαδικαστικά να τροποποιήσει το άρθρο 16, υποχρέωση την οποία ετοίμασε ως προσφορά το μέλος Αχιλλέας Νταφούλης, δικηγόρος τότε, με λαμπρή μετέπειτα σταδιοδρομία στο δικαστικό σώμα, όπου έφτασε στο βαθμό του αρεοπαγίτου, άτομο που δεν πρέπει να ξεχνάει η ΕΑΛ.
Στις 16 Ιουνίου 1968 αρχίζει η νέα ενεργός εποχή της ΕΑΛ με την παρουσία 15 μελών, την εκλογή Διοικητικού Συμβουλίου και την κατανομή αξιωμάτων. Προηγήθηκαν όμως κάποια σημαντικά γεγονότα. Και αυτά στο βιβλίο όχι μόνο δεν εκτίθενται στο δέον μέτρο αλλά κι αυτά και οι πρωταγωνιστές απουσιάζουν εντελώς, μολονότι ήταν ζωτικά και κυριάρχησαν τον πρώτο χρόνο εμφάνισης της ΕΑΛ στα γήπεδα και όχι μόνο στις αίθουσες των Συμβουλίων.
Στις 29 Ιουνίου της επόμενης χρονιάς 1969 θα γίνει έκτακτη γενική συνέλευση των αυξημένων μελών της ΕΑΛ με σκοπό την τροποποίηση του καταστατικού. Άρα, επαναλαμβάνουμε, κανείς της τότε συνέλευσης δεν είναι ιδρυτικό μέλος. Και είναι κρίμα να αναφέρονται μόνο κάποιοι μετέπειτα μετέχοντες στην πολιτική ζωή και να παραλείπονται πολλοί άλλοι που προσέφεραν στην ΕΑΛ με σημαντική προσφορά στην κοινωνία.
Ούτε οι παρουσιαστές αναφέρθηκαν σ’ αυτά. Θα τα αγνοούσαν βεβαίως. Αλλά ο φίλος Ν. Παπαθεοδώρου, ο οποίος είναι λαγωνικό μεγάλης εμβέλειας με περγαμηνές, απορούμε πώς με τόση γνωριμία και κοινό αθλητικό παρελθόν δεν επικοινώνησε μαζί μας και τώρα υποχρεούμαστε εκ των υστέρων να θέσουμε υπ’ όψιν όλων στοιχεία αναγκαία.
Έκτοτε πολύς κόσμος δούλεψε, για να φτάσει η ΕΑΛ να γίνει αυτό που είναι σήμερα και αξίζει έπαινος στην κάθε προσφορά. Μικροπρέπεια να μην αναγνωριστεί ο ρόλος τους. Στεκόμαστε ιδιαίτερα σε δύο σημεία: Στον αριθμό των σημερινών αθλητών, αναφέρθηκαν 600, και στα πρώτα παιδιά της ΕΑΛ που έκαναν το σωματείο οικογένειά τους και έδωσαν το παράδειγμα για τη συνέχεια.
Όσον αφορά τις πολλές παραλείψεις για την προσωπική προσφορά του καθενός, ημών και άλλων τινών, ημιδιαφαινομένων ή αοράτων κατά κάποιον τρόπο, είναι αρκετή η αναγνώριση από τους τότε αθλητές μας και των συμπολιτών που γνώρισαν και στήριξαν την ΕΑΛ στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της».